Ρέκβιεμ για δύο

Με ένα κιάλι κοιτώ την πορεία του τόπου απ’ το 2009. Χαμένοι στα κύματα του Καστελόριζου…
Το Μνημόνιο είναι μόνο η αφορμή. Στον βυθό της θάλασσας, ένας ολάκερος κόσμος ζητά να βγει στην επιφάνεια, να πάρει αέρα.
Πότε να τον κρίνεις τον κολυμβητή; Oταν μπαίνει ή όταν βγαίνει; Και πού είναι αυτή η στεριά για να βγει ο κατάκοπος κολυμβητής;
Τα Μνημόνια είναι μια σαμπρέλα για να ταξιδέψεις στον άγριο ωκεανό. Τα ελικόπτερα πετούν, ψάχνουν, αλλάζουν ξαφνικά κατεύθυνση… Ο κολυμβητής κρατιέται καλά, σφιχτά απ’ τη σαμπρέλα, στη μέση του πελάγου.
Ο καιρός κύριοι της κυβέρνησης, αγριεύει. Πότε θα πιάσουμε λιμάνι;
Μόνος, κατάμονος, ο κολυμβητής, διψά – ζητά νερό. Ούτε μια στάλα βροχή… Μέρα είναι τώρα ή νύχτα;
Πετούν τα ελικόπτερα διάσωσης προς λάθος κατεύθυνση. Λίγο νερό…
Θυμούμαι την τελευταία διαδήλωση που πήγα. Πάνε τώρα πολλά χρόνια…