Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Ρώμος Φιλύρας (1898-1942)

Ο ποιητής του Δρομοκαϊτειου και οι έγκλειστοι… στίχοι του:

‘’μα τι θα βάλετε στη θέση του οράματος, εσείς οι λογικοί; Ρ.Φ.’’

‘’Δεν είχα γόητρο,ψυχή και νου
να κλείσω στο τραγούδι την ιδέα
την είχε δώσει ο Θεός αλλού
τη Θεία φωτιά σε γνήσιο Προμηθέα
Ό,τι κι αν είπα πήγε κουτουρού
Ό,τι λάξεψα δεν πήρε θέα υπερκόσμια
Ό,τι κι αν είπα το είδαν και προτού
τ’ ακούσαν σε παλιά μορφή και νέα’’
(ποίημα του Ρώμου Φιλύρα, μελοποιημένο από τον Ορφέα Περίδη, σε ερμηνεία Λιζέτας Καλημέρη)*1

ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ και η στήλη μας σήμερα,τον Αύγουστο του 2021 συμπληρώνει διετή μηνιαία παρουσία προσπαθώντας εξαρχής να φωτίσει αξιόλογες μορφές της ποίησης που ο χρόνος και οι ατυχείς περιστάσεις τις κάλυψαν με την ομίχλη της λήθης .Οι βιογραφικές αναφορές όταν αρμολογούνται, συνήθως συνείρουν έναν χορό ποικίλων συναισθημάτων , αφού η φιλολογική έρευνα οδηγεί σε αθέατες και συχνά πολύ ευαίσθητες όψεις της ζωής των προβαλλόμενων ποιητών.

Η προσωπική ιστορία ορισμένων είναι τόσο αδυσώπητα τραγική που πραγματικά όποιος ακολουθήσει τα μονοπάτια τους θα πρέπει πρώτα να έχει οπλισθεί με ισχυρές άμυνες για να υπερνικά κάθε στιγμή τη συγκίνησή του και να μπορέσει εντέλει να υλοποιήσει την πρόθεση γραφής του.

Ένας τέτοιος βίος, δηλαδή με την προίκα μιας αδιαπραγμάτρευτης οδύνης ήταν και η ζωή του ποιητή Ρώμου Φιλύρα, μια περίπτωση ισχυρού ποιητικού καθαρόαιμου! Τώρα βέβαια γιατί ένα τέτοιο θάλλον πνεύμα έπρεπε να περάσει δεκαπέντε χρόνια της ζωής του- έως και τη θανή του δηλαδή- έγκλειστο στο Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο ,αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν απαντάται εύκολα. Ας υπενθυμίσουμε όμως ως προς το θέμα αυτό την καίρια συμβολή του Αριστοτέλη με την ιατρο-φιλοσοφική πραγματεία του για το ‘’30ο πρόβλημα περί μελαγχολίας και ιδιοφυίας’’*.

Ο ποιητής από παιδί είχε θαυμάσιες ευκαιρίες μόρφωσης , μάλιστα διδάχθηκε κατ’ οίκον και με την επιμέλεια του πατέρα του που ήταν σχολάρχης ελληνιστής.Δημοσίευε ποίηση , χρονογραφήματα, παρουσιάσεις βιβλίων. Ως στρατιώτης στους Βαλκανικούς πολέμησε στη Μακεδονία και την Ήπειρο χάνοντας δυο του δάχτυλα, ανθυπολοχαγός στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αργότερα γραφέας στο Δικαστικό Σώμα Στρατού που όμως αποτάσσεται το 1924 λόγω ανίατης αφροδισίας πάθησης.

