Στην Ελλάδα άλλα λένε κι άλλα κάνουνε.
Αληθινά στις μέρες, η μνήμη κατάντησε το σπανιότερο πράγμα στον κόσμο.
Τούτη η αστραποκαμένη χώρα έγινε μια χάντρα από ένα κομπολόι που κάποιος ρίχνει νωχελικά στο χέρι του.
Είπαμε· άλλα λένε κι άλλα κάνουνε πίσω από το παραβάν.
Κι όμως είχαμε ελπίδες -για νa αναθαρρήσει ο τόπος- να σμιλευτεί η αλήθεια, να γίνει κοινό κτήμα.
Μέσα στη λάσπη που έχει σωριάσει η κατεβασιά του καιρού, μια νέα, κανονική συμφωνία μεταξύ πολιτών και ηγεσίας μοιάζει με ένα όστρακο που κάποιος πέταξε σε ένα ρέμα.
Υπάρχουν πολλές διάχυτες αισθήσεις στις μέρες μας. Μιλώ για αισθήσεις γιατί ο πολιτικός λόγος είναι ορφανός, δεν είναι συγκεκριμένος.
Τούτες οι διάχυτες αισθήσεις δεν μπορούν να συμμαζευτούν. Να μορφοποιηθεί το πλαίσιο της πολιτικής αλήθειας, να γίνει πλαίσιο αναφοράς των εθνικών επιδιώξεων.
Είμαστε κάτι αντένες που τις γυροφέρνει ο άνεμος. Λίγο η αντένα γέρνει, μοιάζει να πάει να σπάσει, κόπασε ο αγέρας. Μετά από λίγο, πάλι τα ίδια…
Διάχυτες πολιτικές αισθήσεις, λίγο από δω, λίγο από κει, ο τόπος έτσι δεν παίρνει ανάσα. Τούτη τη ματαιότητα σώριασε η κατεβασιά του καιρού.
Σημ.: Βασισμένο σε ένα ποίημα του Κ. Καρυωτάκη.
