«Προσευχήθηκα, με θέρμη πολλή -είναι αλήθεια-/ και συγκίνηση./ Το εκτιμώ αυτό… από το υγρό σπάραγμα της ψυχής μου./ Δεν φίλησα το άγιο ξύλο,/ γιατί το εικονοστάσι ήταν ψηλά στον τοίχο,/ και δεν το έφτανα./ Το προσκυνούσε η σκέψη, η καρδιά…// Κι όμως, η Γλυκοφιλούσα συγκλονίστηκε,/ καθώς φαίνεται·/ γιατί, τη στιγμή που τράβηξε/ την ερυθρομέταξη σκέπη Της,/ για να σκουπίσει τα μεγάλα Tης μάτια,/ κάποιες στάλες με βρήκαν στο πρόσωπο,/ έτσι καθώς κοίταζα ψηλά…// Δεν είχα τελειώσει ακόμα την ικεσία μου…,/ κι η Μεσίτρια άρχισε να κλαίει…». Το ποίημα “Ανταπόκριση” από την ποιητική συλλογή “Οινοχόος…” της Φωτεινής Σεγρεδάκη, που παρουσιάστηκε στο Τσατσαρωνάκειο Κέντρο στην Κίσσαμο, τη Δευτέρα 27 Ιουνίου, ώρα 7 μ.μ..
«“Ενθύμηση”, λοιπόν, ο τίτλος του βιβλίου της Γιούλας Κανιτσάκη […] μέσα στο βιβλίο […], οι αναμνήσεις, οι θύμησες, οι μνήμες, η αναφορά στα μνήματα, στο παρελθόν, πολλές φορές και οι σκέψεις των ηρώων που ανατρέχουν στο παρελθόν και όχι μόνο, κυριαρχούν! Η συγγραφέας από την πρώτη κιόλας στιγμή καταφέρνει να συμπαρασύρει τον αναγνώστη στον κόσμο της, στον κόσμο των ηρώων της, στις ιστορίες ενός άνδρα και μίας γυναίκας! Τις ιστορίες του Χ. και της Ψ. Εδώ ας σταθούμε λίγο. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με μία όχι και τόσο συνηθισμένη συνθήκη. Οι δύο κεντρικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας δεν έχουν ονόματα. […] Παρόλο που η Γιούλα είναι φιλόλογος, εδώ στο πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα μάς ξαφνιάζει, αφού δανείζεται από τα Μαθηματικά τα δύο σύμβολα (Χ και Ψ), για να πρωταγωνιστήσουν στην ιστορία της, και ως σύμβολα σε μια εξίσωση που ζητά τη λύση της! Θα λυθεί; Μένει να το δούμε». Αποσπάσματα από όσα είπε ο Νεκτάριος Eυ. Κακατσάκης για τη νουβέλα “Ενθύμηση” της Γιούλας Κανιτσάκη που παρουσιάστηκε στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, τη Δευτέρα 27 Ιουνίου τ.ε., ώρα 8:30 μ.μ.
«Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η γνωστή μας Ευρώπη πριν από το 1945, δηλαδή η Ευρώπη από το Γιβραλτάρ ως τα Ουράλια, υπήρξε μια μεγάλη δύναμη που παρ’ όλα τα αποικιοκρατικά της σφάλματα, πρόσφερε στον κόσμο ελευθερία και πρόοδο. Η δύναμή της, όμως, κλονίστηκε σοβαρά και μόνο η ένωση και η συνεργασία των λαών της μπορούνε να τη συντηρήσουν και να την κρατήσουν τώρα, έστω σαν τρίτη ή τέταρτη υπερδύναμη για την ισορροπία του κόσμου». Απόσπασμα από το βιβλίο – ντοκουμέντο “Κείμενα από τη Γερμανία – Επί τον ποταμόν Ρήνον” του μακαριστού μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη (φωτ.) που παρουσιάστηκε στο ξενοδοχείο “Porto Veneziano” των Χανίων, τη Δευτέρα 27 Ιουνίου τ.ε., ώρα 8 μ.μ.
Σε τρεις εκδηλώσεις την ίδια μέρα… Δεν θα το συγχωρούσα με τίποτα στον εαυτό μου να μην πήγαινα στην πρώτη -φίλη ζωής η και για χρόνια γειτόνισσα μου στην 3η σελίδα της εφημερίδας μας, Φωτεινή Σεγρεδάκη- τις “Εύφημες Μνείες”, εγώ, τις “Αφορμές” της, που τις συνεχίζει αυτή. Ούτε να το διανοηθώ ότι θα απουσίαζα απ’ τη δεύτερη -μεταξύ των συντελεστών της παρουσίασης ο πρώτος μου γιος ο Νεκτάριος. Να έπαιρνα απουσία στην τρίτη – «πολλά μπορεί ο άνθρωπος, παιδί μου, όταν θέλει, πολλά μπορεί με τη βοήθεια του Θεού», μια απ’ τις πολλές κουβέντες του Παππού, που τις έχω “οδηγούς” στη ζωή μου. Απίστευτο και για μένα ότι τα κατάφερα να πάω και στις τρεις. Για τη συνωμοσία του σύμπαντος θα έκανε λόγο ο Κοέλιο…
Και… στα πεταχτά
“Στους δρόμους του Αυγερινού” για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός από τα βιβλία του, μια ζωή ο Αντώνης Ελ. Σχετάκης, που έφυγε τις προάλλες στα 80 του χρόνια για τη Χώρα των Μακάρων. Ως μαθητής, ως Δάσκαλος της Έδρας, ως δημοσιογράφος (για χρόνια συνεργάτης των “Χ.ν.”), ως ενεργός πολίτης, ως δήμαρχος για τρεις θητείες στον Δήμο Κισσάμου, ως άνθρωπος της δράσης και της προσφοράς. Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπος που επιβεβαίωνε καθημερινά με την όλη στάση του και τις πολυποίκιλες δράσεις του τη σπανιότητα του ανθρώπινου είδους στη φύση και στην ιστορία. Αναγεννησιακή προσωπικότητα ο φίλος μου (στις αυλές του Οικοτροφείου Αρρένων της Μητρόπολης Κισσάμου και Σελίνου επί εποχής Ειρηναίου Γαλανάκη, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η γνωριμία μας- καθηγητής Μαθηματικών στην Τεχνική Σχολή αυτός, επιμελητής στο Οικοτροφείο Αρρένων εγώ). Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα, Γείτονα!
Το καλό να λέγεται… Και με μαντινάδες… Προπάντων με μαντινάδες. Πάμε! «Τα Χανιωτάκια γράφουνε, καλά και αριστεύουν/ και στις ανώτατες σχολές, περνούν και προοδεύουν.// Με διάβασμα κι υπομονή τον στόχο πετυχαίνουν/ και στο Πανεπιστήμιο με το σπαθί τους μπαίνουν». Βεβαίως της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη, καλά το καταλάβατε!