Δυστυχώς για κάποιους δημιουργούς το χρυσό νόμισμα που θα έπρεπε να δώσουν για να περάσουν την Αχερουσία και να βρεθούν στην απέναντι όχθη της αθανασίας ήταν τόσο βαρύ και επαχθές σαν τα τάλαντα της αρχαίας Σπάρτης. Γιατί το δικό τους οφειλόμενο αντίτιμο ήταν ένα ταλέντο ιδιοφυές , τόσο υψηλό που ξέφευγε σε ιλιγγιώδη παραφορά κι από κοντά και οι ιδιοτροπίες μιας μοίρας που συνήθως δοκιμάζει τέτοιες προσωπικότητες. Έτσι κι ο Φιλύρας αφού ενόσησε από σύφιλη που γρήγορα επέφερε και την παράνοια βρέθηκε στον ίδιο τόπο που βρέθηκε ο Γεώργιος Βιζυηνός , ο Μιχαήλ Μητσάκης , ο Γιαννούλης Χαλεπάς και τόσοι άλλοι …Κι όπως ο μεγάλος μας γλύπτης δεν εσταμάτησε να ποιεί τέχνη ακόμη και στα χρόνια του εγκλεισμού του στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας, έτσι κι ο Φιλύρας άδραξε την όποια ικμάδα ζωής -μπορούσε να του δώσει η έμπνευσή του σε παρόμοιες συνθήκες-γράφοντας την ισχυρή και τραγική συγχρόνως ‘’έγκλειστη’’ποίησή του. Πάντα η ζωή βρίσκει δρόμους για να διαβεί έστω και μια αχτίδα φωτός στο πιο πηχτό σκοτάδι…

‘’Κι αν δοθήκαμε ολάκεροι στη νιότη/κι αν άφραστα αγαπήσαμε ό,τι ζει
Κι αν οι στερνοί δεν είμαστε, ούτ’ οι πρώτοι/ένθεν η ορμή μας ξεπετά εκεί
επάνω απ’ της αβύσσου τ’ άγρια σκότη/και πέρα απ’ του πλήθους τη βοή:
δρόμο να μη χαράξουμε προδότη,/στο χώμα μας χνάρι να μη σταθεί.
Κι αν η πίστη στη χίμαιρ’ άλλης πλάσης/δε γλυκάνει τη πίκρα στη ψυχή,
Ανυπαρξία κι αν δε μας ξεγελάσεις,/οι κοσμικοί κι οι απόκοσμοι μαζί
να πούμε πως εζήσαμε σ’ αμάχη ,/μέσα μα και σαν έξω απ’ τη ζωή!…’’

(ποίημα του Ρώμου Φιλύρα ‘’ΥΠΕΡΑΝΩ’’)

Το πραγματικό όνομα του ποιητή μας είναι Ιωάννης Οικονομόπουλος . Επέλεξε όμως το ψευδώνυμο που από τη μια παραπέμπει στην ελληνική μυθολογία γιατί η Φιλύρα ήταν μια νύμφη που συμβόλιζε την ιδέα της ανάρρωσης και μάλιστα ήταν η μητέρα του θεραπευτή Χείρωνα του Κενταύρου ή μήπως ο ποιητής μας ήθελε να εμπεριέχει το όνομά του την ευρρωστία μιας λεβέντικης φλαμουριάς με αργυρόχροα φύλλα (επιστημονική ονομασία :φιλύρα) ; Από την άλλη δε, αντλεί το μικρό του όνομα από την Ρωμαΐκή μυθολογία, Ρώμος ,ένας εκ των αδελφών ιδρυτών της Ρώμης που φονεύθηκε από τον ίδιο τον αδελφό του Ρωμύλο.

Πόσες μα πόσες μύχιες επιθυμίες δεν κρύβουν τα λογοτεχνικά ψευδώνυμα που προφανώς οι συμβολισμοί έπαιζαν τεράστια σημασία για εκείνον, αφού αγαπούσε και τη χρήση προσωπείων στη γραφή του , άλλοτε μάγος και προφήτης , άλλοτε πάλι ως ο πλέον εκλεκτός και τελευταίος απόγονος παλαιών βυζαντινών οικογενειών. Και όλα αυτά ψυχώνονταν στη γραφή του ισορροπώντας τον οίστρο συχνά με μιαν αλλόκοσμη παραληρηματική ένταση.

