Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Σκέψεις… από μια εθελόντρια

Η δασκάλα κοίταξε τους μαθητές της και είπε:
– Το θέμα μας αυτή τη φορά είναι η ευτυχία. Σκεφτείτε, θυμηθείτε, αιστανθείτε κι ελάτε στο επόμενο μάθημα να τα πούμε.
Ευτυχία. Να μια λέξη, μια έννοια που περνά από πολλές φάσεις στη ζωή του καθενός μας. Που διαφοροποιείται καθώς τα χρόνια διαβαίνουν και οι άνθρωποι μεγαλώνουν κι ωριμάζουν. Θέλω να πιστεύω ότι μαθαίνουμε από τη ζωή και αλλάζουμε πολλές φορές προτεραιότητες. Αλλο πράγμα θεωρείς ευτυχία στα δεκαοκτώ σου και άλλο στα σαράντα οκτώ σου.
Στα μικράτα μου η ευτυχία βρισκόταν έξω από το σπίτι στον μεγάλο κόσμο όπου θα πήγαινα και θα μεγαλουργούσα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εκεί θα αναγνώριζαν όλοι, αμέσως, την αξία μου. Με ποιον τρόπο και πώς ένα συνεσταλμένο παιδί μιας συντηρητικής επαρχιακής οικογένειας θα το κατάφερνε, αυτό δεν το διερωτήθηκα ποτέ. Και μια κι οι ελπίδες είναι πάντα ελεύθερες κι όπως λέει κι η κουβέντα πεθαίνουν τελευταίες εγώ ονειρευόμουν δόξες και μεγαλεία. Μετά όταν έφυγα από το σπίτι ήμουν πια πολύ απασχολημένη για να θέτω τέτοιου είδους ερωτήματα στον εαυτό μου. Η ζωή κυλούσε με μια προγραμματισμένη ρουτίνα, με περιοδικές εξάρσεις που είχαν περισσότερο να κάνουν με θέματα της δουλειάς. Κατά καιρούς έφερνα στον νου μου τα εφηβικά μεγαλόπνοα σχέδια και γελούσα. Εγκαταλείφθηκαν πια τα υπερφίαλα φιλόδοξα όνειρα για την κυριαρχία του κόσμου και άρχισα να αντιλαμβάνομαι την αξία της παρουσίας άλλων ανθρώπων στη ζωή μου. Πάντα υπήρχαν άνθρωποι γύρω μου αλλά τους θεωρούσα δεδομένους. Γι’ αυτό και δεν τους έδινα ιδιαίτερη σημασία. Τώρα όμως αυτό άλλαξε. Ξαφνικά άνθρωποι αλλιώτικοι από ό,τι είχα μάθει μέχρι τώρα μπήκαν στην καθημερινότητά μου και μου έδειξαν έναν καινούργιο τρόπο ζωής που έμοιαζε να μου ταιριάζει και να μου αρέσει πολύ. Και τότε που νόμισα ότι είχα κατακτήσει την τελειότητα στον βίο μου ήρθε η μεγάλη κατραπακιά. Μια ιστορία υγείας που ανέτρεψε όλες τις κοσμοθεωρίες μου και με έκανε να δώ τον κόσμο με άλλο μάτι. Εκεί στο κρεβάτι του νοσοκομείου, ευτυχία για μένα έγινε πρώτα – πρώτα η υγεία, που μέχρι τότε τη θεωρούσα δεδομένη. Πάντα νόμιζα πως η αρρώστια αφορά κάποιους άλλους, ποτέ εμένα. Και δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στο ότι ήμουν υγιής και ότι ζούσα σε ένα περιβάλλον χωρίς ιδιαίτερα ιατρικά προβλήματα. Όταν όμως αρρώστησα, τότε, έμαθα με τον δύσκολο τρόπο πως δεν είχα πάρει απαλλακτικό από τη θητεία αυτή.
Η περιπέτειά μου τέλειωσε κατ’ ευχήν κι εγώ άρχισα να εκτιμώ τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας που όταν τάχουμε τα απαξιούμε γιατί τα συνδέομε με τη ρουτίνα και την πλήξη. Όμως τον καιρό της αρρώστιας μου και τι δεν θα ’δινα για να μπορώ να κάνω τα ανιαρά ρουτινιάρικα πράγματα της άγιας καθημερινότητας μου. Να μπορώ να είμαι εκεί και όχι στα νοσοκομεία. Να κάθομαι σε ένα μπαλκόνι με καλούς φίλους ν’ αγναντεύω τη θάλασσα και τον ήλιο που δύει. Να είμαι στο σπίτι μου να διαβάζω και να ακούω μουσική. Να είμαι στη δουλειά κι ας τσακώνομαι με τους συναλλασσομένους. Ακόμα και η μισητή οικιακή φασίνα φάνταζε τότε υπέροχη στα μάτια μου.
Και πράγματα που δεν μου άρεσαν μέχρι τώρα όπως καυγάδες, διαφωνίες και διχογνωμίες τα είδα με άλλο μάτι. Αντιλήφτηκα ότι όσο είμαστε γεροί και ζωντανοί αυτά, μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε και να τα διορθώσουμε. Και πήρε άλλη διάσταση μέσα μου η ευχή στην υγειά σας που ο λαός μας με την απέραντη σοφία του την έκανε πρόποση και χαιρετισμό.
Τώρα περισσότερο από ποτέ αντιλαμβάνομαι πως ευτυχία είναι οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες σχέσεις. Όσα πλούτη και να έχεις και υλικά και ψυχικά τίποτα δεν είναι αν δεν μπορείς να τα μοιράζεσαι με τους αγαπημένους σου. Και ότι και να κάνεις όταν το κάνεις μόνος σου είναι μίζερο και μισερό.
Μα άλλο τόσο αντιλήφθηκα πως η ευτυχία δεν είναι κατάσταση αναλλοίωτη. Όλα αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο δεν είναι δεδομένα και διαρκή. Σαν τον καλό κηπουρό πρέπει να φροντίζεις τον κήπο σου με αγάπη και στοργή, χειμώνα καλοκαίρι ακόμα κι αν είσαι κουρασμένος και βαριεστημένος. Γιατί τίποτα δεν κρατά για πάντα αν δεν σκύψεις από πάνω του να το περιθάλψεις, να το κρατήσεις δροσερό και ακμαίο σε όλους τους καιρούς και όλες τις καταστάσεις.
Κι αν κάτι θέλω να ευχηθώ σε όλους πέραν της υγείας είναι ν’ ανοίξουν τα μάτια του νου και της καρδιάς στον καθένα μας για να μπορεί να βρίσκει την ευτυχία και την χαρά σε μικρές καθημερινές στιγμές και σε μικροπράγματα. Ένα χάδι, ένα άγγιγμα, μια φιλική κουβέντα. Γιατί αυτά, νομίζω, πως είναι ο πλούτος της ζωής.
Εις υγείαν.
Μπεμπ. Α.

