Σμύρνη – πατρίδα της καρδιάς μας…

Σκεφτήκαμε να επιχειρήσουμε μια καταγραφή αισθημάτων και εντυπώσεων από την άνευ προηγουμένου παρουσίαση του προγράμματος.
Οι λόγοι που επικαλούμεθα στην επιθυμία να μεταφέρουμε ατόφιο το κρεσέντο της προσωπικής μας συγκίνησης είναι να παραθέσουμε την αδιάκοπη ροή των δακρύων μας, όσο ξετυλίγονταν τα εμπνευσμένα δρώμενα. Ηταν προσωπικές στιγμές που υπαγόρευε το δέος και η κατάπληξη από τον Χορό μιας, κατά γενική ομολογία, δασκαλεμένης από την χοράρχη κ. Γεωργία Ρακοπούλου ομάδας απλών γυναικών της καθημερινότητας. Όπως λέμε της διπλανής πόρτας.
Οδύνη, θλίψη, σπαρακτικές επικλήσεις το μοτίβο των όσων χρησιμοποιήθηκαν για να εκφέρουν την κατάθεση ψυχής που κουβαλούσαν κάποιες μαρτυρίες των προγόνων και τις είχαν διαφυλάξει στο σεντούκι της ευρύτερης οικογένειας, για να τα μεταφέρουν μέχρι τις μέρες μας με την αυθεντικότητα, στην ιστορική συνέχεια… Τρόμος από το κυνήγι των ανθρωπόμορφων τεράτων Τσετών και την ασπλαχνία των συμμάχων που απαγόρευαν την προσέγγιση, στα πλοία των σε όσους πίστευαν στα Χριστιανικά των αισθήματα και προσέφευγαν στα καράβια των για σωτηρία.
Τραγικές φιγούρες το σύνολον των σολίστ, μας έκαναν να νοιώσουμε το ρίγος της τραγικότητας, στη ραχοκοκαλιά και να αδυνατούμε να σταματήσουμε το τσουνάμι, ήτοι  μια έντονη κατεβασιά δακρύων.
Οι σολίστ, άνδρες και γυναίκες, όπως κινούνταν στο ημίφως με τέμπο αργόσυρτο σε στιλ αρχαίας τραγωδίας, διαρρήγνυαν χωρίς ανάσα τις συγκινησιακές χορδές του είναι μας. Το διαρκές και εναλλασσόμενο ρετσιτατίβο (απαγγελία) από μνήμης με το σωστό τόνο φωνής, σε υποχρέωνε σε μια εν δυνάμει εγρήγορση.
Η πίκρα κι η στιφιά γεύση της προσφυγιάς είναι στις μέρες μας επίκαιρη με το δράμα που βιώνει η Μεσόγειος που από θάλασσα ειρήνης έγινε θάλασσα πνιγμών και οδυρμών. Με το να συμβαίνουν αυτές οι τραγωδίες με τους χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου να προσπαθούν να γλυτώσουν τη ζωή των και των οικογενειών των πήραμε μια γεύση της φρίκης και η απόσταση αμβλύνει τη θλίψης μας.
Με την παρουσίαση όμως ( αναμνηστικά) των δικών μας γεγονότων αναβίωσαν τα δραματικά στοιχεία που συνέθεσαν το δράμα της φυλής.
Χρωστάμε αίνους κι επαίνους στους συντελεστές της εκδήλωσης.
Κατ’ αρχήν στη δραστήρια πρόεδρο της αδελφότητας των Μικρασιατών κυρίας Στέλλας Γκοζάνη Χαριτάκη, Ακολουθεί στις εύφημες μνείες που δεοντολογικά δικαιούται η πολυτάλαντη και πολυεπίπεδη χοράρχης κυρία Γεωργία Ρακοπούλου,  που με τις ακαταπόνητες διδασκαλίες της ανέβασε ένα τσούρμο πρόθυμων ατόμων, σε καλλιτεχνικές οντότητες. Με μόνο δέλεαρ το μεράκι της. Τίποτε άλλο. Άλλωστε δεν ήταν και λίγα τα όσα εδίδαξε, και μορφοποίησε σε καλλιτεχνικές δημιουργίες  στην ίδια απόσταση του θαυμασμού μας θα τοποθετούσαμε τους καταξιωμένους σκηνοθέτες που έδωσαν μια πνοή αρχαίας τραγωδίας με την κίνηση. Σκιές στο ημίφως κινούμενες άηχα και επιβλητικά κ. Θοδωρή Παπαδουλάκη και κ. Δημήτριο Καλογεράκη και το φωτιστή με τις σωστές σκιάσεις και έντονα πλάνα φωτισμού κ. Ιωάννη Γιαννικάκη.
Ανάλογη εκτίμηση κι ευχαριστίες στους παραδοσιακούς μουσικούς Στους Ανώνυμους συντελεστές χορωδούς.
Όλοι τους ήταν υπέροχοι. Εύγε.
Όλοι τους μας πρόσφεραν αφειδώλευτα ένα συγκλονισμό!