Απόσπασμα από το αγαπημένο του ποίημα ΟΙ ΕΡΧΟΜΕΝΕΣ :

‘’…Να ξεχωρίσουνε τέλος τα σώματα εμπρός μου/απ’ την ανοιγμένη κουρτίνα στήλες να προβάλλουν,
από μακριά κι αν φθασμένες,τα πέρα του κόσμου,/να γίνουν σωστές σιλουέτες, χωρίς ν’ αμφιβάλλουν.
Κι όλο να τρέμει η κουρτίνα, κοντά στο φεγγίτη, /όλο ν’ αμπώχνουν οι πρώτες, λαχτάρα να ιδούνε,
ναν τις ιδώ να γεμίζουνε τέλος το σπίτι,/να μη χωρούν και να μείνουν και στην αυλή να μιλάνε.
Ήρθαν , μα δεν τις θέλω τόσες κοντάμου.
Είναι πάρα πολλές, με κουράζουν,μ’ αλλάζουν,/πάρ’τες μητέρα! Να φύγουν,αν ήρθαν, αλιά μου.
Όλα τα βίτσια μου αν δουν, θα σπαράξουν.
Είναι πολλές, ένα πλήθος εγκάρδιο για μένα,/γιατί δεν ήπια παρά την ψυχή των,
Μόνο τα λόγια τους άκουσα, μάνα μου, τα χαϊδεμένα,/κι ύστερα φύγαν,ήταν πάρα πολλές, προς τη γη των

Είχα φυλάξει βαθιά μου μονάχα τη χάρη,/μονάχα τ’ όνειρο δεν ονειρεύομαι τώρα;
Χωρίς ν’ αφήνουν κανέναν ίσκιο κι αχνάρι,/τις είχα ιδεί να μου φέρνουν περίσσια τα δώρα.’’
Κι ενώ υψώνονταν γύρω του οι περίβολοι του Θεραπευτηρίου εμποδίζοντάς τον να βλέπει στα μάκρη της θωριάς του ,εκείνος καλοντυμένος και με ‘’άγρυπνα τα μάτια’’** είχε ακόμη τη δύναμη της τρυφερής του ψυχής για να οραματίζεται, να παραμένει λυρικός μέσα στην εξουθένωσή του γράφοντας τους έγκλειστους στίχους του στα μικρά μπλοκάκια του Δρομοκαΐτιου ή σε κουτιά τσιγάρων και χαρίζοντάς τους αφειδώς σε επισκέπτες. Με τον ίδιο τρόπο δραπέτευσε το ημερολόγιό του που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το 1929 με τίτλο ‘’ Η ζωή μου στο Δρομοκαΐτειον’’.

‘’…..Όλος γαλήνιο αραξοβόλι ο κόλπος του Σκαραμαγκά
κι αντίκρυ η θρυλική Ελευσίνα, Κούντουρα, Μάντρα και τα Βίλλια
κότερα μάγα, καραβάκια, τράτες, που σέρνονται αργά,
κι άλλα πλεούμενα που φεύγουν γοργά και παίρνουν φόρα μίλια…
…Κι απ’ το Δαφνί, τη Σαλαμίνα, το Ναύσταθμο κι ακόμα πέρα
ο θρίαμβος των τοπίων παίρνει και βασιλεύει γραφικά
σμίγουν το χώμα , το χαλίκι κ’ οι γλάροι στο γλαυκό του αιθέρα
και νανουρίζεται η ψυχή μας στο κύμα αιθέρια και γλυκά.’’
(από το ποίημα ‘’Σκαραμαγκάς’’)

Ο Φιλύρας ως ποιητής είναι ομόλογος του Καρυωτάκη. Οπωσδήποτε έχουν διαφορές ύφους, τεχνικής και θεματολογίας. Αντλούν όμως ύδωρ έμπνευσης από τις ίδιες πηγές ψυχικής ιδιοσυστασίας που όπως πολύ εύστοχα σχολίασε ο Βάρναλης που τους θεωρούσε τους δυο σπουδαιότερους ποιητές του Μεσοπολέμου : ‘’του Φιλύρα η ποίηση κινιέται κατακόρυφα προς τα ύψη και του Καρυωτάκη κάθετα προς τον τάφο.’’ Ο Καρυωτάκης ολοφάνερα εκτιμώντας τον Φιλύρα ως ποιητή ,αλλά συμπονώντας τον περίσσια αφού τους είχαν συνθλίψει παρόμοιες Συμπληγάδες στο ποίημά του ΥΠΟΘΗΚΑΙ απαντώντας στο ποίημα ΜΟΙΡΑ ΑΓΕΙ του Ρ.Φ. τον εμψυχώνει: ‘’ Άσε τα γύναια και το μαστροπό/Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα./Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,/κράτησε σκήπτρο και λύρα.’’

