Σεϊτάν λιμάνι

Περνούν οι μέρες, χάνονται, σβήνουν μέσα στη ρουτίνα της κρίσης. Αργοσβήνει σιγά-σιγά ο προορισμός της χώρας.
Σα να συνηθίσαμε. Τώρα πια σχεδόν κανείς δεν συζητά για έξοδο απ’ το τούνελ. Κρύο αίμα στην κρίση, απέκτησε η χώρα. Είναι τόσα τα βάσανα της καθημερινότητας, οι αντιφάσεις, που όλοι προσπαθούν να  τη βολέψουν κουτσά – στραβά.
Πρέπει να δώσουν ελπίδα στους Eλληνες. Μα ποιός, πότε, και κάτω από ποιές συνθήκες;
Eνα σεϊτάν λιμάνι ψάχνουμε κι εμείς… Πού είναι αυτό; Στο Ακρωτήρι, στην Αθήνα, στη Σαλονίκη και τ’ άλλα τα νησιά;
Μόνο που εμείς (ολάκεροι εμείς…) δεν θέλουμε να κάνουμε σουξέ, να γίνουμε καψουροτράγουδο, βραβείο στην Eurovision… Απλά πράγματα θέλουμε. Ένα, δύο, τρία, να λυθούν ν’ ανασάνει ο τόπος.
Περνούν οι μέρες, χάνονται σε μια ευθεία γραμμή, ψυχρή απερίσπαστη. Εκεί μέσα στο γκρι της ευθείας γραμμής, άλλοι προσπαθούν να δημιουργήσουν, να ονειρευτούν, να επιβιώσουν.
Πού καιρός για πρίγκιπες, στο σεϊτάν λιμάνι; Κρατώ μόνο το βραδινό αεράκι και μια πίστη πως και αύριο θα ξημερώσει.