Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Πότε αναδύθηκε από τις στάχτες του ο νέο-φασισμός και οι νεοναζί;

Μπορεί η Συνθήκη του Μάαστριχτ να εθεωρείτο ως μια καμπή στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αλλά έβγαζε έξω από τους στόχους την πραγματικότητα. Η ανάγκη για πολιτική συμφιλίωση οδηγούσε ραγδαία προς την πραγματοποίηση της φιλοδοξίας της πολιτικής ένωσης. Στην ουσία όμως, εκείνη την εποχή σημειώνεται η στροφή προς την παγκοσμιοποίηση, αδιαφορώντας, ή, στην  καλύτερη περίπτωση, έχοντας πλημμελώς μελετήσει τα καταστροφικά αποτελέσματα προς τις περιφερειακές χώρες του άξονα Παρίσι – Βερολίνο, άρτι αφιχθέντος αυτού του τελευταίου. Κάποιοι έβαζαν πλάτη (οι Γάλλοι), και κάποιοι άλλοι έβαζαν τα λεφτά (οι Γερμανοί). Τα αποτελέσματα είναι ορατά. Ας δούμε τη συνέχεια λοιπόν.

Στο προηγούμενο σημείωμα μας είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η γερμανική ατμομηχανή πλήρωνε με σημαντικά ποσά τις τροποποιήσεις και τις αναπροσαρμογές της ευρωπαϊκής πολιτικής και μάλιστα, πολλές φορές στηρίζοντας με σημαντικά ποσά τις αδυναμίες να ακολουθήσουν οι άλλες χώρες. Έπρεπε με κάθε θυσία να βαθύνει η συνεργασία, χωρίς πολιτικό κόστος πέραν των ορίων των εθνικών συνόρων κάθε κράτους μέλους. Γιαυτό και δε δίσταζαν μπροστά σε κάθε ενδεχόμενο εμπόδιο, να υψώνουν τους τόνους και να υιοθετούν μεθόδους που θα βοηθούσαν στην επίτευξη των άγνωστων στόχων τους, αλλά στόχων με γνωστό περιεχόμενο, όπως τη συνοχή, ή την αλληλεγγύη!. Μέσα από την οικονομική και νομισματική ένωση (ΟΝΕ), τα δώδεκα κράτη μέλη, εκείνη την εποχή ουσιαστικά στόχευαν σε μεγαλύτερο όφελος από έναν οικονομικό χώρο που ενσωματώνει την κοινωνική της διάσταση. Μαζί με την κοινή εξωτερική πολιτική και της πολιτικής ασφάλειας σημαντική πρόκληση για τις χώρες μέλη, ήταν η κοινή φωνή και η κοινή δράση σε περιοχές που θεωρούμε ότι είναι κοινές και παρουσιάζουν ζωτικό ενδιαφέρον.
Στα πλαίσια αυτά η συνέχιση της απεικόνισης του χρονολογίου μετά το Μάαστριχ δίνει μερικά ορατά σημεία προς αποφυγήν, για να μην καταλήξουμε εδώ που είμαστε. Όμως, αρχίζει και εδώ η εποχή των ισχνών αγελάδων, ως προς του ταγούς της Ευρώπης. Ούτε καν πλέον τηρούνται τα προσχήματα.
1989: Κατακρήμνιση του τείχους του Βερολίνου
1989: Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Στρασβούργου εγκαινιάζει τη Διακυβερνητική Διακήρυξη σχετικά με την οικονομική ένωση και τις νομισματικές υποθέσεις (ΟΝΕ)
Στις 8 Δεκεμβρίου 1989, λαμβάνει χώρα  το μεγάλο παζάρι του Στρασβούργου, που σηματοδοτεί (ως ΜΗ όφειλε), ΤΗΝ επανένωση της Γερμανίας ενάντια στο ενιαίο νόμισμα: οι Helmut Kohl και François Mitterrand ξεκινούν τη μετά-Γιάλτα Ευρώπη1.
Και σημειώνει ο αρθογράφος της εφημερίδας ΛΕ ΜΟΝΤ «Όταν ο Φρανσουά Μιτεράν φτάνει στο Στρασβούργο, 8 Δεκεμβρίου του 1989 για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αποφασίστηκε να πραγματοποιήσει το βασικό στόχο του εξαμήνου της γαλλικής προεδρίας: τον καθορισμό, στο τέλος του 1990 της έναρξης του διακυβερνητικού συνεδρίου (ΔΔ) για την οικονομική και νομισματική Ένωση, δηλαδή την αρχή του ενιαίου νομίσματος, ουσιαστική πρόοδο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και είναι εξίσου αποφασισμένος να μην αποσπάται από αυτόν τον στόχο από άλλες προκλήσεις.
Το τείχος του Βερολίνου κατέρρευσε και το κομμουνιστικό καθεστώς της ΛΔΓ είναι ελάχιστα καλύτερο. Από το τέλος της άνοιξης, η Πολωνία έχει ήδη δημοκρατική κυβέρνηση. Η εντολή της Γιάλτας, η οποία έκοψε την Ευρώπη στο μισό για σχεδόν μισό αιώνα, μπάζει νερό από όλες τις πλευρές.
Ο γάλλος πρόεδρος δεν το μετανιώνει, αλλά αναρωτιέται για τις συνέπειες αυτών των ξαφνικών λαϊκών τάσεων. Πάντως είναι γνωστή η ρήση του εξαίρετου πολιτικού της Γαλλίας, ο οποίος ουσιαστικά γνώριζε τι έμελλε να συμβεί: «Είναι επικίνδυνη ευτυχία» είπε, πιστεύοντας ότι ένας σοβιετικός στρατιώτης θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί για να μετακινηθεί στην προεδρία του ρεφορμιστή Γκορμπατσόφ. Στην Ανατολική Γερμανία, δεν είναι πλέον ζήτημα ελευθερίας αλλά ενότητας. Ο Helmut Kohl, με τον οποίο ήταν φίλοι από το 1982, έδωσε την εντύπωση ότι τις τελευταίες εβδομάδες ευνόησε την εθνική ενότητα της Γερμανίας σε σχέση με την ένταξη της Ευρώπης.