Ψυχές παράφορες, πνεύματα πολύγεννα με αστραπές έμπνευσης που άλλοτε τους καθήλωναν στην αδράνεια και άλλοτε πάλι τους εξακόντιζαν σε ουρανομήκεις τροχιές έμπνευσης.Αγάπη ,αλλά και άρνηση προς τη ζωή, έρωτας προς το ιδεώδες αλλά και ο ίλιγγος της αυτοκαταστροφής.Οι εποχές και οι ιστορικές συγκυρίες συμπαρέσυραν αυτά τα ποιητικά καθαρόαιμα στον όλεθρο. Φεύγοντας άφησαν μια κραυγή για όσα δεν πρόλαβαν κι εντέλει δεν κατόρθωσαν να πουν. Η κραυγή στην ποίηση είναι σημαντικότερη από οποιοδήποτε ξέφωτο γαλήνης στην έκφραση γιατί η κραυγή σε επαναπατρίζει στην εναγώνια αναζήτηση του Σολωμού για την απέριττη αλήθεια, στη βαθιά αυτογνωσία του Σεφερικού λόγου,στην ποίηση του Ρίτσου με τις εγγραφές καημού της ελληνικότητάς μας, στον λόγο του Ελύτη με την επανάσταση του φωτός που όμως πρώτα πάλεψε με το σκοτάδι και τέλος στο μικρό σταυρουδάκι επίγνωσης για την τραγικότητα του ανθρώπου που είναι κεντημένο στα φυλλοκάρδια μας.

Αργότερα ήρθαν ελπιδοφόρες εποχές , οι ποιητές μπόρεσαν να είναι πιο ξένοιαστοι , πιο φωτεινοί .Ποτέ όμως να μην ξεχνάμε πως το χώμα που σκάφτηκε από αυτούς τους απαισιόδοξους του Μεσοπολέμου ήταν εκείνο που προετοίμασε κάποιες ποιητικές γραφές αμεριμνησίας που είχε τόσο ανάγκη ο μεταπολεμικός καινούργιος κόσμος.

Ο Ρώμος Φιλύρας στο πολύχρονο διάστημα του εγκλεισμού του δεν έπαψε να γράφει ποίηση που την τροφοδοτούσε με κάθε σκίρτημα της ψυχής του από τη φύση γύρω του ,αλλά και από το βαθύ βλέμμα του στον βυθό της τυραννισμένης του ψυχής .Στο ποίημά του ΕΡΗΜΟΙ αγναντεύει τον λόφο του Προφήτη Ηλία από τον αύλειο χώρο του Θεραπευτηρίου αφήνοντας την δική του -όλο παράπονο- χαμηλόφωνη αίσθηση για το προσωπικό του ναυάγιο:
‘’Νυχτώνει στον Προφήτη Λια./Δυο-τρία φώτα μόνο/κι έχομ’ εδώ στην ερημιά/περάσει τόσο χρόνο!
Σε λίγο σβήνουνε τα δυο /κι έν΄ απομένει μόλις/και πέρα είναι κατάφωτη/κι όλη στη τύρβη η πόλις.
Έπειτα, σβήνει και το φως/που έμεινε μονάχο/κι είναι σαν να βρισκόμαστε/σαν κρεμαστοί από βράχο.’’
Ο Ρώμος Φιλύρας απεβίωσε στην Κατοχή το 1942. Ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο του Δρομοκαϊτείου όπου φυλάσσεται ο ταφικός σταυρός του μνήματός του και χειρόγραφα ποιήματά του.’Ο,τι απέμεινε από την ζωή του εντέλει ήταν οι έγκλειστοι στίχοι του …γιατί η ποίηση εύρισκε και θα βρίσκει πάντα μέσα στην Ιστορία τους τρόπους για να δραπετεύει δοξαστικά από τα όποια τείχη φθοράς και συντριβής…

