Κύριε διευθυντά,
περπατώντας μ’ έναν φίλο στην πλατεία 1866 παρατηρώ ότι: Μαθ. Μυλωνογιάννης 1828-1901, Αναγ. Σκαλίδης 1818-1901, Κων. Κριάρης 1797-1884, Ιωάν. Ζυμβρακάκης 1818-1913, Βασ. Χάλης 1785- 1846, Χατζή Μιχάλης Γιάνναρης 1833-1916, Κωσταρ. Βολουδάκης 1806-1900, δηλ. οι περισσότεροι πέθαναν υπερήλικες.
Ρωτώ τον φίλο μου «αφού δεν είχαν τίποτε από τα βασικά της διαβίωσης, πώς έζησαν τόσα χρόνια;» Μου απαντά «ήθελαν να δουν την Κρήτη ελεύθερη κι αυτό τους έθρεφε, τους κρατούσε στη ζωή παρά την πείνα, τη δίψα, την απλυσιά, τους τραυματισμούς, τα βασανιστήρια. Άλλωστε μην ξεχνάς τα λόγια του Ρ. Φεραίου «Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά, μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες, στα βουνά; Σπηλιές να κατοικούμε… Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Μην ξεχνάμε επίσης ότι τον Δασκαλογιάννη τον έγδαραν ζωντανό οι Τούρκοι στο Ηράκλειο το 1770, μόλις 50 χρόνων. Μην ξεχνάμε τα λόγια όσων αξιώθηκαν να ζήσουν την Ένωση με την Ελλάδα το 1913 με τον Ελ. Βενιζέλο στο Φιρκά, όπως του Χατζη Μιχάλη Γιάνναρη. Να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε, αφού χάρη σ’ αυτούς και στους ανώνυμους ήρωες είμαστε ελεύθεροι.
Ιωάννης Καμηλάκης
συν/χος διδάσκαλος