Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια

Οι άνθρωποι, λέει ο λαός μας δεν ξέρανε μια φορά να φροντίζουν τα δέντρα τους. Κι αυτά επειδή ήταν απεριποίητα δεν έδιναν τους καρπούς που έπρεπε. Ειδικά οι λεμονιές έβγαζαν συνήθως λίγα και κακουδέρικα λεμόνια. Τόσο που πολλές φορές πήγαιναν οι νοικοκυρές στον κήπο τους να κόψουν ένα για να λεμονίσουν το φαγητό και δεν εύρισκαν. Δοκίμασαν πολλούς τρόπους για να αυξήσουν την παραγωγή. Κανένας όμως δεν απέδιδε. Ώσπου τελικά κάποιος βρήκε την λύση. Την διέδωσε και από τότε οι λεμονιές είναι φορτωμένες.

Μετά την Ανάσταση λένε, τότε που όλη η οικογένεια γυρίζει στο σπίτι από την εκκλησιά με το Άγιο Φώς η κόρη του σπιτιού πάει στο περιβόλι. Αγκαλιάζει το δέντρο το φιλάει και του λέει:
Χριστός Ανέστη λεμονιά.
Όσοι ανθρώποι εις την εκκλησιά, τόσα λεμόνια εις την λεμονιά.
Κι από τότε δεν τα προλαβαίνουν τα λεμόνια όλο τον χρόνο.

Πολλές οι παραδόσεις και οι ιστορίες του λαού μας για όλη αυτήν την περίοδο και ειδικά για το Αναστάσιμο βράδυ. Με την ιστορία της λεμονιάς και άλλες παρόμοιες, ο λαός μας ήθελε να δείξει πως μέχρι και τα φυτά εξανθρωπίζονται και συμμετέχουν στα Θεία πάθη αλλά και στην χαρά των πιστών. Το βράδυ της Ανάστασης επίσης είναι αυτό, που οι νοικοκυραίοι θα ξορκίσουν τα κάθε λογής έντομα που τους καταδυνάστευαν τότε που τα εντομοκτόνα δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα. Με μια μικρή τελετουργία, με το φως της λαμπάδας να σταυρώνει τα ανώφλια των σπιτιών και την απαγγελία του δίστιχου:
όξω ψύλλοι και κοριοί
σαμιαμίθοι, ποντικοί….
ξορκίζονταν όλα τα τρομερά σερνάμενα πλάσματα του βίου τους.

Δεν ξεχνώ επίσης την μητέρα μου που έλεγε ότι τα παντός είδους πασχαλινά εδέσματα, δεν χαλάνε αλλά διατηρούνται γιατί είναι ευλογημένα από το Χριστός Ανέστη.
Κι όλες αυτές οι παραδόσεις συνεχίζουν, πληθιαίνουν και τις επόμενες μέρες. Φέτος ειδικά που την δεύτερη μέρα του Πάσχα γιόρταζε ο Δρακοκτόνος Άγιος Γεώργιος πολλές ιστορίες έχουμε για τον ένα από τους πιο αγαπητούς Αγίους της Χριστιανοσύνης.
Από πού να ξεκινήσω.

Από την Ασή Γωνιά όπου όλα τα ζωντανά της περιοχής μαζί με τους φροντιστές ποιμένες τους θα περάσουν έξω από την αυλή της εκκλησιάς του Άη Γιώργη του Γαλατά να πάρουν την ευλογία της χάρης Του; Και είναι ένα παράξενο θέαμα να βλέπεις την πλατεία του χωριού με τις προτομές των ηρώων της πρόσφατης ιστορίας μας περικυκλωμένες από τα ζώα που τα έχουν στολίσει με το πιο καλόηχα λέρια ειδικά για την μέρα. Μετά θα τα αρμέξουν και θα μοιράσουν το γάλα τους στους επισκέπτες του χωριού.

Από τον Άη Γιώργη τον Σεληνάρη πάνω στον Εθνικό δρόμο Ηρακλείου Αγίου Νικολάου που η παράδοση λέει πως άμα δεν σταματήσεις να ανάψεις κερί στην εκκλησιά Του, το όχημά σου δεν προχωράει;

Από τον Αη Γιώργη στο Καρύδι μοναστήρι του 16ου αιώνα που πέρασε πολλές περιπέτειες με τους κατακτητές που ήθελαν να το κάνουν τζαμί και επέβαλλαν δυσβάσταχτους φόρους; Τελικά η εκκλησία κατάφερε να επιβιώσει με την παραχώρησή της στην Μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων, ωσότου το 1996 αναστηλώθηκε και λειτούργησε εκ νέου.
Για την μονή Δισκουρίου που όλοι οι βοσκοί της περιοχής λύνουν τις διαφορές τους; Μπροστά την εικόνα του Άη Γιώργη ορκίζονται για την αθωότητά τους στις ζωοκλοπές. Κι ό όρκος αυτός δεν αμφισβητείται γιατί το ξέρουν όλοι πως τον Άγιο Γιώργη δεν μπορείς να τον περιπαίξεις και να πεις ψέματα.