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

*ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Το 30ο Πρόβλημα- Μελαγχολία και Ιδιοφυία –Εκδόσεις ΑΓΡΑ- Σειρά : ΜΕΛΑΙΝΑ ΧΟΛΗ

**΄΄Ανοιχτά πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου ’’: Από το ποίημα Ο ΠΟΡΦΥΡΑΣ του Διονυσίου Σολωμού.

***Η σύγχρονή του λογοτεχνική κοινότητα δεν λησμόνησε τον Ρ.Φ. στα χρόνια του εγκλεισμού του.Το 1939 πρόλαβε να δει δημοσιευμένο τον Α τόμο ποιημάτων και πεζών του με την επιμέλεια του φίλου του Αιμιλίου Χουρμούζιου.

 


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

6 Comments

  1. Αγαπητή μας Ανδρομάχη,
    με τις σημερινές Πράξεις Ποιητών -Ρώμος Φιλύρας-, πάλι και για πολλοστή φορά μάς συγκίνησες βαθιά με την ευαίσθητη κι όμορφη γραφή της όλης παρουσίασης: Μα γράφεις, Ανδρομάχη μας καλή, τόσο όμορφα! Πολλές φορές το έγραψα στα σχόλιά μου, ότι ο Δημιουργός Θεός χάρισε και δώρισε άφθονα τα χαρίσματα, τις ικανότητες κι επιτηδειότητες του όμορφου και λιτού λόγου στους Φιλόλογους συνανθρώπους μας, όχι πως δεν χάρισε και σε μάς τους άλλους άλλα χαρίσματα ή αρετές. Είναι γνωστό, ότι το κάθε πόνημα αντανακλά στο πρόσωπο του δημιουργού συγγραφέα.
    ΩΣΤΟΣΟ, αγαπητή μας Ανδρομάχη, δώσε μου λίγο χρόνο να γράψω τη δική μου -ίσως- αλλόκοτη ή παράξενη γνώμη κι άποψη όσο αφορά την αληθινή ή υψηλή λογοτεχνία -Ποίηση. Αλλά αυτό δεν είναι θέμα για το σχόλιό μου: απλά και παιδιόθεν -από παιδί ακόμη- ο νους και η ψυχή μου ανήκουν στην ηρωική στρατιά των φτωχών κι αδύναμων, των δύστυχων και βασανισμένων συνανθρώπων μας του λόγου και της ποίησης, που βυθίστηκαν στον εαυτό και τη μίζερη ζωή τους κι ωστόσο έγραψαν αριστουργήματα που ξεφύτρωσαν απ’ τις πιο βαθιές γωνιές της απώτατης ψυχής τους. Έτσι, κι όλως ενδεικτικά κι όχι περιοριστικά, θ’ αναφέρω τον δικό μας ποιητή και τραγουδιστή του βουνού και της στάνης, τον δυστυχή Κώστα Κρυστάλλη: ” Πάρε με πάνω στο βουνό τι [γιατί] θα με φάει ο κάμπος…” Και πώς βαστιέται – υποφέρεται τέτοιος λυρισμός και σπαραγμός ψυχής!!…
    Αλλά. και οι άλλοι, οι “θεοπάλαβοι” άνθρωποι των χαμαιτυπείων και πορνείων της Κεντρικής Ευρώπης, ο Βερλαίν ντε και ο άλλος ο απίθανος ο Βιγιόν, για τους είπανε πως υπήρξαν αυτοί και οι καλύτεροι Γάλλοι Ποιητές!! [Και προχωρώ!!]. Ωστόσο, ας θυμηθούμε τον άφθαστο ποιητή, τον Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, αυτόν τον πεισιθάνατο λυρικό στοχαστή του Θεού και του θανάτου, τον υπερευαίσθητο άνθρωπο της μελαγχολίας, του ψυχικού καμάτου που όλη η ζωή του ήταν κυκλωμένη με το πιο πικρό αίσθημα της ατελείωτης οδύνης. Θα μπορούσα ν’ αναφέρω κι άλλους σπουδαίους ανθρώπους του λόγου και ποίησης, δικούς μας [και μάλιστα της Κρήτης] και ξένους, αλλά καιρός να δούμε το σημερινό σπαρακτικό και συγκλονιστικό σου αφιέρωμα στον άτυχο και εν πολλοίς δυστυχή ποιητή Ρώμο Φιλύρα [1898-1942]. Γράφεις και παρουσιάζεις με τόσο όμορφη και λιτή γραφή που συγκινεί το όλο κείμενο, αντανάκλαση του καλοσυνάτου, ευαίσθητου, συμπαθητικού κι ανθρώπινου προσώπου σου.
    Κι ύστερα φορτώνεις την παρουσίαση του ευαίσθητου και πονεμένου ποιητή με έναν λυρισμό που παρασύρει τον αναγνώστη στα απώτατα βάθη του ψυχισμού του.
    “…. ένας βίος με την προίκα μιας αδιαπραγμάτευτης οδύνης ήταν και η ζωή του ποιητή Ρώμου Φιλύρα, έγκλειστος στο Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο Αθηνών…”
    Και στο τελείωμα της αφιέρωσής σου, η γραφή σου δεν αντέχει και ξεσπά σπαρακτικά: “Κι όλα αυτά [προφανώς οι καταστάσεις, τραγικότητες και συμβάντα] ΨΥΧΩΝΟΝΤΑΝ στη γραφή του [Ρώμου Φιλύρα], ι σ ο ρ ρ ο π ώ ν τ α ς τον οίστρο συχνά με μιαν αλλόκοσμη παραληρηματική ένταση…” Μα, γράφεις τόσο όμορφα και χαιρόμαστε και σ’ ευχαριστούμε Ανδρομάχη μας καλή που μοιράζεσαι μαζί μας κι αφειδώλευτα τα έξοχα πονήματά σου. Με βαθιά εκτίμηση και φιλική αγάπη. Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος Χανιά.

