Σκοτάδι

Τι να πούμε πια για την Παιδεία;
Oλες τις αγωνίες και τις ενστάσεις μας τις έχουμε εγγράψει.
Απεχθάνομαι το κομματικό κράτος στην Εκπαίδευση, την παρακμιακή σήψη για την αναβίωση μιας κομματικής νομενκλατούρας.
Ο γράφων είχε καθηγητή τον αείμνηστο Κακριδή στο Πανεπιστήμιο.
Μάς έλεγε ότι “η έδρα πρέπει να στέκεται πολύ ψηλά”. Ο Κακριδής έκανε μάθημα στο αμφιθέατρο με 1500 φοιτητές από κάτω.
Τότε κάναμε μάθημα. Δεν βγάζαμε τα κομματικά μας σώψυχα. Αυτά τα κρατάγαμε για τις φοιτητικές εκλογές. Εζησα τα Πανεπιστήμια στη δεκαετία του ’80.
Επί Τρίτση…
Τότε που ο Νούτσος στα Γιάννενα μάς δίδασκε θεωρητικό Μαρξισμό.
Κάθε εποχή και η πεμπτουσία της γνώσης.
Τώρα τα πράγματα άλλαξαν.
Η σύγχρονη τεχνολογία, η καινοτομία, η έρευνα, πρέπει να σημαδεύουν τα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Στ’ αλήθεια τι είναι ένα Πανεπιστήμιο;
Ποιος μπορεί να μου απαντήσει σε αυτό;
Αν δεν απατώμαι, βρισκόμαστε στο 2017.
Η Ιστορία διάλεξε στρατόπεδο…
Δείτε στην Κύπρο πώς ανθούν τα Πανεπιστήμια. Φοιτούν νέοι απ’ όλο τον κόσμο.
Αν θέλουμε μια πενιχρή ανάγνωση του μέλλοντος ως παρελθόν, θα κάναμε μια αναβίωση της δεκαετίας του ’80 στα Πανεπιστήμια.
Θυμούμαι στην “Αργώ” του Θεοτοκά, που οι φοιτητές της δεκαετίας του ’30 ψήφισαν για… το εάν υπάρχει Θεός.
Θέλω να πως πως άλλες οι προτεραιότητες τότες, άλλες σήμερα, ενώπιον της Δ’ Βιομηχανικής Επανάστασης. Το μόνο νομοθέτημα που κατανόησε τις προκλήσεις του μέλλοντος για τα Πανεπιστήμια ήταν το υπερπλειοψηφικό νομοσχέδιο της Αννας Διαμαντοπούλου.
Διότι πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο για τα Παν/μια που να δείχνει τις προθέσεις της Πολιτείας.
Τότε και μόνο τότε επείσθησαν καθηγητές από τα μεγάλα Πανεπιστήμια του κόσμου να γυρίσουν και να βοηθήσουν.
Έφυγαν απογοητευμένοι…
Τα Πανεπιστήμια δεν είναι Γενική Συνέλευση. Είναι κλωβός γνώσης.
Μέχρι εκεί…