Μια “ψυχρή, αέρια μάζα”, καταδιώκει την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Μερικές φορές, αισθάνομαι ότι είμαστε χαμένοι στο πουθενά. Δεν καθοδηγείται η χώρα για να βγει από την κρίση.
Οι κυβερνησεις παραμένουν ασταθείς, αδρανείς, άοπλες, μπροστά στις πιο μεγάλες προκλήσεις. Περνούν οι μέρες και χάνονται και βήματα προόδου δεν σημειώνονται. Σα να την έχουν “χτίσει” την χώρα σε ένα γιοφύρι. Περνάς από πάνω και όλα τρίζουν…
Αυτη είναι η μελαγχολία ενός πολιτικού σκηνικού που τσακώνεται μόνο για τα επί μέρους. «Είμαστε καλύτεροι απ’ τους προηγούμενους που συνήθως ήταν χειρότεροι απ’ τους προ-προηγούμενους…» Το “μαρτύριο του Ταντάλου”, δίχως μια ξεκάθαρη προοπτική. Η χώρα όμως, έχει πραγματικές δυνατότητες. Διαδραματίζει έναν ευρύτερο ρόλο. Αυτό το αναγνωρίζουν όλοι. Μια σύμπτωση της Ιστορίας ή η αμέλεια, την κρατούν καθηλωμένη.
Διοτι, μόνο ως σύμπτωση μπορείς να εκλάβεις το ότι οι ηγεσίες υπολείπονται των περιστάσεων. Πόσες φορές οι πολίτες έχουν μακαρίσει τεθνεώτες πολιτικούς; Κατ’ ουσίαν μακαρίζουν τα ζαχαρωτά χρόνια της σιγουριάς. Ψυχρές, αέριες μάζες…