…Έχουν περάσει πάνω από 2 δεκαετίες που δειλά – δειλά οι Γιατροί του Κόσμου ξεκίνησαν το δικό τους οδοιπορικό δρόμο της αλληλεγγύης εκεί μακριά στη γη του Ερεβάν και σήμερα επιστρέφουν εκεί κοντά στα σύνορα στις ρίζες τους για να βοηθήσουν τον κόσμο που εγκατέλειψε τα σπίτια το Κομπάνι. Οι ΓτΚ δεν θα μπορούσαν να μείνουν σιωπηλοί και άπραγοι μπροστά στη νέα αυτή τραγωδία ντυμένη με το μανδύα της μεσαιωνικής βαρβαρότητας… Εκεί στα εδάφη του Κομπανί, δοκιμάζεται η αξιοπρέπεια, καταδικάζεται η ελεύθερη βούληση πίστης οι αξίες και τιμωρούνται με θάνατο όσοι με διαφορετική πίστη πέσουν στα χέρια αυτών που ορίζουν με τη βία ποια πρέπει να είναι τα πιστεύω των κατοίκων της περιοχής. Το πέπλο του μεσαίωνα, τα μαρτύρια, οι βιασμοί (στο όνομα αλήθειας ποιας ηθικής η θρησκευτικής λατρείας επιτρέπονται?) έχουν αναγκάσει τον κόσμο να εγκαταλείψει τα σπίτια του και να βρει ασφάλεια σε καταφύγια. Αλήθεια ποιος Θεός επιτρέπει τόσο πόνο, επιτρέπει το θάνατο εις χάρη του ονόματος του, επιτρέπει το εξαναγκασμό τη ταπείνωση, τον εξευτελισμό; Ποιος Θεός επιτρέπει και αφήνει ατιμώρητους όσους παραποίησαν το λόγο του και παρερμήνευαν τη εφαρμογή των εντολών του? Ποιος Θεός συνεχίζει να μην ακούει τις ψυχές που βογκούν , τα σώματα που βιάζονται να μην βλέπει τα ποτάμια αίματος που βάφουν το χώμα στο πέρασμα των υπηρετών του; Αρκετές οι θυσίες, πολλά τα βάσανα, χιλιάδες εκατοντάδες χιλιάδες οι μάρτυρες στο βωμό της θρησκείας, της κάθε θρησκείας…
Κοντά στους κατοίκους του Κομπανί, τους νέους μάρτυρες του σύγχρονου θρησκευτικού διωγμού, βρέθηκαν οι Γιατροί του Κόσμου σε μια διερευνητική αποστολή, καταγραφή και μαρτυρία των όσων συμβαίνουν εκεί. Οι εθελοντές Μουζάλας, Γιαννακόπουλος και Ιωαννίδης επέστρεψαν έχοντας καταγράψει και αξιολογήσει την πραγματικότητα και την ανάγκη για μια ουσιαστική παρέμβαση των ΓτΚ στην περιοχή… Οι εικόνες που κατέγραψαν είναι ο καθημερινός αγώνας των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στο καταυλισμό κάτω από δύσκολες συνθήκες… Οι τέντες στεγάζουν τα όνειρα τους οι λιγοστές κουβέρτες ζεσταίνουν τα κρύα βράδια τους και τα παιδιά μέσα στη τέντα – σχολείο συνεχίζουν τα μαθήματα τους. Τα βράδια προσπαθούν να καταλάβουν γιατί μια νέα ιστορία γράφεται από τους ίδιους και τη μοίρα τους…
Αν και η καθημερινότητα στη χώρα μας δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια δράσεις στο εξωτερικό, εμείς θεωρούμε πως καθήκον, υποχρέωση να βρισκόμαστε όπου υπάρχει ανάγκη, όπου υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν.
Ε.Μ.

Τα στατιστικά ιατρείου από  20 έως και 24-10-2014 είναι
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ     ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ     35
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ    15
ΑΛΒΑΝΙΑ    10
ΣΥΡΙΑ    4
ΜΑΡΟΚΟ    4
ΑΓΓΛΙΑ    2
ΑΙΓΥΠΤΟΣ    2
ΟΥΚΡΑΝΙΑ    2
ΝΙΓΗΡΙΑ    2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ    2
ΡΟΥΜΑΝΙΑ    1
ΑΛΓΕΡΙΑ    1
ΣΕΡΒΙΑ    1
ΠΟΛΩΝΙΑ    1
ΣΥΝΟΛΟ    82


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα