Πολιτική των κοµµάτων

Ο σηµερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Μ. Ανδρουλάκης σχολίαζε τη δηµοσκοπική ανηφόρα της ‘‘Πλεύσης Ελευθερίας’’, την οποία θεώρησε συγκυριακή. Κράτησε λίγο και κατατάχθηκε εκεί που ήταν πριν, µετά την αναγγελία της συνεργασίας της µε το ‘‘Κίνηµα ∆ηµοκρατίας’’ του Στ. Κασσελάκη. Αν η ‘‘Πλεύση Ελευθερίας’’ διατηρούσε τη δεύτερη θέση, θα συνέφερε την εξουσία, διότι η Ν.∆. θα είχε απέναντί της ένα µονοπρόσωπο κόµµα που µε τίποτα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει εξουσία.
Τα κόµµατα είναι ο συνδετικός κρίκος µεταξύ του κράτους και της κοινωνίας και όχι πολιτικές οργανώσεις που καθορίζουν τις προγραµµατικές εξαγγελίες και την ανάληψη των καθηκόντων τους, όταν γίνονται εξουσία, εξασφαλίζοντας τα κοινωνικά συµφέροντα των πολιτών. Έτσι διαδίδουν αυτό που γίνεται, αλλά αν ρωτήσεις στον δρόµο, θα βρεις ανθρώπους που η τοποθέτησή τους είναι καθαρή. Πιστεύουν ότι είναι απαράδεκτη η συνεργασία µε όσους κατέστρεψαν τη χώρα. Αυτούς που ψήφισαν µνηµόνια, που συνέπραξαν σε αντικοινωνικές πολιτικές, που κατάργησαν δώρα και επίδοµα αδείας και έχουν συµπράξει από θέσεως ισχύος σε διαδικασίες διαφθοράς. Το κόστος ζωής ταλαιπωρεί τους πάντες.
Υπάρχει πολιτική κρίση ρόλου των κοµµάτων. Άλλοτε ξεπερνιέται, άλλοτε µετασχηµατίζεται από κάποιους, που αναλαµβάνουν µε φιλικά ΜΜΕ ν’ αντιµετωπίσουν αυτήν την κρίση, διαθέτοντας, λόγω του ρόλου τους τον µοναδικό και αποτελεσµατικό τρόπο, την προπαγάνδα. Κάποια ενωτική προσπάθεια θα σώσει τα πράγµατα. Τα αριστερά κόµµατα, που διακαώς θέλουν τον κοινωνικό µετασχηµατισµό, κάνουν αντιπολίτευση ατελέσφορη. Αναµένουν να αναδειχθούν διεκπεραιωτές των προβληµάτων της χώρας, χωρίς να εκτεθούν, αν αποτύχουν.
Μα γίνεται κάτι τέτοιο, αν δεν αναληφθεί συλλογική δράση; Όλοι κοιτάζουν πώς θα ικανοποιηθούν τα συµφέροντα τους. Το αστικό πλέγµα εξουσίας στη χώρα µας δεν θέλει να επαναληφθεί το 2015, γι’ αυτό επιδιώκεται να µην υπάρχει ουσιώδης κοινωνική αντιπολίτευση, να καταργηθεί η σκέψη και να έχει πάντοτε η Ν.∆. το πάνω χέρι στα πράγµατα.
Σκοτεινή η όψη της κανονικότητας, όταν πρέπει να υπακούεις την «τεχνητή νοηµοσύνη», την εξουσία και να εκτρέπεις το µυαλό σου σε ανεύρεση διεξόδου απαλλαγής. Γίναµε µάρτυρες της υπερπληροφόρησης από το θορυβώδες και συγκεχυµένο βουητό των ασηµάντων που ερεθίζουν τον καθένα, να φαντάζεται και να ονειροπολεί σε άλλες εναλλακτικές λύσεις του πολυδιασπασµένου πολιτικού συστήµατος που προκαλεί κόπωση της κοινής γνώµης.