Κύριε διευθυντά, ο Ρενέ Ντεκάρτ, ο ιδρυτής της φιλοσοφίας των νεότερων χρόνων, ένιωσε την ανάγκη να συνδέσει όλες τις τότε σύγχρονες σκέψεις σ’ ένα καλοδουλεμένο φιλοσοφικό σύστημα. Προπάντων τον απασχολούσε το ερώτημα: Τι μπορούμε να ξέρουμε; Δηλαδή το ζήτημα της σιγουριάς των ανθρώπινων γνώσεων. Οπως ο Σωκράτης, έτσι και αυτός, ήταν πεπεισμένος ότι μόνο η λογική σκέψη μπορεί να μας προσφέρει σίγουρες γνώσεις. Δεν μπορούμε καν να εμπιστευόμαστε τις ίδιες μας τις αισθήσεις. Ο Ντεκάρτ πίστευε ότι ο φιλόσοφος μπορεί και πρέπει να ξεκινάει από τα απλά και να προχωράει στα σύνθετα. Θεμελιώνοντας το φιλοσοφικό του σύστημα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αμφιβάλλει για όλα και ότι αυτό είναι το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να είναι σίγουρος: Το γεγονός ακριβώς ότι αμφιβάλλει για όλα. Αφού, όμως, αμφιβάλλει, αυτό σημαίνει ότι σκέπτεται. Κι αυτό είναι επίσης σίγουρο.
Αφού, όμως, σκέπτεται, τότε είναι ένα σκεπτόμενο πλάσμα, ένα πλάσμα που υπάρχει. Ή με δικά του λόγια «Σκέπτομαι, άρα υπάρχω»! Η σκεπτόμενη συνείδηση είναι πολύ πιο πραγματική από τον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει. Καθότι τα δεδομένα των αισθήσεων μπορεί να απατούν. Οι αριθμοί και τα μαθηματικά προσφέρουν γνώσεις πιο σίγουρες από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Το 2014 στην Ελλάδα φιλοσοφώντας κανείς, έχοντας ως εφόδιο την ανθρώπινη λογική, τη μόνη σίγουρη πηγή γνώσης, αναρωτιέται: Ποιοι έχουν δίκιο; Οι μνημονιακοί πολιτικοί ή οι αντιμνημονιακοί; Στο ερώτημα αυτό ας χρησιμοποιήσουμε τους αριθμούς. Η υπερχρέωση της χώρας μας στους τοκογλύφους επιβάλλει στο ελλαδικό κράτος την καταβολή δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε έτος για πολλά χρόνια. Για την αποπληρωμή αυτή το κράτος υπερφορολογεί εγκληματικά τη μεσαία τάξη καταστρέφοντάς την. Ξεπουλάει τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Αρα αυτοκαταστρέφεται, συμπαρασύροντας και τους κατοίκους αυτού του τόπου. Η λογική λοιπόν λέει οτι: Αν συνεχίσουμε μνημονιακά, δεν θα υπάρχουμε στο μέλλον. Επίσης μας λέει ότι χρειαζόμαστε μια άλλη πολιτική διαχείρισης της κρίσης. Πιο φιλική προς τα ασθενή κοινωνικά στρώματα, προς τον μέσο πολίτη. Μια πολιτική που αντί να γκρεμίζει, να κτίζει. Να δίνει οράματα σε μια ανατασσόμενη κοινωνία. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε θα ισχύσει αφορεσματικά «Σκέπτομαι και συμπεραίνω ότι δεν θα υπάρξω».
