Eµείς φορτώναµε “πυραύλους”…
Τους φορτώναµε και τέλειωνε η δουλειά µας! ∆εν µας ένοιαζε µετά τι και πώς!
Κάποια µόνο φορά, δεν ξέρω τι µας έπιασε -παράκρουση(;), λίγο µετά πού ’χαµε φορτώσει
δυο-τρεις, τους φανταστήκαµε να πετούν στα ψηλά, στο γαλάζιο ουρανό µας, και εµείς από κάτω τους παρατηρούσαµε, όµορφα να αποµακρύνονται στον ορίζοντα, να χάνονται πέρα στα βάθη για την Ανατολή… Αυτό µόνο!
Μετά, όταν χάθηκαν από το οπτικό µας πεδίο, συνεχίσαµε να φορτώνουµε και δεν µ’ ένοιαζε τι και πώς!
…Πάλι πίσω στη δουλειά! Σκληρή δουλειά!
Όλοι µαζί συνεχίζαµε να φορτώνουµε κι άλλους “πυραύλους”, πολλούς, µικρούς µεγάλους και µεσαίους!
Κι όλες τις µέρες αυτό κάναµε…
Και µετά γυρνούσαµε κουρασµένοι να αγκαλιάσουµε τα παιδιά µας, να τα καληνυχτίσουµε, να ξαποστάσουµε την κουραστική µας µέρα, να ανοίξουµε την τηλεόραση να δούµε τι γίνηκε στον κόσµο, στην άλλη πλευρά τούτης της γης!
Τι να γίνηκε; Κάποιοι “πύραυλοι’’ διέγραφαν πορείες σε µακρινούς ουρανούς…
Τι σοκ! Τι δέος!
Μες στις οθόνες µας φωτιζόταν ο σκοτεινιασµένος ουρανός της Ανατολής! Σε ζωντανή µετάδοση εκρήξεις και καταστροφές!
Το ξέραµε δα πως οι ∆υνατοί του Κόσµου, µας παίζουν έτσι στα χέρια τους, µικρές µαριονετούλες τους, µάς βάζουν να φορτώνουµε ‘‘πυραύλους’’ πάνω στα µεγάλα τ’ αεροπλάνα τους!
Αληθινούς πυραύλους, που σπέρνουν όλεθρο και σκοτώνουν τα παιδιά στην άλλη µεριά της γης, µα ευτυχώς µακριά από εµάς, απ’ τα δικά µας τα παιδιά…
*φωτ. αρχείου
