«Μαθε να κλαις σαν τον Ομπάμα…», πρότειναν οι σύμβουλοί του στον κ. Τραμπ. Ένα δάκρυ, ένα νεύμα, ένα χαμόγελο, μια ολόκληρη πολιτική ιστορία.
Ποιος ξεχνά το νεύμα του Αντρέα Παπανδρέου στην Δήμητρα Λιάνη στο αεροπλάνο; Όταν οι πολιτικοί μιμούνται τους απλούς ανθρώπους…Κομματάκι δύσκολο, κομματάκι τρυφερό και ανεπαίσθητο. Όπως ένα χνούδι της Ιστορίας.
Καποτε μου ‘λεγαν για έναν πολιτικό ότι δεν τον είδαν ποτέ να γελά… Τί κρύβεται στ’ αλήθεια πίσω από την μάσκα ενός πολιτικού; Ένας φυσιολογικός άνθρωπος ή μια πολιτική “κατασκευή”;
Ο Ομπαμα έκλαιγε σαν σταρ του Χόλιγουντ. Με την αίγλη ενός ηγέτη που λυγίζει. Θυμάμαι τον αείμνηστο Βαγγέλη Γιαννόπουλο στους “Δέκα μικρούς Μήτσους” του Λαζόπουλου. Ηθοποιός, άνθρωπος, πολιτικός με την εύθυμη χήρα του Λάκη.
Κι υστερα πάλι πολιτική; Πάλι αποφάσεις, πάλι συμφέροντα. Η πολιτική μιμείται την τέχνη των ανθρώπων; Κι αν ναι, με επιτυχία;
“Κι ομως κυρία μου, οι άντρες κλαίνε!” έκλαψε όμως, και εκείνη η Υπουργός του Μόντι, όταν ανακοίνωσε μέτρα λιτότητας στην Ιταλία. Γέλια, δάκρυα και ενοχές…
