Οι εξελίξεις που λαµβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό στα τεκταινόµενα στην διευρυµένη περιοχή Ευρώπης-Ασίας, µε πρωταρχικό λόγο στη ρωσο-ουκρανική σύρραξη, αφήνουν µια πικρή γεύση στους Ευρωπαίους πολίτες.
Η µετάβαση σε περίοδο οικονοµίας του πολέµου οδηγεί σε αποφάσεις που έχουν επιβληθεί από το λόµπι των πολεµικών επιχειρήσεων της Ευρώπης, χωρίς µελέτη, µε µοναδικό γνώµονα τη διενέργεια επενδύσεων προετοιµασίας πολέµων. Οι διάδροµοι των οργάνων της ΕΕ στις Βρυξέλλες λέγεται ότι βρίθουν από άγνωστες φυσιογνωµίες ανθρώπων που πηγαινοέρχονται µε γρήγορο βηµατισµό στα πλαίσια του γνωστού σλόγκαν «ο χρόνος είναι χρήµα».
Στο τραπέζι των διαπραγµατεύσεων της ΕΕ έχουν πέσει ξαφνικά και εσκεµµένα πολλά θέµατα µαζί. Τα συνοψίζουν οι καθηµερινές εξελίξεις που πηγάζουν από τα δρώµενα α) της συνεχιζόµενης σύγκρουσης Ρωσίας Ουκρανίας, β) ενός ακατανόητου εµπορικού πολέµου που είναι το αποτέλεσµα των επιλογών του παρελθόντος µεταξύ ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσµου, γ) των αυξηµένων αναγκών για σπάνιες γαίες, χωρίς τις οποίες δεν είναι δυνατή η συνέχιση του σηµερινού µοντέλου ανάπτυξης, δ) του νέου Πολυετούς ∆ηµοσιονοµικού Πλαισίου (Π∆Π) που θα περιλάβει και τις ορέξεις των πολεµικών επιχειρήσεων της Ευρώπης και µερικών άσπονδων φίλων, ήτοι κονδύλια για την τρέχουσα διαχείριση, αλλά και πρόσθετους πόρους για την άµυνα της ΕΕ µε 800 δις €. Επανέρχονται µε κάποιο τρόπο και οι Βρετανοί για να βοηθήσουν στα πλαίσια της άµυνας και του εµπορικού πολέµου των ΗΠΑ, και όλα αυτά δίνουν έναν ακατανόητο αχταρµά! Και στον απόηχο του νέου βιβλίου που δόθηκε στη δηµοσιότητα από τον πρώην αντιπρόεδρο της Κοµισιόν και πρώην πρωθυπουργό της Γαλλίας Μισέλ Μπαρνιέ, µαθαίνουµε ότι για όλα τα θέµατα που έχουµε καταγγείλει στη θεµατολογία των άρθρων µας η πρόεδρος της Κοµισιόν έχει υπερβεί το ρόλο της.
Ας έλθουµε όµως στη συνέχιση της εν δυνάµει λανθασµένης πολιτικής που φέρει τη σφραγίδα πολιτικών στην κεντρική σκηνή, οι οποίοι έχουν απεµπολήσει κάθε αρχή που ένωσε ανθρώπους που βίωσαν την καταστροφή του τελευταίου πολέµου πριν 8 δεκαετίες! Οι αποφασισµένοι να οδηγήσουν σε περιπέτειες την Ευρώπη ταγοί, στο όνοµα της ευµάρειας της πολεµικής βιοµηχανίας τους, έλαβαν τις πρώτες αποφάσεις µετά την απόφαση του κονδυλίου των 800 δις € που µπορούν να εκταµιευθούν άµεσα. Και όπως έχουµε ήδη σηµειώσει, πρόκειται για δυο κονδύλια, το ένα ύψους 150 δις € αφορά δανειοδοτικούς πόρους και το άλλο ύψους 650 δις € θα αποτελέσει προϊόν µόχθου των λαών, είτε θέλουν είτε δε θέλουν, για να αναπτυχθεί η πολεµική βιοµηχανία, µήπως και οι Ρώσοι αποφασίσουν να εισβάλουν στην Ευρώπη!
Μέχρι στιγµής αποφασίσθηκαν οι δανειοδοτικοί πόροι. Για τα άλλα έχουµε ακόµη λίγους µήνες για να δούµε προς τα πού θα κλίνει η πλάστιγγα για το νέο Π∆Π.
Μόλις την περασµένη εβδοµάδα υιοθετήθηκε ο κανονισµός για τη θέσπιση του µέσου δράσης για την ασφάλεια στην Ευρώπη (SAFE) µέσω της Ενίσχυσης της Ευρωπαϊκής Αµυντικής Βιοµηχανίας.
