Πρόοδος και ευημερία πολιτών και κοινωνιών

Σε λίγες μέρες, μέσα του Οχτώβρη, συμπληρώνεται ένας χρόνος αφότου έφυγε ο πατέρας μου από τη ζωή. Επειδή στάθηκε για την ζωή μου πολύτιμος δάσκαλος και οδηγός και συμπαραστάτης, θα ήθελα, στο παρόν μου σημείωμα, να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου για όσα γίνονται καθημερινά στη ζωή μας στηριγμένος σε όλα όσα εκείνος μού έχει διδάξει και δείξει έμπρακτα από τα παιδικά μου χρόνια.

Για να προοδεύσει μια κοινωνία, πρέπει να ξεκολλήσει από τα ιδεολογικά, κυρίως, έλη ή τα πολιτικοοικονομικά εμπόδια που της ορθώνουν όσοι, προς ίδιον συμφέρον, δεν θέλουν την υλική και πνευματική ευημερία των μελών της. Σε όποια κοινωνία, λοιπόν, οι νέες ιδέες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, η αλλαγή και η πρόοδος έρχονται ειρηνικά. Όπου, όμως, οι κοινωνικές δομές είναι άκαμπτες και δυσκίνητες, η πρόοδος καθυστερεί και όταν καταφτάνει τελικά θεωρείται αποτέλεσμα της μετωπικής σύγκρουσης ανάμεσα στην καθεστηκυία τάξη και σε όσους διεκδικούν μερίδιο στη νομή των υλικών και πνευματικών αγαθών και της πολιτικής εξουσίας και σεβασμό των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Η υλική ανάπτυξη και η πνευματική πρόοδος ατόμων και κοινωνιών μακραίνει τη διάρκεια της ζωής των ανθρώπων σε μια κοινωνία ή η επιμήκυνση της ζωής και του εργασιακού βίου των ανθρώπων φέρει την ανάπτυξη; Είχα ρωτήσει κάποτε, όταν επρόκειτο να διαλέξω τι σπουδές θα έκανα, τον πατέρα. Ακόμη θυμάμαι την απάντησή του,  η πρώτη από τις δύο σκέψεις φαίνεται πιο κοντά στην σύγχρονή μας πραγματικότητα, υπό την προϋπόθεση ότι όλοι οι πολίτες θα έχουν μερίδιο στα αγαθά που η υλική και η πνευματική ευημερία χαρίζουν και δε θα τα απολαμβάνουν μόνον η οικονομική, η πολιτική και η πνευματική ελίτ μιας κοινωνίας.

Οι θάνατοι των μελών ενός κοινωνικού συνόλου διαχρονικά οφείλονται στη μεγάλη ηλικία τους, στην κακή διατροφή, στον απρόσεκτο τρόπο ζωής και σε ανίατες ή δυσίατες ασθένειες.

Από τα πολλά “μπες- βγες” μου στα νοσοκομεία και από τις συναναστροφές μου με υπερήλικες συνανθρώπους μας, έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι έχουν χρέος οι πολιτικοί ταγοί μιας κοινωνίας να φροντίζουν έμπρακτα τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, να εξασφαλίζουν για όλους τους πολίτες υγιεινές συνθήκες καθημερινής ζωής και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όποτε υπάρχει ανάγκη και οι γονείς και οι δάσκαλοι να διδάσκουν στα παιδιά όλου του κόσμου από τη σχολική τους ηλικία  τη σημασία και της σωστής διατροφής και του προσεγμένου τρόπου ζωής.

Τέλος, η επιστήμη και η τεχνολογία πρέπει να αμιλλώνται διαρκώς, σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο, ως προς την κοινωφελή προσφορά και να  συνεργάζονται μεταξύ τους κάθε στιγμή ανιδιοτελώς για την αντιμετώπιση με θάρρος των σημερινών μας προβλημάτων και με διορατικότητα όσων πρόκειται μελλοντικά να συμβούν έτσι ώστε να εξασφαλίζεται στο διηνεκές του χρόνου η αληθινή και απρόσκοπτη ευημερία του πληθυσμού. Ταυτόχρονα, η πολιτική εξουσία θα πρέπει να τις ενισχύει ουσιαστικά και πραγματικά, και ηθικά και υλικά και όχι να τις ποδηγετεί ή να τις εκμεταλλεύεται κατά το εφήμερο ψηφοθηρικό συμφέρον της!

Μα για να γίνουν, όμως, πράξη όλα όσα εγράφησαν παραπάνω, ο πατέρας μου και εσείς φαντάζομαι θα συμφωνούσατε ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες και τα μεμονωμένα μέλη της θα πρέπει να απαλλαγούν από δύο κύρια μειονεκτήματά τους που ορθώνουν εμπόδια σε κάθε βελτίωση. Και αυτά δεν είναι άλλα από τις παρωχημένες χρονικά και νοσηρές και σκοτεινές προκαταλήψεις, που τους ωθούν στον φανατισμό και στη κάθε είδους στασιμότητα αφενός και από τον δουλοκτητικό τρόπο αντιμετώπισης των εργαζομένων από μερίδα των εργοδοτών αφετέρου…