Πού είναι η ανάπτυξη;

Και οι διθύραμβοι συνεχίζονται παρά το γεγονός ότι στην χώρα μας η ανεργία και η αναδουλειά εξακολουθούν να αποτελούν το βασικότερο πρόβλημα. Δεν είναι βέβαια τωρινό φαινόμενο αυτοί οι διθύραμβοι, αφού όλες οι κυβερνήσεις «όλως τυχαίως» από το 2010 και μετά – μεσούσης της κρίσης – αναφέρονται στην θριαμβολογική ανάπτυξη, την εγκωμιαστική στάση των οίκων αξιολόγησης και την ρητή δήλωση από τις Βρυξέλλες ότι η πρόοδος έχει ήδη συντελεστεί. Τελευταίος επιτυχημένος διθύραμβος ήταν η πρωθυπουργική ρήση κατά τη συνάντηση με τον υπουργό Επικρατείας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Dr. Sultan Ahmed Al Jaber. στο Μέγαρο Μαξίμου.
«Προκαλούμε σημαντικό ενδιαφέρον για αυτά που γίνονται στη χώρα. Οι αγορές κεφαλαίου επιβραβεύουν την Ελλάδα, προσφέροντας ιστορικά χαμηλά επιτόκια δανεισμού. Οι οίκοι αξιολόγησης αναβαθμίζουν τη χώρα, υπάρχει μία γενικότερη αίσθηση αισιοδοξίας και θέλουμε να διασφαλίσουμε πως τα ΗΑΕ θα είναι μέρος αυτής της success story», υπογράμμισε ο κ. Μητσοτάκης.
Και αναρωτιέμαι αφελώς: από πού τα βγάζουν όλα αυτά αν όχι από το μυαλό τους την στιγμή που είναι τοις πάσοι γνωστό ότι κάθε φορά τα στατιστικά στοιχεία «μαγειρεύονται» καταλλήλως από τις κυβερνήσεις προκειμένου να φανεί ανάπτυξη και να σπεύσουν όλοι οι μεγαλοεπενδυτές να προσεγγίσουν την χώρα όπου μέχρι πριν λίγο καιρό μόνο οι άστεγοι κυμαίνονταν περί τους 20.000 και τα πλασματικά στοιχεία για την ανεργία λόγω της αύξησης της μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης προσφέρουν φρούδες εργασιακές ελπίδες; Πως και με ποιο θράσος τα κόμματα εξουσίας έχουν μάθει να συμπεριφέρονται στους πολίτες ωσάν να είναι αγράμματοι και απληροφόρητοι;
Ο πρώην πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας δήλωνε το 2018 ότι το εν λόγω έτος «είναι το κρίσιμο έτος όπου τελειώνουμε με τα προγράμματα στήριξης και την ασφυκτική επιτροπεία και μεταβαίνουμε στην επόμενη μέρα για τη χώρα. Μια μέρα παραγωγής, δημιουργίας, βιώσιμης δίκαιης ανάπτυξης και οικονομικής δημοκρατίας»
Προσέθετε δε χαρακτηριστικά πως δεν επρόκειτο για μια εύθραυστη, συγκυριακή ανάκαμψη αλλά για μια σταδιακά ανοδική πορεία της ελληνικής οικονομίας. «Όλοι προβλέπουν, από τους εταίρους μας μέχρι και τους έγκριτους διεθνείς αναλυτές, ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης, από το 2018 και για τα επόμενα έτη, αναμένεται ότι θα υπερβαίνουν το 2%», έλεγε τότε ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο δε σημερινός πρωθυπουργός τοποθετεί τώρα μία ανάπτυξη στο 3% για το 2020 κρατώντας πάντα στην πρώτη γραμμή το μείζον στοίχημα της μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων ακόμα και στο 2% προκειμένου να δημιουργηθεί περαιτέρω δημοσιονομικός χώρος για μείωση φόρων και στήριξη των πιο αδύναμων πολιτών.
Τώρα όμως ο Αλέξης Τσίπρας σταμάτησε να μιλά για ανάπτυξη για ευνόητους λόγους, αναφέροντας ότι ανάπτυξη δεν γίνεται χωρίς τους εργαζομένους αναφερόμενος σε «απόλυτο πισωγύρισμα στην εποχή των μνημονίων σε ό,τι αφορά τη θέση, το βιοτικό επίπεδο και τη διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων».
Σαν να μας τα μπερδεύουν λοιπόν και οι δύο, σα να θέλουν να παίζουν με τα ποσοστά και την ΕΛΣΤΑΤ, τους οίκους αξιολόγησης και τους ευρωπαίους εταίρους.
Τελικά υπάρχει ανάπτυξη; Δεν νομίζω. Αυτό που υπάρχει και ισχύει όλη αυτή την κρίσιμη δεκαετία είναι ένα μπαράζ ανακοινώσεων και διθυράμβων αλλά και ένας ανελέητος αγώνας για το ποιο κόμμα εξουσίας έβγαλε ή θα βγάλει την χώρα από την κρίση, σημειώνοντας παράλληλα αναπτυξιακούς ρυθμούς με την εκάστοτε οικονομική του πολιτική. Αποδέκτες οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, τα πτωχευμένα νοικοκυριά που μάλιστα αδιαφορούν πλήρως για τα στατιστικά ποσοστά ανάπτυξης.
Τι θέλω να πω; Πως οι πολίτες αξιώνουν εδώ και τώρα και χωρίς τσιγγουνιές την παροχή μεγάλων ελαφρύνσεων και φυσικά όχι αυτών που παραπέμπουν στην εξ’ ορισμού διαχρονική δοσοποίηση όπου στην ουσία δεν ξεχρεώνεις ποτέ.
Άλλοι όμως είναι οι ωφελημένοι από αυτή την κρίση και κυρίως αυτοί που έχουν κερδίσει από τα μνημόνια.
Οι διθύραμβοι όμως συνεχίζονται αδιάλειπτα, ως μέρος του επικοινωνιακού παιχνιδιού. Το ίδιο όπως και τα μαγειρεμένα στατιστικά στοιχεία.