Συννεφούλα…

Να μην έλθουν πια σε αυτή τη χώρα μέρες που να μοιάζουν με το έρεβος της νύχτας.
Δύσκολο εγχείρημα· απαιτεί μια πανεθνική πνοή.
Μια εμπνευσμένη πνοή που θα φυσήξει και θα συνεπάρει όλη την χώρα.
Θέλει ψυχή, κότσια για να βγεις απ’ την κρίση.
Όχι φούσκες που τις τρυπά μια βελόνα.
Τούτη η χώρα είναι όλα τα όνειρα που έχουμε κάνει για τη ζωή μας.
Όλα τα όνειρα και μερικοί εφιάλτες που μάς κρατούν άγρυπνους…
Τούτη η χώρα είναι η υπομονή μας που κανέναν δεν ένοιαξε.
Μα είναι και το γεμάτο πίστη αύριό μας, η μάνα μας, η γυναίκα μας, το φιλί των παιδιών μας.
Eρχονται στιγμές που λες χωμάτινο σταμνί η χώρα…
Τρέχει το νερό, τρέχει και η άμμος απ’ το σταμνί.
Eρχονται κι άλλες στιγμές που φουσκώνουν τα στήθη μας από περηφάνια μα μετά μαθαίνεις το ένα, μαθαίνεις το άλλο, σε πιάνει ένα σφίξιμο…
Ψηλά στον ουρανό πετούν τα όνειρά μας για τη χώρα.
Τα κοιτάς σα σύννεφο, κάνεις προσευχητάρι να προσγειωθούν, να γίνουν πράξη.
Μα φυσά και βλέπεις τα όνειρα να φεύγουν.
Απλώνεις τα χέρια να τα πιάσεις, μα τα σύννεφα πετούν…
Μένεις εκεί να κοιτάζεις τον ουρανό…