Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει οδηγήσει τη χώρα µας σε πολύπλευρη κρίση. Κρίση πολιτική, κοινωνική και ηθική. Είναι όµως αδιανόητο σε κάθε παρόµοια κρίση να επιχειρείται η διάχυση ευθυνών στο παρελθόν. Με τέτοιες δικαιολογίες θα διαιωνίζονται τα σκάνδαλα. Η εκάστοτε κυβέρνηση οφείλει να γνωρίζει τα σκάνδαλα των περασµένων περιόδων και να λαµβάνει όλα τα µέτρα για να µην επαναληφθούν.
Στην προκειµένη περίπτωση δεν δικαιολογείται το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, κάνοντας αναφορά στο σκάνδαλο τον καλαµποκιού το 1987.
Ο συµψηφισµός σκανδάλων εκτρέφει κι άλλα σκάνδαλα. ∆ηµιουργεί µια νοµοτέλεια. Έχει ενσκήψει τόσο πολύ στο πολιτικό σύστηµα, σαν τη δύναµη της φύσης. Η κοινωνία σταµατά να πειθαρχείται από την αξιοκρατία και το κράτος δικαίου. Τότε η αντιπαράθεση των πολιτικών κοµµάτων εξελίσσεται σε αντιπαράθεση όχι πολιτικών προγραµµάτων, αλλά σε καταµέτρηση σκανδάλων. Μια µεθοδολογία που επιτείνει ακόµη περισσότερο τη φθορά του πολιτικού συστήµατος. Η φιλελεύθερη αστική ∆ηµοκρατία δεν προστατεύεται, όταν η εξουσία της δεν επιδιώκει την ικανοποίηση του γενικού συµφέροντος, αλλά µόνο την ικανοποίηση του ατοµικού συµφέροντος. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αποτελεί απόρροια µίας τέτοιας ιδεοληψίας. Ότι προηγείται το ατοµικό συµφέρον ακόµη και σε βάρος του συµφέροντος της κοινωνίας. Και είναι γεγονός ότι αυτό το σκάνδαλο θα το πληρώσει ακριβά η ελληνική κοινωνία. Λέγεται ότι το πρόστιµο που θα επιβληθεί στη χώρα µας θα φθάσει στο 1 δισ. ευρώ. Μ’ αυτό το ποσό θα λύναµε το στεγαστικό πρόβληµα των σχολείων, των νοσοκοµείων και των κέντρων υγείας. Να λοιπόν γιατί παραµερίζεται το κοινωνικό κράτος όταν λειτουργεί µια φιλελεύθερη οικονοµία χωρίς φραγµούς. Τότε γιγαντώνεται η διάχυση του ατοµικού κυνισµού, η καταξίωση του πλουτισµού µε κάθε µέσο και η αποενοχοποίηση επίδειξης του. Τότε το πολιτικό σύστηµα εκτρέφει σκάνδαλα, γιατί επικρατεί η θεσµική αναποφασιστικότηµα και η επικράτηση των ιδιοτελών στρατηγικών. Αυτά συµβαίνουν όταν ισοπεδώνεται το κρατικιστικό θεσµικό περιβάλλον από την απελευθέρωση της αγοράς. Όταν δεν υπάρχει ισορροπία δυνάµεων µεταξύ κράτους και αγοράς και σαφής οριοθέτηση των πεδίων δράσης τους, τότε τη φιλελεύθερη οικονοµία ανάγεται σε πεδίο κοινωνικής και πολιτικής αυθαιρεσίας. Τότε το πολιτικό σύστηµα σύρεται από τους… «φραπέδες»! Από ανθρώπους που παριστάνουν τους φρουρούς του κόµµατικού πατριωτισµού, αλλά ρίχνουν σφαίρες στην καρδιά της ∆ηµοκρατίας. Αυτό συµβαίνει όταν υπάρχει συσχετισµός µεταξύ αυτών των ανθρώπων και των πολιτικών. Τότε το κοµµατικό σύστηµα θα γεννήσει λογή λογής διαπλεκόµενους πολιτικούς, φραπέδες, χασάπηδες και άλλους.
