Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Πώς το αντέξαμε;

Ας το παραδεχτούμε! Είμαστε ζώα…αγέλης εμείς οι Έλληνες. Μας αρέσει να στοιβαζόμαστε μαζικά σε στενοκοπιές, να γινόμαστε σαρδέλες, ν’ αδημονούμε πιεζόμενοι από παντού, να νευριάζουμε στη συνέχεια για την αργοπορία των μπροστινών κι αγωνιωδώς να αναζητούμε διέξοδο ανάμεσα στους ανυποχώρητους αγκώνες τους! Ειδικά σε πανηγυράκια κάθε είδους, σε γάμους, βαφτίσεις, αλλά και σε μνημόσυνα και κηδείες, είμαστε στο στοιχείο μας. Και για…ουρές ούτε λόγος! Πόσο μάλλον να τηρούμε και τις…προκαθορισμένες αποστάσεις! Πρόσφατα αναγκασθήκαμε να τις κρατήσουμε και να χάσουμε τη χαρά του στριμώγματος. Διότι, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και μικρή η απόσταση του ενός, ενάμιση ή και των δυο μέτρων που μας επέβαλαν! Δια του λόγου το αληθές καλό είναι να βγάλει κανείς τη μεζούρα -το μέτρο το ξύλινο, κατά προτίμηση- να το ανοίξει μέχρι το ένα μέτρο για να δει πόσο δύσκολο ήταν αυτό που κάναμε! Στο ενάμιση η κατάσταση φαντάζει απίστευτη! Στα δυο, που πιάνουν ολόκληρο δωμάτιο, ανυπόφορη! Πως το αντέξαμε ένας Θεός ξέρει…

ΤΑ ΠΑΧΗ ΜΑΣ ΤΑ ΚΑΛΛΗ ΜΑΣ…
Τον είδαμε τον παλιό μας φίλο τον περασμένο μήνα στον δρόμο και δεν τον αναγνωρίσαμε! Ξεχειλισμένος από παντού ήταν! Κοιλίτσες, φουσκωτά μαγουλάκια, προγουλάκια κι όλα τα συναφή. Πόσα κιλά μπορεί να πάρει ένας γνωστός σε χρόνο μηδέν για να γίνει ολότελα…αγνώριστος; Καμιά 10αριά…οκάδες, σε 2 μήνες και κάτι, υπολογίσαμε! Δεν έδειχνε ωστόσο, μόνο αλλαγμένος, αλλά κι άνετος. Έκανε να μας φιλήσει σταυρωτά, κάναμε κι εμείς ένα βήμα πίσω! Καλός άνθρωπος, καλός επαγγελματίας, μα λογάς όσο δεν πάει! Μας πλεύρισε λοιπόν ξανά, μας άρπαξε απ’ το χέρι κι άρχισε τις θεωρίες: «Είδες τι μας έκαναν;» Κοιτάμε τα πάχη του, κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι κι αυτός συνεχίζει: «Όλα φτιαχτά είναι για να μας μαντρώσουνε μέσα και να μας κάνουν ό,τι θέλουνε!!» Δεν μας αφήνει να φύγουμε και τον αφήνουμε να μιλά: «Άκου με που σου λέω! Ξέρω εγώ…Εγώ δεν μασάω!» Εντάξει! Δεν…μασάει! Τα κιλά όμως πως θα τα χάσει;

ΣΚΛΗΡΟΣ, ΑΔΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ;
Δημοφιλής εκπομπή όπου οι διαγωνιζόμενες ακολουθούν κάποιους συγκεκριμένους και απαράβατους κανόνες. Σημαντικό ρόλο παίζει η γενική τους παρουσία, αλλά περισσότερο το πως θα κινηθούν, τι θα επιλέξουν, τι εντύπωση θα κάνουν στην τελική εμφάνισή τους, και βεβαίως εάν είναι μέσα στο θέμα. Μιας κάποιας ηλικίας -ευάλωτη, μα συμπαθέστατη- η μια διαγωνιζόμενη κερδίζει τις εντυπώσεις, ξεφεύγει ωστόσο εντελώς απ’ τους κανόνες του παιχνιδιού όταν έρχεται η σειρά της να διαγνωστεί. Οι υπόλοιπες κυρίες δείχνουν να συγχωρούν τα παραπτώματά της, την ώρα της βαθμολογίας ωστόσο, της δίνουν όλες βαθμό πολύ κάτω απ’ τη βάση! Απορεί με τη στάση τους. Τόσο υποκρίτριες ήταν όταν παραδεχόταν τη δύναμη ψυχής της να πάει κόντρα στα προκαθορισμένα, όταν δάκρυζαν καθώς συχνά την έβλεπαν να κλαίει; Ίσως όχι! Διότι ούτε κι εκείνη υπολόγισε πόσο κατάφορα τις είχε αδικήσει, προσπαθώντας να εντυπωσιάσει με τις ευαισθησίες της, αδιαφορώντας για τις δεσμεύσεις που υπαγόρευε το παιχνίδι! Σκληρός και άδικος ο υπόλοιπος κόσμος για εμάς; Ή μήπως κι εμείς για εκείνον;

ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ…
Έχει μια μανία να συντηρεί. Βλέπεις μισεί από βάθους καρδιάς τη…φθορά και τη παλεύει με νύχια και με δόντια! Όταν ένας τοίχος ξεφλουδίσει τον βάφει τάχιστα. Μόλις στάξει κάποια βρύση καλεί υδραυλικό. Αν κάτι λερώσει το πλένει με μανία. Αν πάλι κατιτί σκουριάσει ή θαμπώσει το τρίβει μέχρι να το κάνει πιο λαμπερό κι απ’ τον ήλιο! Μόλις σπάσει κάτι ή φθαρεί λιγάκι, δεν αντέχει πια να το βλέπει κι ευθύς το αντικαθιστά. Όλα πρέπει να είναι στη τρίχα! Κι όταν τα πάντα ολόγυρα έχουν επισκευαστεί κι ανανεωθεί, βρίσκει και λίγο χρόνο να κάτσει στον καθρέφτη και ν’ ασχοληθεί με τον εαυτό της. Τότε είναι που μέσα στην λάμψη του χώρου που τη περιβάλλει διακρίνει στο πρόσωπο δυο-τρείς καινούργιες ρυτίδες, μια συστάδα πανάδες που δεν υπήρχαν πριν, μπόλικες περισσευούμενες τρίχες στο σαγόνι και μια-δυο αντιπαθητικές ελιές στο φρύδι της ακριβώς επάνω! Κι αυτά τα χέρια της τα…καταταλαιπωρημένα; Κι αυτά τα νύχια της που όλο σπάζουν; Αχ αυτή η…σιχαμερή φθορά των πάντων! Δεν παλεύεται!!

«ΒΛΕΠΕ, ΑΚΟΥΕ, ΣΙΩΠΑ…»
Σωστό το ρητό κι ακόμα πιο σωστή η επιταγή του νομοθέτη Λυκούργου που έφερε στην αρχαία Σπάρτη σκληρούς νόμους, μεταξύ των οποίων και το…σύγχρονό μας…«Λακωνίζειν». Την σιωπηλή, διακριτική παρουσία που επέβαλαν στα παιδιά -και κατοπινούς, δεινούς πολεμιστές τους- που απ’ τα 7 τους ζούσαν «σπαρτιάτικα» υπό την επίβλεψη του παιδονόμου και του μαστιγοφόρου! Θα μου πεις τι ζωή είν’ αυτή να σ’ έχουν συνεχώς περιορισμένο, υπό έλεγχο, να μην μιλάς παρά μόνο ελάχιστα ή και καθόλου; Τώρα βέβαια εμείς -μικροί-μεγάλοι- στο διαδίκτυο είμαστε τελείως απελευθερωμένοι! Δεν βάζουμε γλώσσα μέσα, όλα πρέπει να τα προλαβαίνουμε και για όλα να έχουμε λόγο. Μέσω κινητού, μέσω “messsanger”, με κάμερα ή όχι, πάντα εδώ να είμαστε! Για να μην μας ξεφεύγει ποτέ, απολύτως τίποτα! Αποκαλύπτοντας ωστόσο, με την πολυλογία μας τα πάντα για μας, γινόμαστε ευάλωτοι κι εύκολο θύμα του κάθε επιτήδειου χρήστη…Κάποιοι το έχουν καταλάβει αυτό! Κι έτσι απλώς παρακολουθούν! Βλέπουν, ακούν, σιωπούν κι ίσως και κερδισμένοι να βγαίνουν…


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα