Πολιτική και ποδόσφαιρο

Ανέκαθεν στην Ελλάδα και περισσότερο αφότου το ποδόσφαιρο “επαγγελματοποιήθηκε” και μπήκαν σ’ αυτό μεγαλοεπιχειρηματίες (“εργολάβοι” ειδήσεων και Τύπου), ήταν προβληματικό. Μάλιστα, η έξαρση του φανατισμού που αυτό εμπνέει φθάνει μέχρι τον ρατσισμό (Νότιοι-Βόρειοι, με άνάλογες ύβρεις).
Βλέπετε, ο τίτλος του πρωταθλητή για μια ομάδα είναι όχι μόνο δέλεαρ για τους προέδρους των σωματείων αλλά και μεγάλη πηγή πλουτισμού τους.
Ετσι, το να υπάρχει σήμερα “σφοδρή αντιπαράθεση σε πολιτικό επίπεδο για τις τιμωρίες σε ΠΑΟΚ και Ξάνθη” είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας ευρύτερης διασύνδεσης ποδοσφαίρου και πολιτικής.
Τι συνδέει το ποδόσφαιρο με την πολιτική; Εκτός του άκρατου “ιδεολογικού” φανατισμού των “οπαδών” τους, υπάρχει πάντα και μια αδιόρατη γραμμή διαπλοκής.
Μεταπολιτευτικά, συχνά-πυκνά, είχαμε και έχουμε “ποδοσφαιροποίηση” της πολιτικής αλλά και “πολιτικοποίηση” του ποδοσφαίρου. Είναι στο αίμα των φιλάθλων και των προέδρων τους, όπως και στο αίμα των οπαδών των πολιτικών, ο εύκολος διαπληκτισμός.
Μεγαλοεπιχειρηματίες -όχι μόνο στην Ελλάδα- τοποθετούν τα χρήματά τους (“επενδύσεις”) σε ποδοσφαιρικές ομάδες ή σε ΜΜΕ (και τον Τύπο), ώστε, αποκτώντας ένα έτοιμο κοινό (τους ποδοσφαιρόφιλους) και διαχειριζόμενοι καταλλήλως το συναίσθημά τους, να αποκομίζουν κέρδη και αίγλη. Αυτός είναι ο στόχος τους κι αυτό επιδιώκουν με κάθε μέσο-θεμιτό ή αθέμιτο.
Και καθόλου σπάνιο, να βλέπουμε ποδοσφαιριστές στα έδρανα της Βουλής! Είναι μια επιβράβευση της δημοφιλίας τους.
Αν τώρα, με το ποδόσφαιρο και το φανατισμό που αυτό καλλιεργεί “κινδυνεύει πολλές φορές -με τις συγκρούσεις των φιλάθλων- η συνοχή της κοινωνίας”, αυτό είναι θέμα της πολιτικής και της σχετικής νομοθεσίας της. Οχι των ομάδων…
Οι αιδνίδιες, όμως, αποφάσεις τού κράτους/διαιτητή, όταν υπάρχει εκρηκτικό πρόβλημα ανάμεσα σε δυο αντιμαχόμενες αθλητικές ομάδες, είναι αυτές που αποτελούν και τις “θρυαλίδες” στην κοινωνική συνοχή.
Ενας “εύλογος -λοιπόν- εξορθολογισμός των κυρώσεων” από την πλευρά της πολιτικής και επιβολή του στις ομάδες (διάβαζε επιχειρηματίες) που παρανομούν ή εξάπτουν τα πάθη επί τούτου, είναι επιβεβλημένος. Ας υπάρχουν, δηλαδή, πολλές εναλλακτικές λύσεις (“κανόνες σεβαστοί από όλους” φυσικά), ώστε και οι αδικίες να περιορίζονται και τα επεισόδια να τιμωρούνται δίκαια.
Λιγάκι δύσκολα όλα αυτά, όταν ο (οποιοσδήποτε) “φανατισμός” τυφλώνει τους πάντες…