Στέλιου Ράμφου, νομικού, φιλοσόφου, διακεκριμένου σύγχρονου Ελληνα στοχαστή, συγγραφέα
Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ
2016 γ’ έκδοση
Β’ συνέχεια
Μια πολιτική η οποία θα ανοίγει διαρκώς την κοινωνία στη διαύγεια του νοήματος, πέρα από την πολωτική και τα βαριά ψυχολογικά του σύνδρομα.
Για να συμπληρώσει εναλλακτικά τη διά βουής πολιτική ή “πολιτική από στόμα σε στόμα” πέρα από την έκπτωση των αξιών. Αυτή που ανοίγει τη συνείδηση στην ευτέλεια, η ευτέλεια στην αχρειότητα…
Ο συγγραφέας θεωρεί στις σκέψεις των (για την πολιτική από στόμα σε στόμα) τα εκτός και παρουσιάζει τις αποτιμήσεις του σαν τρίτη ματιά, σε μια κοινωνία κλειδωμένη στις προκαταλήψεις της και αρνούμενη πεισματικά να κοιταχθεί για το καλό της στον καθρέφτη.
Ομως στην παγκοσμιότητα που μας περιλαμβάνει έναν προς ένα, όπως βεβαιώνει το μέγεθος του διαδικτυακού διαστήματος, η απαξίωση της πολιτικής συνδέεται όπως έχουμε αναφέρει και στο προηγούμενο άρθρο μας – με την αδυναμία της να αναβαθμίσει ακριβώς την ατομικότητα, στο καινούργιο περιβάλλον…
Με την κουλτούρα μας να βασίζεται σε συλλογικό τρόπο, όχι σε αναγνώριση αξιών, όπου θέλει να είναι πεδίο διαχωρισμού και όχι πεδίο συναντήσεως. Οπως ακριβώς για τη συνοχή της συνειδήσεως για να προβάλει ως ανάγκη στήριξης η ζωντανή πολιτική μετάδοσης των αξιών από στόμα σε στόμα, όπως γίνεται στις μαζικές κοινωνικές.
ΟΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΙ
Στέλιου Ράμφου: “Πολιτική από στόμα σε στόμα” (β’ συνέχεια) από τις σημειώσεις στο Νυκτολόγιο του 2015. Τότε που στις εκλογές (25-1-2015) αναμετρήθηκαν δύο συναισθήματα, ο φόβος και ο θυμός. Με το ερώτημα του συγγραφέα Σ.Ρ.: «Ποιο από τα δύο συναισθήματα θα επιβληθεί στο άλλο;». Για να πει ότι: «Αν οι φοβισμένοι πιστεύουν στην υπόθεσή τους και ενεργοποιηθούν, θα κερδίσουν. Αλλά, οι θυμωμένοι πρέπει να φανατισθούν τυφλά για να τα καταφέρουν. Ομως μετά ο θυμός για να κατασταλεί χρειάζεται ανταλλάγματα. Αλλως παραμένει ακατάσταλτος».
Ομως δεν πρέπει να λησμονούμε το ενοχικό υπόβαθρο του φανατισμού. Ο φόβος είναι για το κοινό συμφέρον ή για τη συλλογική καταστροφή. Ενώ ο θυμός είναι για την προσωπική κακοτυχία…
ΟΛΟΙ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ…
2015: Πάντως, όλοι αγαπούν την πατρίδα, με τη διαφορά ότι καθείς νομίζει πως την αγαπά μόνο αυτός και όχι οι άλλοι…
Απολογισμός πέντε χρόνων κρίσεως: (από το δραματικό 2010) δεν καταλάβαμε τίποτε διότι δεν αναλάβαμε καμιά ευθύνη για την κρίση. Αλλωστε πάγια ψυχολογία – ιδεολογία της αριστεράς συνιστά η πεποίθηση ότι πάντα και για όλα φταίνε οι άλλοι. Αντίθετα στην ελεύθερη βούληση ενυπάρχει “φυσικά” η ανάληψη της ευθύνης. Ομως στην προκειμένη περίπτωση ποια ευθύνη ανέλαβε φυσικά ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός ή η Δημοκρατική (φιλελεύθερη ή νεοφιλελεύθερη) παράταξη που η μια μετά την άλλη διακυβέρνησαν ανεύθυνα τη χώρα. Ομως εμείς παρά το γεγονός μιας μονομέρειας στην προκειμένη περίπτωση, θεωρώντας ότι ο κ. Ράμφος αντιμετωπίζει ευρύτερα όλα αυτά τα διλήμματα
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΑΛΛΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ
για να μας πει περαιτέρω (μέσα από τις πρώτες σημειώσεις του “Νυκτολογίου” του 2015) ότι: «το ουσιαστικό διακύβευμα δεν είναι οικονομικό όπως ακούμε στα μέσα – αλλά είναι πολιτισμικό: η λαϊκιστική παρακμή. Να μείνουμε υπανάπτυκτη κοινωνία όπου θα έχουμε κομματικούς αρχηγούς αντί φυλάρχων…».