Καταλογίζεται στον Χέλμουτ Κολ απροθυμία να προχωρήσουν στον καθορισμό έναρξης της ημερομηνίας που θα τακτοποιούσε όλη τη θεματολογία του κοινού νομίσματος, και τούτο, οι αναλυτές της εποχής ο αποδίδουν στον πρόεδρο της Bundesbank Hans Tietmeyer, ο οποίος δεν θέλει να θυσιάσει το ισχυρό γερμανικό μάρκο του σε νομίσματα τόσο ασταθή, όσα έπρεπε να ενωθούν κάτω από το ενιαίο νόμισμα.
Τίποτα δεν συμβαίνει όπως είχε προγραμματιστεί. Ο Helmut Kohl γνωρίζει ότι δεν θα μπορέσει να πάρει τίποτα από τους Γάλλους αν δεν κάνει κίνηση προς την κατεύθυνσή τους. Δύο ημέρες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του Στρασβούργου, ανέθεσε στους βοηθούς του να προειδοποιήσουν διακριτικά τους συμβούλους του François Mitterrand ότι συμφώνησε να ανοίξει τη Διακυβερνητική Διάσκεψη πριν από τα τέλη του 1990.
Ο Γάλλος πρόεδρος δεν αποκομίζει άμεσο όφελος. Αντί να θέσει την ΟΝΕ στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης, ξεκίνησε τη συνάντηση του Στρασβούργου με μια γενική συζήτηση που οδήγησε σε ιδιαίτερα έντονους προφορικούς διαξιφισμούς. Μόλις συναντήθηκε στο Κίεβο, ο νούμερο ένα Σοβιετικός Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος, όπως λέει, ανησυχεί πολύ για το θέμα των συνόρων (μεταξύ των δύο γερμανικών κρατών και μεταξύ Γερμανίας και Πολωνίας). Είναι ένας τρόπος για να δείξουμε ότι είναι πάρα πολύ νωρίς να μιλούμε για γερμανική ενοποίηση. Τότε παίρνοντας το λόγο ο Χέλμουτ Κολ ανάλυσε την εξέλιξη της κατάστασης στη ΛΔΓ. Έχει τη δυσάρεστη εντύπωση ότι τα γερμανικά προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο σε μια ευρωπαϊκή στέγη.
Ο Μιτεράν άφησε να σκάσει η σύνοδος κορυφής του Στρασβούργου και φεύγοντας οι Κολ και Γκένσερ είπαν ότι  «ενώ  ανήκουμε στους πιο αφοσιωμένους υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ότι η Κοινότητα δεν είναι η τελευταία που επωφελείται από τη μεγάλη μας συμβολή στον ευρωπαϊκό κορβανά, τίποτα απ όλα αυτά δεν έπαιξαν ρόλο».
Σε όλη αυτήν τη διαδικασία μόνο ο Μιτεράν ήταν υπέρ της επανένωσης, αλλά δεν το έλεγε ανοικτά. Πολέμια ήταν η Βρετανίδα πρωθυπουργός, ο Ολλανδός Λούμπερς, ο Ιταλός Αντρεότι, και άλλοι.
Η Θάτσερ ζητά υποστήριξη από τον Μιτεράν, υπενθυμίζοντάς του ότι «Σε περιόδους μεγάλου κινδύνου, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία ήταν πάντα κοντά», αλλά ο Μιτεράν της απάντησε ότι χρειάζεται τη Γερμανία περισσότερο από την Αγγλία για να επιτύχει τη νομισματική ένωση. Η Θάτσερ είναι απογοητευμένη και φαίνεται ότι του είπε κατά την έξοδο από ιδιωτικό γεύμα ότι «Η Γερμανία είναι ακόμη πιο επικίνδυνη από την επανένωση, γιατί ξανακτίζει την αυτοκρατορία της, Οι Ναζί είναι τώρα στην κοινότητα και τους επανασυνδέσατε»!
Θα σταματήσω εδώ τη σημερινή μου αφήγηση, ως απόδειξη για τους νεώτερους που αγνοούν αυτά που γινόταν όταν ήταν αγέννητοι ακόμη, ότι δυστυχώς ζούμε σήμερα τα αποτελέσματα του να μην ακούσει ο Μιτεράν τη Θάτσερ.
Μην αναρωτιέται κανείς γιατί τελικά οι Βρετανοί λένε ανεπιστρεπτί αντίο στην ΕΕ.
Έχουμε πολλά να πληρώσουμε ακόμη! Μια πτώχευση της χώρας μας δε φθάνει, φαίνεται, και μέχρι να το συνειδητοποιήσουν και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι θα πληρώνουμε τη φωλιά των μαύρων όφεων που σπέρνει χάος δίπλα στο δηλητήριο.
Η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία είναι ανήμπορη στο φασισμό και το βασικό του τσανάκι το ναζισμό. Πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε

1. https://www.lemonde.fr/a-la-une/article/2005/05/12/8-decembre-1989-le-grand-marchandage-de-strasbourg_648872_3208.html


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα