«Σε λίγες μέρες θα ξαναγεννηθείς, Χριστέ μου! Ίσως τα μάτια σου να μη συνηθίσουν αμέσως στο φως. Ίσως τ’ αυτιά σου να μην μπορούν να ξεχωρίσουν αμέσως τα τραγούδια των αγγέλων. Όμως θα χαμογελάς, θα χαμογελάσεις, όταν θα σε φιλήσει το φως του κόσμου. Θα χαμογελάσεις όταν η μάνα σου θα σκίσει το καλό της φουστάνι για να σε σπαργανώσει. Θα χαμογελάσεις όταν οι βοσκοί γονατίσουν για να σε προσκυνήσουν. Θα χαμογελάσεις, όταν θα έρθουν οι μάγοι για να σου προσφέρουν τα δώρα τους…
[…] Όχι δεν θα σου μιλήσω για όλα όσα έχουν δει τα μάτια μου τα χρόνια που σε γνώρισα, Χριστέ μου. Δεν θα σου μιλήσω για δάκρυα, ποια θέση έχουν τα δάκρυα στη γέννηση ενός παιδιού: Ούτε για το ψωμί που λείπει, ούτε για την ειρήνη του κόσμου θα σε παρακαλέσω, άλλωστε. Και γιατί η παράκληση μου αυτή θα μοιάζει πιότερο με κραυγή, μια κραυγή κορνιζωμένη με αίματα και αγωνία, μια κραυγή παράταιρη, έτσι όπως θα ανακατώνεται με τον αγγελικό ύμνο που επιμένει να μιλά για την επί γης ειρήνη και την «εν ανθρώποις ευδοκία!»[…] Ε, λοιπόν, συγχώρεσε με, Χριστέ μου, μα θαρρώ πως το λιβάνι που θα σου φέρουν κι εφέτος οι μάγοι είναι κλεμμένο. Είναι οι επιθυμίες και οι προσευχές όλων των απελπισμένων της γης που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που δεν βλέπουν θεού πρόσωπο. Μα θαρρώ πως το χρυσάφι που σου φέρνουν οι μάγοι είναι κλεμμένο απ’ τα στόματα των πεινασμένων. Μα θαρρώ πως και τα πολύτιμα αρώματα που επίσης θα σου φέρουν οι μάγοι είναι κι αυτά κλεμμένα, απ’ τα βραβεία που άξιζαν εκείνοι που κάποτε τόλμησαν μια επανάσταση… Όχι, μην τα δεχτείς τα δώρα των μάγων, σε ικετεύω Χριστέ μου! Πεινώ, κι όμως προσεύχομαι. Προσεύχομαι εξακολουθώντας να σε περιμένω για να σε δω να μπαίνεις θριαμβευτής στα Ιεροσόλυμα». Αποσπάσματα απ’ το κείμενο μου «Ένα γράμμα για τον Χριστό» που δημοσιεύτηκε πριν 44 χρόνια (24.12.1978, “Χανιώτικα νέα”)
«Ούτε αγραυλούντες ποιμένες,/ ούτε απαστράπτοντες άγγελοι,/ ούτε μάγοι με δώρα./ Αδιαπέραστο το σκοτάδι/ στη γέννηση του νέου παιδιού.// Μια προσφυγοπούλα η μάνα του./ Καρπός συνεύρεσης σε μια παλιόβαρκα-/ η αμοιβή για τα μεταφορικά/ από την κόλαση στον παράδεισο- το τεχθέν βρέφος.// Ξημέρωναν Χριστούγεννα…» Το ποίημα «Χριστούγεννα;» του γράφοντος («Τα χελιδόνια του μοναχού», Β΄ έκδοση, “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2020).
Έλαμπε σαν μεσημέρι την περασμένη Κυριακή, Κυριακή προ της του Χριστού Γεννήσεως η Ορθοδοξία, για να χρησιμοποιήσω σε παρατατικό χρόνο έναν στίχο του Κώστα Καρούσου. Και κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας – όταν έβγαζε τα «άγια» ο παπα- Δημήτρης Καταπίδης, με συνοδεία μιας πλειάδας «παπαδακιών», μου πρωτοφάνηκε – και κατά τη διάρκεια της χριστουγεννιάτικης γιορτής που ακολούθησε στην υπέροχη αίθουσα εκδηλώσεων του Ενοριακού Κέντρου και που περιελάμβανε ομιλίες, εκκλησιαστικούς ύμνους και χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ευλογία για μένα η πρόσκληση να είμαι ο ένας απ’ τους δυο ομιλητές – ο άλλος ήταν ο άλλος εφημέριος του ναού παπά Μανόλης Κουδουμνάκης. Το προαναφερθέν «παλιό» κείμενο μου και δυο ποιήματα μου (το προαναφερθέν και το «Χριστουγεννιάτικο τραπέζι», οι βάσεις της ομιλίας μου).
Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα, φίλες και φίλοι!
Και… στα πεταχτά
«Το γιορτινό τραπέζι μας εδέσματα γεμάτο, όμως για κάποιους δυστυχείς είν’ αδειανό το πιάτο», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη· για να παραγγείλει στη δεύτερη: «Μέρες αγάπης και γι’ αυτό πρέπει να το σκεφτούμε,/ κάθε συνάνθρωπο φτωχό όλοι να βοηθούμε». Και βέβαια για να ευχηθεί στην τρίτη: «Καλά Χριστούγεννα κι ευχές σ’ ανατολή και δύση/ τ’ άστρο λαμπρό της Βηθλεέμ τον κόσμο να φωτίσει», μας λέει.
Τα Χριστούγεννα της νοσταλγίας… Τα Χριστούγεννα της προσδοκίας… Τα Χριστούγεννα της αγωνίας… Τα Χριστούγεννα της αφθονίας… Τα δίχως Χριστό Χριστούγεννα… Τα Χριστούγεννα της πείνας και της ανέχειας… Μένω στα πρώτα και ξαναγίνομαι παιδί. Να ‘ναι καλή μέρα αύριο, που είναι η παραμονή, η ευχή μου. Να μη βρέχει, γιατί θέλουμε να πούμε για πρώτη φορά τα κάλαντρα με τον αδελφό μου. Καλήν ημέραν άρχοντες, κι αν είναι ορισμός σας…