Κι ακόμα προσθέτει «αν το στενό και αρνητικά φορτισμένο συμφέρον “τρώει” το κοινό συμφέρον επόμενο είναι αντί αξιοκρατικής δημοκρατίας να έχουμε προβληματική, η οποία παραδιδόμενη στη λαϊκιστική ευτέλεια να υπηρετεί αντί της ισορροπίας και της τάξεως το χάος της παρακμής.
…Σαν να μην υπήρξαν μαζί χθες και να εναλάσσονταν στους θεσμικούς τους ρόλους (τα κόμματα) δεχόμαστε τις συνταγματικές πρόνοιες της συνυπάρξεως και της συνεννοήσεως των διαφορετικών για το καλό του τόπου, προς τι τέτοια εμπάθεια;
ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
Για να προσθέσει γράφοντας: Τι απαγορεύει τη συμπληρωτική σχέση κυβερνήσεως και αντιπολιτεύσεως, τι κάνει αδιανόητη τη συναλλαγή και τι νομιμοποιεί τα ατελείωτα αντιπολιτευτικά “όχι” σε κάθε κυβερνητική πρόταση; Αλλά τι μπορεί να πετύχει ένας τόπος διχασμένος, μάλιστα, όταν είμαστε χρεοκοπημένη χώρα. Αν ήμασταν σταθερή οικονομία και κοινωνία, το κατανοώ. Ομως μένουμε αδιόρθωτοι, επειδή εδώ και πέντε χρόνια όλο για οικονομία μιλάμε. Αυτό μας αποβλακώνει, το μυαλό μας κινείται με μηχανιστικές εξισώσεις και χάνει παντελώς το νόημα που θα βοηθούσε να αποζητήσουμε αναστοχαστική συνείδηση. Δεν αντέχουμε το πραγματικό γιατί πρέπει ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Προτιμούμε την ελπίδα της ψευδαισθήσεως ενός μέλλοντος που εντέλει αποτελεί τρόπο ισχυρής επιβιώσεως του παρελθόντος. Αλλά μήπως εν τούτοις ασυνείδητα πρόκειται για νέα απόδραση από τον χρόνο και την ιστορία; Συγχρόνως το μέλλον είναι είτε παρελθόν είτε καταθλιπτικό τέλος… Μας σπρώχνει κατ’ εξοχήν στην ανευθυνότητα η κυριαρχία του παρελθόντος.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ
Ο Στέλιος Ράμφος λίγο πριν από τις εκλογές της 25.1.15 έγραψε στο νυκτολόγιο του: «Η 25-1-2015 θα είναι αρχή μιας περιόδου πολιτικού αμοραλισμού εις βάρος κάθε αυτοσυνειδησίας».
Οπου μεταξύ πολλών παραδόξων: Πάμε να ψηφίσουμε με άνεση: και οι Ευρωπαίοι μπλοφάρουν και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αλλά… το επιμύθιο είναι η αδιαφορία μας… Με τέτοιους όρους δεν θ’ αλλάξει τίποτα. Εγγυητής του παρελθόντος θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ…
Αλλά τι σχέση έχουν οι πολιτικοί “οραματισμοί” με την αποκαλυπτική παράδοση της ουράνιας Ιερουσαλήμ; Κι εδώ (όπως γράφει ο Σ.Ρ.) το μέλλον προβαίνει σαν επιθυμητική φαντασίωση για κάτι που λείπει σπαρακτικά. Κατά βάθος η νοσταλγία του χαμένου παραδείσου στρέφεται με πάθος εναντίον του μέλλοντος και αντί να πλησιάσουμε το πραγματικό βγαίνουμε στο εσχατολογικό…
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ’14 ΨΗΦΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΣΥΡΙΖΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ
Στις σελ. 104-116 του β’ μέρους του βιβλίου σχολιάζει τις εκλογές και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ο Σ.Ρ. γράφοντας και τα εξής που επιλέγουμε συνθετικά: «Πάμε στο άγνωστο, σπαράζοντας τις σάρκες μας. Μάχη προσδοκίας, επίθεση ελπίδας. Ο κόσμος ψηφίζει χωρίς να ξέρει, ούτε ίσως τι θέλει, αλλά από ελπίδα ψηφίζει δημοκρατία της ελπίδος και όχι της κριτικής σκέψεως. Γιατί πάνω από την ελπίδα τίθεται η ανάγκη ψευδαισθήσεων και πίσω από αυτές η αγχώδης αποφυγή του πραγματικού… Και ενώ βρισκόμαστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, παίζουμε την υπερδύναμη που θα καταστρέψει τον καπιταλισμό. Ο συντομότερος δρόμος για τα Βαλκάνια… όμως οι Ελληνες υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά παίρνουν τις καταθέσεις τους από την τράπεζα».
