Το πεδίο στο οποίο θα κριθεί το μέλλον των σχέσεων ΗΠΑ και Τουρκίας εξαρτάται από τις περαιτέρω κινήσεις του Ερντογάν μετά την αναγνώριση από τον Τζον Μπάιντεν της Γενοκτονίας των Αρμενίων, την οποία δεν μπορεί να αναιρέσει.
Η κατηγορία περί γενοκτονίας επεστράφη στους Αμερικανούς, στιγματίζοντας τους και για τους ιθαγενείς. Κόστισε δε πολύ στους Τούρκους, το ότι ο πρόεδρος στην ομιλία του ανέφερε το όνομα Κωνσταντινούπολις αντί Ινσταμπούλ.
Πρώτα η Τουρκία, θέτοντας στις ΗΠΑ γεωπολιτικά ζητήματα, έκανε εκβιασμούς και ο Αμερικανός πρόεδρος υπαναχωρούσε. Τώρα, συμβαίνουν, οι ΗΠΑ να παίρνουν τις αποφάσεις. Προβάλλουν το δίλημμα, ή μ’ εμάς ή εναντίον μας, οπότε η Άγκυρα πρέπει ν’ αποφασίσει, πώς θα προχωρήσει. Η προσέγγιση της Τουρκίας του Ερντογάν μετά την αλλαγή φρουράς στο Λ. Οίκο, δεν φαίνεται δυνατή. Το μήνυμα δεν είναι μόνο η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, αλλά και ο αποκλεισμός οριστικά απ’ το πρόγραμμα των F-35.
Έχει παρατηρηθεί, ότι ο Ερντογάν, όταν οι συσχετισμοί δεν τον ευνοούν, ελίσσεται καταλλήλως και προσαρμόζεται. Να δούμε, πώς θα το εφαρμόσει και τώρα. Ο νεοσουλτάνος δεν έχει περιθώρια ελιγμών. Μετά και τη συμπεριφορά του στην πρόεδρο της Κομισιόν Φον Ντερ Λάϊεν, το φεμινιστικό κίνημα και η διεθνής διπλωματία θα τον βάλει σε απομόνωση με την πλάτη στον τοίχο. Δεν βοηθά τη χώρα του το οξύμωρο φαινόμενο, αφ’ ενός διανομής φθηνού ψωμιού, πατάτας και κρεμμυδιών στους πένητες Τούρκους και αφ’ ετέρου να εκπαιδεύει μισθοφορικό στρατό για τα μέτωπα στη Λιβύη, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και στην Ουκρανία, ενώ παράλληλα σχεδιάζει, να ενώσει τη Μαύρη Θάλασσα με τον Μαρμαρά στο Αιγαίο και να στείλει διερευνητικό διαστημόπλοιο στη Σελήνη!
Ο Αμερικανός πρόεδρος με τη στάση που τηρεί στον Ερντογάν, του καθιστεί σαφές, ότι εκείνος έχει ανάγκη τη Δύση και όχι η Δύση αυτόν, τον οποίο βλέπει ως έναν αυταρχικό ηγέτη και ότι ήρθε η ώρα, κάποιος να του δείξει την κόκκινη γραμμή. Έδωσε την ευκαιρία στον Ερντογάν, να εννοήσει ότι πλησιάζει ο καιρός η Τουρκία να χάσει τη Δύση. Αυτό έγινε κατανοητό απ’ τους Γερμανούς και την υπόλοιπη Ευρώπη. Η δημοσκοπική άνοδος των πρασίνων και η πιθανολογούμενη απώλεια της Καγκελαρίας από τη Μέρκελ, έχει αλλάξει το κλίμα για τον Ερντογάν θεωρούμενο ταραχοποιό. Σημειωτέον ότι το ενδιαφέρον για τη Μεσόγειο του Ερντογάν δεν έχει στόχο τους υδρογονάνθρακες, που η εκμετάλλευσή τους είναι αντιοικονομική, αλλά, εστιάζεται στην παθολογική επιμονή του για κυριαρχία, επιδιώκοντας να γίνει μεγάλη δύναμη στην περιοχή, επενδύοντας σε στρατιωτικό εξοπλισμό σε αέρα, γη και θάλασσα. Ασκεί αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική και προσπαθεί να πετύχει τους στόχους του με βία εκεί που δεν μπορεί μέσω της διπλωματικής οδού.
Ο Ερντογάν, μην έχουμε αυταπάτες ότι θα ελιχθεί και θα κάνει στροφή, όπως απαιτούν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι. Βλέπουμε στην Πενταμελή του ΟΗΕ να επιμένει στον διαχωρισμό της Κύπρου σε δύο κράτη, που βρίσκει την Ε.Ε. εκ διαμέτρου αντίθετη, όπως και τη Μέρκελ, η οποία άργησε να καταλάβει, με τι είδους ηγέτη έχει να κάνει.
