Σα να μην πέρασε μια μέρα…

Ολο τα ίδια και τα ίδια απ’ τους μέντορες.
Ξεφουσκώσανε οι λέξεις και πρέπει να τις ξαναγεμίσουμε από καθαρή ουσία.
Κουράστηκαν και οι λέξεις να επαναλαμβάνονται και και να μην δίνεται λύση στα μεγάλα προβλήματα του τόπου.
Τι να τους κάνουμε τους “βραβευμένους με χρυσά παράσημα” όταν η Ελλάδα πια είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία, με εκατοντάδες χιλιάδες νέους στο εξωτερικό, με την κοινωνία σε μόνιμο σκεπτικισμό;
Καθαρές λύσεις χρειάζεται η οικονομία και η κοινωνία για να αναταχθούν.
Την οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να την φέρει ο χωροφύλακας ή άλλου τύπου μέτρα αλλά η θετική συνέργεια και η απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας.
Αν δεν κάνουμε εμείς επενδύσεις στον τόπο μας πώς θα μας εμπιστευτούν οι ξένοι να κάνουν το ίδιο;
Η χώρα οφείελει να προσπαθήσει να οριοθετήσει (πριν ξεσπάσει) μια κρίση πανικού.
Πού πήγαν τώρα τα ρόδινα, ωραία λόγια;
Πού πήγαν οι καραμούζες;
Τρεις μέρες, τελικά, κρατούν τα θαύματα.
Μετά αλήθεια και πραγματικότητα.
Ετσι πάμε να τον “καβαλήσουμε” και τούτο τον Χειμώνα.
Τα ίδια όπως και τον προηγούμενο με μεγαλύτερη, όμως, εσωτερική ενατένιση και αίσθηση του λάθους.