Στα χρόνια της μεγάλης ζέστης

Την βλέπω τούτη την πόλη να αργοπορεί μέσα στην κυματιστή ζέστη. Έχει μια ρυθμική κίνηση η πόλη προς τα πίσω. Λες «θα πάμε μπροστά μα τα βήματα ξεφεύγουν σαν κάτι να τα σπρώχνει και πάνε προς τα πίσω».
Στα χρόνια της μεγάλης ζέστης οι ευσεβείς πόθοι (οι τετριμμένοι) χάνουν και αυτοί την κατεύθυνσή τους. Κουράστηκε η πόλη, μίσεψε. Σα βάρος και αυτή μέσα σε ένα άλλο βάρος πορεύεται. Βαρύ το ιστορικό φορτίο, να τα βελτιώσεις τα Χανιά. Κάτι να κάνεις για να μπει ελεύθερος αγέρας προόδου.
Κι η θάλασσα -και εκείνη- σα να ζητά λύσεις. Κυματίζει και αυτή μέσα στον κυματισμό της ζέστης. Η πόλη αιώνια υπόσχεση, αιώνιος όρκος που συνήθως διαψεύδεται. Ομνύεις αλλά μετά… οι συνθήκες, οι συσχετισμοί, τα λεφτά. Τα πεντέρμα τα λεφτά, οι παντέρμες οι ισορροπίες.
Στα χρόνια της μεγάλης ζέστης.