Φως της γραφής, σ’ άγνωστους δρόμους των χεριών μου
στα κυπαρίσσια σαν τυλίγουν οι ανθρώποι
και σκάβει ο θάνατος να κρύψει την ψυχή του
μέσα σε ρίζες αγαλμάτων κι ασφοδίλια.
Το φάσμα μιας στιγμής στου φεγγαριού τη γρίλια·
ζυγιάζει και πεθαίνει. Κι η λευκή σιγή του
γιομίζει θάλασσα. Οι τόποι της κι οι τρόποι
στην άμμο γράφουνται των λιγοστών κεριών μου.
Ποιά νύχτα αφρίζοντας μ’ ολόχρυσα κοχύλια
‘γγίζει στον ύπνο την αφή μου σε μια κόχη;
Ποιά χέρια είναι που δαμάζουν το καράβι
κι ανοίγουν πόρτες ανθισμένες στο κατώφλι;
Πικρά έκλεινε ο κήπος μύγδαλα στο τσόφλι.
Μα φεύγαν προς το πράσινο τα φύλλα, οι κάβοι
και στην καρδιά τους τα μαβιά νερά. Ένα βρόχι
άγρια πουλιά ράμφιζαν στα κλαριά μια τρίλια.
Τώρα λευκές σιωπές ανοίγουν τ’ ασφοδίλια.
Πέρα τα πεύκα ξεμακραίνουν μιαν αγάπη.
Στέρφα ζωή, σκληρή. Δίχως ρυθμό και σχήμα.
Κούφιο το σχήμα των χεριών μας που είχαν πλέξει
σταυρό τα ρόδα στο πηγάδι. Πώς θα τρέξει
φως και νερό στην πέτρα; Θα ‘χαμε ένα νήμα.
Της πέτρας τα κλειστά κοχύλια στο δρολάπι
να ‘ταν των ρόδων στάλαγμα, κύμα στα χείλια!
Γη των κορμιών βαθιά, βαθύτερα απ’ το αίμα.
Θεοί που σπείραν βράχια, θερισμένοι ανθρώποι
κι αγάλματα που πήγαν πιο μακριά απ’ τη φλέβα
και μας βαραίνουν μες στον ύπνο των ερώτων.
Κομμάτια χρώμα, βότσαλα φωνών και χνώτων
κι η σκάλα που κατέβηκε το σπίτι. – Ανέβα,
Κόρη, βυθισμένο φως… Στον ήλιο! Οι τρόποι
δε βρήκαν τόπο και πατρίδα. Και το βλέμμα,
λέπι ψαριού που αδειάζει από τη θάλασσά του.
Μα τίνος χέρι χτίζει πλοίο στα κυπαρίσσια;
Ποιός γράφει με το χέρι ετούτο τα χαρτιά μου;
Φλόγα τ’ ανάμεσό τους – πάει και γυρίζει.
Το φως που γράφει, μια άλλη φλόγα καθρεφτίζει.
Βλέπω σκιές ν’ ανθίζουν γύρω απ’ τα κεριά μου.
Χέρια ορθάνοιχτα ασφοδίλια στα ξωκλήσια.
Κι αγγέλους να τρυγούν τη γύρη του θανάτου.