Οι αναλύσεις που έχουν δηµοσιευθεί είναι αρκετές και έτσι δε θα αναλύσουµε παραπάνω τα συµπεριλαµβανόµενα.
Εν τούτοις πρέπει να θέσουµε το δάκτυλό µας στον τύπο των ήλων για να πεισθούµε ότι υπάρχει ανάγκη να γίνονται όλα αυτά. Οι κυβερνήσεις των πλέον αδύναµων προϋπολογισµών, όπως και η δική µας, πρέπει να βρίσκονται σε µερική κατάσταση πανικού για την ευκολία µε την οποία τα γερµανικά κυρίως συµφέροντα, µαζί µε ορισµένους Γάλλους αποτυχόντες πολιτικούς αποφασίζουν για τις τύχες 600 εκατοµµυρίων Ευρωπαίων. Και δεν είναι τυχαία ότι µόλις σήµερα κυκλοφόρησε βιβλίο για τη βρετανική έξοδο από την ΕΕ µε συγγραφέα τον Μισέλ Μπαρνιέ, όπως σηµειώσαµε προηγουµένως, να κατηγορεί την πρόεδρο της Κοµισιόν για το πώς έχει «καπελώσει» όλες τις εξουσίες και παίρνει ουσιαστικές αποφάσεις από µόνη της! Οι αναγνώστες µας θα θυµούνται πόσες φορές έχω αναφερθεί σε παρόµοια περιστατικά. Οι επίτροποι πλέον δρουν ως τεχνοκράτες και όχι ως πολιτικοί!
Και ο κανονισµός για την ασφάλεια στην Ευρώπη (SAFE) αφορά ένα συνονθύλευµα που στις µελέτες για το θέµα ονοµάζουν µε τον αγγλικό όρο Patchwork ήτοι σε ελεύθερη µετάφραση «πολύχρωµο µωσαϊκό» εθνικών στρατηγικών ασφάλειας.
Ένα αδύναµο γαλλο-γερµανικό κέντρο και ένα µωσαϊκό κρατών στη νότια και ανατολική πλευρά της ΕΕ ολοκληρώνουν την εικόνα. Οι ευρωπαϊκές χώρες ακολουθούν διαφορετικές εξωτερικές και εµπορικές πολιτικές απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα. Η Τουρκία αναπτύσσεται ως περιφερειακός µεσολαβητής. Οι µη ευρωπαϊκές χώρες βλέπουν την Ευρώπη ως ένα αδύναµο µωσαϊκό στο οποίο µπορούν να επιδιώκουν τα γεωπολιτικά και γεωοικονοµικά τους συµφέροντα.
Και για πρώτη φορά τα τελευταία τριάντα χρόνια, Έλληνας πολιτικός, ο πρωθυπουργός της χώρας έθεσε την άρση του casus belli (αιτία πολέµου) ως προϋπόθεση για να συµµετάσχει η Τουρκία (που επιθυµούν οι «φίλοι» Γερµανοί) και να επωφεληθεί από τη χρήση των δανειακών πόρων. Τρεις δεκαετίες πολιτικοί το άφηναν και πέρναγε . Το σηµείο αυτό ελπίζουµε να το θέσει ως προτεραιότητα η κυβέρνηση για το άλλο σκέλος των κρατικών δαπανών για την άµυνα, διότι εδώ θα µιλούµε πλέον και για τους ελληνικούς πόρους που συµβάλλουν στο σύνολο του προϋπολογισµού της ΕΕ. Το πρόβληµα βέβαια µε τον κανονισµό για τα 150 δις € δανειακούς πόρους δεν µπορεί να αποκλείσει την Τουρκία, διότι δεν πρόκειται για κρατικούς πόρους αλλά δανειακές συµβάσεις µε πολεµικές βιοµηχανίες, όπου οι συµπράξεις (consortia) που προϋπάρχουν του κανονισµού τους δίνουν την ευκαιρία άµεσων συνεργασιών.
Ως πρώτο συµπέρασµα στο σηµερινό µας σηµείωµα θα τονίσουµε ότι η Ευρώπη πρέπει να επικεντρωθεί στο µέλλον αλλά και να αναγνωρίσει τους περιορισµούς και τις αντιλήψεις από το παρελθόν. Το «κόστος της µη δράσης» στον τοµέα της ασφάλειας και της άµυνας είναι υψηλό, δεδοµένων των κινδύνων που προκύπτουν από το διεθνές περιβάλλον. Αλλά εργαλείο βάσης πρέπει να γίνει η αποσυµπίεση στην παρούσα κατάσταση που έχει δηµιουργηθεί, και όχι να πρεσβεύουµε ό,τι είναι χρήσιµο στην πολεµική βιοµηχανία, στα πλαίσια του αρχαίου ρητού «ο χρόνος είναι χρήµα».