Ένα κοµµατικό σύστηµα που αποµακρύνει πολλούς αρίστους, από τη συµµετοχή τους στα κοινά. Οι άριστοι έχουν αυτογνωσία και δεν ρέπουν σ’ ένα δήθεν κοµµατικό πατριωτισµό για να καταξιωθούν. Και έτσι φθάνουν οι «φραπέδες», µέχρι στο πρωθυπουργικό γραφείο. Αυτοί δυστυχώς επικρατούν και έχουν οδηγήσει τη χώρα σ’ αυτήν την πολύπλευρη κρίση.
Και τελικά έχει επιβιώσει ένα ιδεολογικό και πολιτικό κλίµα που στηρίζεται στον εκτραχηλισµό του ήθους και ύφους της εξουσίας, στην έκπτωση της δηµόσιας ηθικής και της µειωµένης ευθύνης έναντι των θεσµών. Τάσεις που έχουν επικρατήσει και δεν προκαλούν δυστυχώς την αντίδραση της κοινωνίας, αλλά την αµηχανία της. Ιδεοληψίες που µετέτρεψαν τον φιλελευθερισµό σε εφιαλτική καρικατούρα. Την έννοια του «αφήστε το ελεύθερο», την ανήγαγαν σε βίβλο της κοινωνικής αυθαιρεσίας και το σύστηµα εξουσίας να είναι υπόλογο για φαινόµενα διαφθοράς, διαπλοκής, σκανδάλων και προκλητικών συµπεριφορών των «φραπέδων, που εκτρέφει. ∆εν υπάρχουν δικαιολογίες για καµιά κυβέρνηση όταν υπουργοί της γνωρίζουν τον ύπαρξη ενός σκανδάλου.
Τότε η δικαιολογία της οµολογίας της αποτυχίας, µάλλον ερµηνεύεται σαν οµολογία της αποτυχίας της… συγκάλυψης ενός σκανδάλου. Οι κυβερνήσεις προλαβαίνουν ή αντιµετωπίζουν ανυποχώρητα τα σκάνδαλα. Αυτή είναι η αποστολή τους. Όταν οµολογούν ότι έχουν αποτύχει, τότε καλείται ο λαός να αποφασίσει για το κυβερνητικό του µέλλον. Και πάντοτε οι αποφάσεις της λαϊκής κυριαρχίας δίνουν διέξοδο σε µια πολύπλευρη κρίση. Η ελπίδα παραµένει ζωντανή όταν καλείται ο λαός να αποφασίσει. Ο λαός βρίσκει τη λύση. Και αυτοί που θα συµβάλουν στην εξεύρεση της λύσης στην πολύπλευρη κρίση, είναι περισσότεροι από τους … «φραπέδες! Και υπάρχουν σ’ όλα τα κόµµατα.
Η ∆ηµοκρατία δεν αποτελεί το µέσο ωφελιµιστικών στρατηγηµάτων. ∆εν λειτουργεί για να αποτελέσει την εδραίωση συνθηκών της καπιταλιστικής συσσώρευσης στους ηµέτερους. Και δηµιουργίας οικονοµικών ελίτ. Η χώρα πέρασε χρεωκοπία, µνηµόνια, πτωχοποίηση του λαού µας. Οι πολιτικές των διορισµών χωρίς στόχο, τα σκάνδαλα, οι µίζες και η ατιµωρησία, οδήγησαν την χώρα στη φτώχεια. Και που θα χρειαστούν να θυσιαστούν δύο γενιές, για να φτάσουµε στο βιοτικό επίπεδο, πριν από την πτωχοποίηση.
Παρόλα αυτά το πολιτικό σύστηµα σύρεται ακόµη από τις αδυναµίες του παρελθόντος. ∆εν έχουµε συνετιστεί.
*Ο Βασίλης Πεντάρης
είναι π. βουλευτής Χανίων
