«Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη/ να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος,/ γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις […] Να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος./ Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι/ που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά/ θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους·/ να σταματήσεις σ’ εμπορεία φοινικικά/ και τις καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις […] Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι./ Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο./ Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια./ Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε./ Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,/ ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν». Αποσπάσματα από το ποίημα “Ιθάκη” του Κ.Π. Καβάφη.
Το ποίημα “Ιθάκη” του Αλεξανδρινού Ποιητή στο νου μου (κοντά σ’ αυτό και το δικό μου “Ιθάκη μου η ποίηση”) μόλις πήρα την απόφαση να συμμετέχω στον λεγόμενο “Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης”, που “παίζει” εδώ και κάποιους μήνες στο Βιβλίο των Προσώπων, όπως επιμένω να λέω το φέισμπουκ. Μα και σε όλη τη διάρκειά του, τις οχτώ (8) μέρες δηλαδή (από 18-25 Οκτωβρίου) που ήμουν “υποχρεωμένος” να δημοσιεύω ποιήματά μου, ένα κάθε μέρα, στη σελίδα μου. Σαν ένα ταξίδι – παιχνίδι, που μπορεί να συμμετέχει ο καθείς με το(α) του πλεούμενο(α) το είδα. Και βέβαια, γιατί να το κρύψω, σαν μια απόπειρα επικοινωνίας. Ο ποιητής δεν γράφει για τον εαυτό του αλλά κυρίως για να επικοινωνήσει. Κοινωνικό γεγονός (fait social) η γλώσσα μας, μας λένε οι κοινωνικοί γλωσσολόγοι.
Πολλά τα ερωτηματικά και πολλοί οι ενδοιασμοί μου στην αρχή, όταν μου έγινε η πρόταση από τη φίλη, εκλεκτή ποιήτρια Νάνσυ Δανέλη να συμμετέχω. Να ‘ναι καλά και αυτή, αλλά και οι επίσης καταξιωμένοι στο χώρο της ποίησης, καλοί μου φίλοι Αγγελική Σιδηρά και Ηλίας Τσέχος, που με έπεισαν να συμμετέχω. «Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα», μου είπε η πρώτη. «Σπουδαία υπόθεση η επικοινωνία», υπογράμμισε ο δεύτερος. Σκασίλα τους (και σκασίλα μου) μεγάλη… «και δέκα παπαγάλοι», αν μεταφράζονταν τα ποιήματά τους (μας) στα Αγγλικά ή αν συμπεριλαμβάνονταν στο ρώσικο Ημερολόγιο (almanac), όπως υπόσχονταν οι όποιοι “διοργανωτές”. Και βέβαια, του φίλου μου του Γρηγόρη του Γεωργουδάκη που αποδέχτηκε την πρότασή μου και συμμετείχε, όπως και πολλών άλλων.
«Τι κι αν στο διάβα μας/ δεν βρέθηκε κανείς να μας το πει/ ένα παιχνίδι ότι είναι κι η ζωή/ εμείς που από παιχνίδια ξέραμε/ ένα το μάθαμε καλά.// Κάθε φορά που πέφτουμε/ για ένα παιχνίδι ακόμα/ να σηκωνόμαστε». Από το ποίημα “Ένα παιχνίδι ακόμα”, της Νάνσυς Δανέλη. «Ξαφνικά μες από μια συστάδα δέντρων/ ξεπρόβαλε παρείσακτος και ξένος/ ένας φοίνικας./ Τότε σε είδα./ Είχες γεράσει τόσο/ που ίσως δεν θα σ’ αναγνώριζα./ Όμως κάτω από τη φωτογραφία/ στο λευκό μάρμαρο/ ήταν γραμμένο πεντακάθαρα το όνομά σου». Από το ποίημα “Παράνομη συνάντηση” της Αγγελικής Σιδηρά. «Τόσες φορές σε άφησα παλεύοντας να με νικήσεις/ θυμάσαι;/ Αχ! Σφραγίδα απωλέσασα το βίο/ Να μην μπορώ από τον ύπνο να σ’ εγείρω/ Να σε γαβγίσω/ Να σε δαγκώσω/ Να σε ξαναχτενίσω Μπόμπη». Από το ποίημα “Ο Σκύλος κοιμάται” του Ηλία Τσέχου. «Κάποτε τα λόγια μας/ είναι σαν χαλάζι, σα θύελλα σαν ξεροβόρι ή σαν θαλασσινή αύρα./ Είναι δέντρα εκεί στην άκρη των ίδιων δρόμων/ παίρνουμε τα φρούτα τους/ κάθε φορά αλλάζουν γεύση, χρώμα,/ πότε γλυκά, πότε ξινά/ πότε γλυκόπικρα/ γι’ αυτό τα λόγια μαγικά». Από το ποίημα “Τα λόγια” του Γρηγόρη Γεωργουδάκη. Κάποιοι απ’ τους στίχους των φίλων ποιητών που προαναφέρονται. Εν είδει ανθολογίου και εις ανάμνησιν…
“Της καρδιάς” ΄(“Όπως το ψωμί”), “Το βουβό τηλέφωνο” (“Όταν γίνεις ποίημα”), “Μάζεψα” (“Όταν γίνεις ποίημα”), “Αντίλογος” (“Κάζοβαρ”), “Το σημείο στίξης μου” (“Όταν γίνεις ποίημα”), “Θα ‘ρθει καιρός” (“Κάζοβαρ”), “Βρέχει” (“Τα χελιδόνια του μοναχού”), «Ιθάκη μου η ποίηση:/ τα πάτρια, η μητρίδα γη,/ το άλφα της απορίας μου./ Εδώ επιστρέφω./ Πολλά και πολύτροπα/ τα μικρά και μεγάλα ταξίδια μου/ εντός, εκτός και επί τα αυτά./ Καταδικασμένος να φεύγω…// “Ας μη μου δώσει η μοίρα μου/ εις ξένην γην τον τάφον”./ Το καλύτερο ποίημα/ δεν το έχω γράψει ακόμα». Το ταξίδι για την Ιθάκη συνεχίζεται…