Αλλού τον γιορτάζουν τον Άγιο έφιπποι με γεωργαλίδικα άλογα. Φέτος είδα και στα γειτονικά μας Περιβόλια να περιφέρουν την εικόνα Του με άμαξα και να τον συνοδεύουν νέοι και νέες καβαλάρηδες.
Δεν ξεχνώ και μια φίλη που μου έγραψε. «Στο χωριό μου μια γιορτή υπάρχει. Του Αγίου Γεωργίου»

Και βέβαια όλη η Κρήτη και η Ελλάδα είναι γεμάτη από εκκλησιές και μοναστήρια αφιερωμένα στο όνομά Του. Μερικά ονομαστά για τα κειμήλια, τα θαύματα και τις ιστορίες τους. Άλλα λιγώτερο ξακουστά. Σημασία νομίζω ότι έχει πάνω από όλα η πίστη και η εσωτερική μας ανάγκη να την εκφράσουμε.

Τρίτη του Πάσχα γιόρταζει και ο Ευαγγελιστής Μάρκος.
Μάρκος διαβάζω είναι το ρωμαϊκό επώνυμο του, Κυπρίου στην καταγωγή Ιουδαίου, Ιωάννη. Η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη και διέθετε στα Ιεροσόλυμα «ευρύχωρη οικία». Λένε ότι στο σπίτι αυτό έγινε ο Μυστικός Δείπνος το τελευταίο γεύμα του Ιησού με τους μαθητές Του. Λένε επίσης ότι ο Μάρκος ήταν αυτό ο νεανίσκος που ακολούθησε μετά το δείπνο, τον Χριστό στην κήπο της Γεθσημανή. Έγραψε το δεύτερο, το πιο σύντομο Ευαγγέλιο από τα τέσσερα, το οποίο αναφέρεται ως επί το πλείστον στα θαύματα του Θεανθρώπου. Πέθανε με μαρτυρικό θάνατο στην Αλεξάνδρεια της οποίας υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος και ετάφη εκεί.

Τον 9ο αιώνα, Βενετοί έμποροι πραγματοποιώντας μια προφητεία η οποία ανέφερε ότι το σκήνωμα του Αγίου θα αναπαυόταν στην Βενετία, έκλεψαν με την βοήθεια δυό Ελλήνων μοναχών το λείψανο του Μάρκου και το μετέφεραν στην πατρίδα τους. Η ιστορία αναφέρει ότι για να κρύψουν το ιερό κειμήλιο και να μην τους ψάξουν οι άραβες λιμενικοί, οι κλέφτες το σκέπασαν με χοιρινό κρέας. Έτσι κατάφεραν να το μεταφέρουν στην Βενετία , όπου αποκαθηλώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες ο προηγούμενος άγιος της πόλης ο άγιος Θεόδωρος. Καινούργιος προστάτης έγινε τώρα ο Μάρκος. Οι Βενετοί για να στεγάσουν το λείψανό του έκτισαν κατά τα πρότυπα της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων στην Κωνστ/λη – και με επιρροές από την Αγία Σοφία – περικαλλή ναό, που αρχικά τον κόσμησαν και τον στόλισαν Βυζαντινοί μάστορες και καλλιτέχνες. Αργότερα μετά την κατάληψη της Πόλης από τους σταυροφόρους το 1204 πλήθος θησαυρών και καλλιτεχνημάτων αμυθήτου αξίας που εκλάπησαν από τους Λατίνους, μεταφέρθηκαν στον ναό αυτό όπου μπορούμε να τα θαυμάσωμε μέχρι σήμερα. Ένα από τα πιο γνωστά τέτοια έργα είναι τα 4 άλογα που κοσμούν την στέγη πάνω από την είσοδο του. Αλλά εκτός από αυτά έφεραν αμέτρητο αριθμό εικόνων, σταυρών, δισκοπότηρων, πολύτιμων λίθων ακόμα και σκηνωμάτων αγίων που σήμερα φυλάσσονται στο θησαυροφυλάκιο του ναού. Μέχρι κίονες και κιονόκρανα έφτασαν στην πόλη των Δόγηδων από αυτή την περιβόητη λεηλασία που ενσωματώθηκαν στο κτίριο της εκκλησίας.

Παραδόσεις, θρύλοι ιστορίες που ακολουθούν και πορεύονται δίπλα στον εκκλησιαστικό λόγο αυτές τις μέρες των γιορτών και μπερδεύονται μαζί σε ένα αξεδιάλυτο γοητευτικό κουβάρι. Η γιορτή της φύσης που ξαναγεννιέται και μπλέκει όμορφα με την πνευματική αναγέννηση της Ανάστασης. Όλα αυτά ανθρώπινα, γήϊνα συγχρόνως υπερβατικά και υπερκόσμια ένα σύνολο αξεδιάλυτο που αποτελεί εν τέλει την ζωή μας.