ΤΟ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟ
“Αλάνθαστο” υπάρχει στη ζωή, στην πολιτική, στην εκκλησία, στην κοινωνική λειτουργία, στην οικονομία, στα πάντα (εκτός από τον παπισμό;). Ο συγγραφέας του βιβλίου “Πολιτική από στόμα σε στόμα” γράφει στις σελ. 122-123 τα εξής: «Η ανάγκη για το “αλάνθαστο” κάνει το παρελθόν κυρίαρχο ή το κυρίαρχο παρελθόν που εκφράζεται ως εκτίμηση για το αλάνθαστο. Αναγνωρίζω τα λάθη μου σημαίνει ξεκαθαρίζουν εκκρεμότητες με το παρελθόν εν ονόματι του μέλλοντος. Οχι μετανοώ για παραβάσεις, οπότε απλώς εγκαταλείπω το παρελθόν. Αυτή όμως η μετάνοια εξελίχθηκε στη σημερινή κρυψίνοια. Ενα διαρκές καρναβάλι, μια αδιάκοπη μεταμφίεση.
Με την τέχνη να φέρνει την αλήθεια σαν ψέμα και η ιδιοτελής πολιτική να παρουσιάζει το ψέμα σαν αλήθεια. Διεστραμμένη τύχη.
Ο ΜΑΡΑΣΜΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΕ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
Με την πολιτική ανταποκρινόμαστε σε καταστάσεις μεταβαλλόμενες. Τις αμετάβλητες υπονοεί ο πολιτισμός… Με τον χαρακτηρισμό του μαρασμού μας να είναι: Η προσφυγή σε φαντάσματα. Για να έχει πρωταρχική σημασία μια πολιτική επαναφοράς της κοινωνίας στο πραγματικό. Με τους κρίσιμους παράγοντες γι’ αυτό να είναι οι άνθρωποι και οι θεσμοί της ευθύνης για το εξωπραγματικό, το ανεύθυνο.
Με την ιδεολογία του λαϊκισμού να λειτουργεί ως παρακμή. Για να έχει αρρωστήσει η κοινωνία με την ψευδαίσθηση μέσα στην οποία οι ανεύθυνοι έγιναν κήρυκες της ελπίδας… αλλά δεν υπάρχουν μόνο στην αριστερά άνθρωποι με ψυχολογικές εκκρεμότητες. Τους βρίσκουμε παντού.
ΤΟ ΨΕΜΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΕΔΑΦΟΣ ΣΤΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΕΙΣ
Είναι πολλές -οι περισσότερες- σκέψεις του “πατέρα” της ιδέας “πολιτική από στόμα σε στόμα” ο οποίος ανατέμνει όλες τις πολιτικές αποχρώσεις, με εμφάσεις όμως στην μπλε απόχρωση γράφοντας: άλλο χαρακτηριστικό του ολοκληρωτισμού είναι: η πολιτική διάκριση μεταξύ γεγονότος και φαντασίας και μεταξύ αληθούς και ψευδούς (δηλαδή εμπειρικής πραγματικότητας και κανόνων της σκέψεως) δεν υφίσταται.
Το φαντασιώδες γίνεται πειστικό από αντιληπτό. “Λογικό” εδώ θεωρείται η ιδεολογία, οπότε η σκέψη έρχεται πιο κοντά στο όνειρο.
…Με τη διάκριση της αλήθειας να χρειάζεται υποψιασμένα άτομα το ψέμα βρίσκει έδαφος στις μαζικές προσχωρήσεις. Αυτές όμως οι μαζικές προσχωρήσεις (κατά τη γνώμη τη δική μου αποτελεί τακτική του συνόλου των κομμάτων).
ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟΣ
Οι στοχασμοί, σχολιασμοί και απόψεις του Σ.Ρ. στο 2ο μέρος του βιβλίου (που καλύπτει όλο το χρονικό διάστημα του 2015) καλύπτει όλους τους τομείς των μεγάλων ελληνικών προβλημάτων σε γραμμική φορά από τις εκλογές που ανάδειξαν σε πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ που σχημάτισε κυβέρνηση μαζί με το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Τα κείμενά του, κυρίως στο πολιτικό επίπεδο ισχύουν για όλα τα κόμματα που διακυβέρνησαν τη χώρα, κυρίως, μετά τη μεταπολίτευση του 1974… Για να πει στο τέλος του Β’ μέρους ότι: Η μεταπολίτευση θέσπισε το δρόμο των δικαιωμάτων στην οικογενειακή και την εν γένει συντεχνική νοοτροπία χωρίς να ορίσει υποχρεώσεις… Ετσι μας κυβερνά ο χειρότερός μας εαυτός, που προσαρμόζεται στις εξουσίες ραγιαδικά και ουδέποτε εξεγείρεται εναντίον τους… Ο θάνατος του παλιού παρατείνεται, αφού το νέο ακόμη δεν έρχεται. Διατρέχουμε κίνδυνο σηψαιμίας…