    • Αγαπητέ κύριε Γιώργο σας καλησπερίζω!
      Παρά την στεναχώρια που όλοι βιώνουμε λόγω πυρκαγιών και κορωνοϊού πρέπει να βρούμε την δύναμη να συνεχίσουμε!!

  2. Κυρία Χουρδάκη,το σημερινό σας αφιέρωμα αφήνει παράξενα συναισθήματα στον αναγνώστη! Ο Ρώμος Φιλύρας από παιδί φαινόταν να είχε θαυμάσιες προοπτικές ζωής μέσα από την φροντίδα και στοργή της οικογένειας του!
    Πως όμως τα έφερε έτσι η ζωή;; Μέσα στο Δρομοκαΐτειο ξεχασμένος και αποκομμένος από την κοινωνία.Πως να σκέφτονταν οι συγγενείς και φίλοι και όλοι όσοι έτρεφαν συναισθήματα για αυτόν;;
    Πώς περνούσαν οι μέρες και οι νύχτες αγωνίας του στην μοναξιά του ψυχιατρείου;;
    Κυρία Χουρδάκη μένω στην ανθρώπινη και όχι στην ποιητική διάσταση του σημερινού σας αφιερώματος που παραμένει αξιόλογο όπως κάθε φορά!

    • Κε Πατσουράκη , ο ίδιος ο ποιητής συναίνεσε στον εγκλεισμό του γιατί όταν μπήκε στο στάδιο της παράνοιας πολλές φορές στις κρίσεις του δέχθηκε και bulling της εποχής…. όμως δεν αμέλησε τη συγγραφική δραστηριότητά και φυσικά δεν ήταν ξεχασμένος από συγγενείς και φίλους. Παρέμεινε συνδεδεμένος με τον ”έξω κόσμο”.

