Πόλη, που αναρριχάσαι πάνω στους λόφους
που εκτείνεσαι ως τα μακρινά ακρωτήρια
και κατακτάς μεσόγεια και περιγιάλια,
από μας γίνεσαι
απ’ τα κορμιά μας παίρνεις κι ανεβαίνεις.
Κι εγώ σου ’δωσα, αιώνια πόλη
πηλό κι ασβέστη από τα κόκκαλά μου και νερό
στον ουρανό σου ύψωσα δέντρο.
Ποίημα της Χανιώτισσας ποιήτριας Βικτωρία Θεοδώρου.
