Mοναχά δυο προσφυγάκια
με τη θλίψη στα ματάκια
στέκονται σε μια γωνιά
και κοιτάζουν τα Ελληνάκια
που δε θέλουν να τα πάρουν
στη δική τους συντροφιά.
Η δασκάλα πλησιάζει
και μ’ αγάπη τα κοιτάζει
στα ματάκια τα θολά.
Τους μιλάει, τα ρωτάει,
τα χεράκια τους κρατάει
κι απορούν τ’ άλλα παιδιά…
Μια και δυο και τρεις και πέντε
τα συντρόφεψε η δασκάλα
και περνούσανε μαζί,
τα διαλείμματα παρέα
ώσπου με χαρά μια μέρα
ψάχνει δίχως να τα βρει…
Τα ’χαν πάρει τα Ελληνάκια
και τα δυο τα προσφυγάκια
στη δική τους συντροφιά…
Η δασκάλα αναγαλλιάζει,
με το βλέμμα τ’ αγκαλιάζει
και πλατιά χαμογελά!..
Προσφυγάκια κι Ελληνάκια
της αγάπης αδερφάκια
τώρα παίζουνε μαζί,
τι του ρατσισμού το φράχτη
τον εγκρέμισε η αγάπη
π’ ομορφαίνει τη ζωή!
Προσφυγάκια κι Ελληνάκια
της αγάπης αδερφάκια
μέσα κι έξω απ’ το σχολειό,
όσο ο καιρός διαβαίνει
η φιλία θα τα δένει
μ’ ακατάλυτο δεσμό.
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