  3. Αγαπητέ κ. Μιχάλη Πατσουράκη, σάς ευχαριστώ ιδιαιτέρως για τον εγκάρδιο χαιρετισμό σας και βέβαια τον αγαπητικό κι ενθαρρυντικό λόγο σας, αντανάκλαση του καλοσυνάτου χαρακτήρα σας: ωστόσο, ζητώ συγγνώμη γιατί τον ανωτέρω χαιρετισμό σας με ημερομηνία 8 Αυγούστου 2021 δεν τον είδα, αλλά να είστε πάντα καλά και ο Θεός να βάλει το χέρι του και να μάς φωτίσει δηλαδή, αφού δεν σεβαστήκαμε τη μάνα φύση, τα υγιή οικοσυστήματα με νομοτελειακή συνέπεια τον αργό μας οικολογικό θάνατο και τον αιφνίδιο θερμοπυρηνικό όλεθρο. Αλλά η κύρια συνέπεια αυτής έλλειψης σεβασμού είναι η αποξένωσή μας όχι μόνο από τη φύση -φυσική ομορφιά- αλλά κι απ’ τους συνανθρώπους μας. Αυτόν τον καιρό είχα πολύν φόρτο εργασιών -παρά την προχωρημένη ηλικία μου- κι εξυπηρετώ αφιλοκερδώς κι από καλή πρόθεση αλληλεγγύης σε γνωστά και μη πρόσωπα [ας μην θεωρηθεί αυτοπροβολή ή κάτι παρόμοιο] που δυσκολεύτηκαν τα τελευταία δύσκολα χρόνια [οικονομική κρίση κ.λ.π] και με ανάλογες αιτήσεις γίνονται προσπάθειες [βάσει πρόσφατου κι ευνοϊκού νόμου] για Εξωδικαστική Ρύθμιση των οφειλών τους στο Δημόσιο και τις Τράπεζες. ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ και παρά την κούραση μου [δόξα τω Θεώ 79 ετών ηλικία, αλλά σαν παλληκαράκι 25 νιώθω και είμαι -παλιός αθλητής και προσεκτικός σε θέματα υγείας και σωστής διατροφής] όπως θα διαπιστώνετε άρχισα και πάλι τα σχόλιά μου στα “Χ.Ν.” και μού παίρνουν αρκετό χρόνο. Είμαστε τυχεροί που έχουμε τόσο πολλούς κι αξιόλογους αρθρογράφους και συνεργάτες στα “Χ.Ν.” που γράφουν σπουδαία και πολύ χρήσιμα άρθρα κι ομορφύνουν κάπως τη ζωή μας. Θα προσέξατε [επειδή εσείς παρακολουθείτε ή σχολιάζετε] στην στήλη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ και στις 10 του Αυγούστου, αν θυμάμαι καλά, και κάτω από ένα απίστευτα συγκλονιστικό άρθρο του Διευθυντή της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης κ. Κώστα Ζορμπά, έγραψα σχετικό σχόλιο κι ευθύς έκανε και μια μικρή αφιέρωση -απότιση τιμής ευγνωμοσύνης κι ευχαριστιών σ’ όλους τους γνωστούς και μη γνωστούς μου αρθρογράφους που συνεχίζουν να γράφουν πολλά χρόνια. Είναι ενδεχόμενα να λησμόνησα κάποιους, αλλά δεν μπόρεσα να κρύψω την ευγνωμοσύνη και χαρά μου που οι συνάνθρωποί μας [δεν ξεχωρίζω κι ούτε διακρίνω τους ανθρώπους κι αυτό το βιώνω και το γράφω τακτικά, γιατί τέτοια συναισθήματα είναι παντελώς ξένα με το πρόσωπό μου. Κι ωστόσο -και είναι ανθρώπινο, ενίοτε με στενοχωρούν, θλίβουν κι απογοητεύουν μερικοί συνάνθρωποί μας, όταν δεν κάνουν σωστό διάλογο και δεν σέβονται το πρόσωπο αυτών που μετέχουν στον διάλογο. Αυτός ήταν κι ο λόγος που είχα αποφασίσει να μην συνεχίσω τα σχόλια, τα οποία ωστόσο είναι ζήτημα επικοινωνίας, δηλαδή μοιρασιάς των όποιων γνώσεων, οδηγιών κ,λ.π., όπως τόσα πράγματα μαθαίνουμε κι ωφελούμαστε από τα εκάστοτε άρθρα, αλλά και γόνιμα σχόλια. Δεν κάνω παράπονα και πάντα έχω έναν καλό λόγο και περίσσεια αγάπης για όλους τους ανθρώπους, ωστόσο οφείλουμε να σεβόμαστε το μοναδικό, ελεύθερο και διαφορετικό πρόσωπο όλων των συνανθρώπων μας. Η ανθρώπινη κοινωνία, αγαπητέ κ. Μιχάλη δεν πάει καθόλου καλά και βέβαια δεν διορθώνεται τόσο πολύ κακό -σωρευτικώς πια-, παρά μόνο με ριζοσπαστική ΥΠΑΡΚΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ και Κοινωνική Μεταμόρφωση εμάς [ημών] των ανθρώπων. Αλλά αυτό θέλει πολύ νερό να πέσει στον κοινωνικό μύλο της ανθρωπότητας. Αλλά χαίρομαι που πάντα είστε αισιόδοξος και χαιρόμαστε που είστε κι εσείς ανάμεσά μας. Η Ανδρομάχη μας είναι εξαιρετική και εντυπωσιάζομαι με το θαυμάσιο έργο της. Τέτοιοι συνάνθρωποί μας καταξιώνουν το άνθρώπινο πρόσωπο και η ύπαρξή τους ανάμεσά μας είναι ευτύχημα κι ευλογία Θεού. Προς τί τα πάθη, μίση και οι διχασμοί; Οι άνθρωποι έχουμε μεγάλη άγνοια κι εγκλωβιστήκαμε στο καβούκι του εγωκεντρισμού μας και δεν βλέπουμε ότι υπάρχουν και οι άνθρωποι κ.λ.π. Ας σταματήσω, γιατί ανοίγονται άλλα κοινωνικά θέματα. Σάς ευχαριστώ προσωπικώς κ. Μιχάλη και λυπάμαι μόνο που δεν έχω στοιχείο επικοινωνίας μαζί σας. Θα τολμήσω, ωστόσο να σάς δώσω το σταθερό τηλέφωνό μου στο γραφείο μου, στο σπίτι μας. 28210 / 98- 609. Πάντα βρίσκομαι στο σπίτι, όποτε θέλετε ας επικοινωνήσουμε να τα λέμε και δια ζώσης. Φιλικά Γ. Καραγεωργίου ΧΑΝΙΑ

  4. Κε Καραγεωργίου ,κε Πατσουράκη καλημέρα! Πόση χαρά μου δίνουν τα σχόλια σας που με τον πλούτο των ιδεών τους καθιστούν τη στήλη ζωντανή και διαδραστική ! Ζητώ συγγνώμη για την αργοπορία της απάντησής μου , αλλά μέσα στη ραστώνη των διακοπών δεν έμπαινα συχνά στην ηλεκτρονική σελίδα. Έχετε απόλυτο δίκιο κε Καραγεωργίου! Η πορεία μας ως κοινωνία χρειάζεται μια άμεση υπαρκτική αλλαγή ,αλλά τουλάχιστον ο καθένας από τη θέση του να υψώνει κραυγή αντίστασης στην ασχήμια , φωνή θαυμασμού στην ωραιότητα .Ας παραμείνουμε αισιόδοξοι κι ευαίσθητοι στο να συλλαμβάνουμε ακόμα και τις μικρές ριπές δροσιάς μέσα στο άνυδρο τοπίο της σύγχρονης πραγματικότητας. Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια … ας μην ξεχνάμε ότι τα κείμενα ξεκινούν με τη γραφίδα του κάθε γράφοντος και ολοκληρώνονται εντέλει στην ψυχή του αναγνώστη … κι εσείς υποδεχθήκατε με περίσσια αγάπη τις ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ . Εύχομαι καλή συνέχεια καλοκαιριού , υγεία , οικογενειακές χαρές!

Γράψτε απάντηση στο ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ Ακύρωση απάντησης

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα