25η Μαρτίου1821!!
Επέτειος “ΤΙΜΗΣ” και “ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ” στους ΗΡΩΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ 200 χρόνια ελευθερίας 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2021
Περίσσεψε η λεβεντιά
και η αντρειωσύνη
το θάρρος, η παληκαριά σ´όλη τη Ρωμιοσύνη!
Δεν την αντέχαν την σκλαβιά
για 400 χρόνια
άλλοι να ήταν τ´αφεντικά και αυτοί νάναι τα πιόνια…
Γι αυτό ξεσηκωθήκανε
κι επήρανε τους γκράδες
και στον αγώνα μπήκανε άντρες παιδιά και γράδες…
Ελευθερία ή Θάνατος
δεν ήταν άλλη λύση,
η Ελλάδα να λευτερωθεί και η σκλαβιά να σβήσει!!
Κηρύχθηκε
Επανάσταση απ ´την Αγία Λαύρα
κι ο όρκος τους για την Τουρκιά ήταν φωτιά και Λαύρα!!
Και ποιός να το περίμενε
μια χούφτα αντρειωμένοι,
τη Λευτεριά να φέρνανε που ήταν ξεχασμένη…
Από στεριά και θάλασσα
με γκράδες και κανόνια
διώξανε τους κατακτητές τα δοξασμένα χρόνια!!
Άστραψαν και βροντήξανε
λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
Αθάνατες θα μείνετε σεμνές Σουλιωτοπούλες!!
Στη λεβεντιά, στο αίμα σας,
κτίστηκε η Νέα Ελλάδα
να φέγγει του Ολυμπισμού η δοξασμένη δάδα!!
Όσο θα στέκει ο Ελληνισμός
θα ζεί το εικοσιένα
φάρος, πατριωτισμού σε χρόνια δοξασμένα!!
——————————————————————
Θ Κολοκοτρώνη, Γ Καραϊσκάκη / πείτε Στρατηγοί !!
Πόσο απέχει ο Θάνατος από τη Λευτεριά μας….
τού Μωριά της Ρούμελης , Ζαρκάδια και Αετοί !!
——————————————————————
Μιχάλης Παπαδερός
Ποίηση
Ποίηση, έκφραση ψυχής του σφόδρα ερωτευμένου,
Ύμνε Εθνικέ, κάθε λαού απελευθερωμένου.
Κελάηδημα του αηδονιού μέσα στην καταιγίδα,
δροσιά σε κάθε πυρετό, χαράς φωτοβολίδα.
Γλυκύτατη αναπνοή, μούσα του Ελικώνα,
νέκταρ του λόγου, αναψυχή και ζωντανή εικόνα.
Της κάθε λύπης βάλσαμο, αγάπης προξενήτρα,
του άγχους και του πλανταγμού εσύ προσφέρεις λύτρα.
Πεταλουδίτσα που πετάς σ’ ανθούς και σε λουλούδια,
λύρα που με τη μουσική φτιάχνεις γλυκά τραγούδια.
Δασκάλα της υπομονής για τον απελπισμένο,
ελπίδα για τον άρρωστο και τον ξενιτεμένο.
Γλυκοφιλούσα, επική, κλαύτρα, περιγελάστρα,
παρηγορήτρα, λυρική και χαρακτηροπλάστρα,
είσαι η πανώρια ομορφιά που απ’ τη γραφή σου βγάζεις
άρωμα του βασιλικού κι όλα τα ευωδιάζεις!
Η πιο ωράια αμοιβή
Αν έγραφαν οι ποιητές για δόξα και για πλούτη,
θαν’ ήτανε οι πιο τρανοί μες τη ζωή ετούτη.
Μα αυτοί την δόξα δεν κοιτούν, χρήματα δεν ζητούνε
τίτλους και αξιώματα ποτέ δεν κυνηγούνε.
Τον πόνο τους τον κάνουνε γλυκύτατο τραγούδι
και την αγάπη, της ζωής το πιο όμορφο λουλούδι.
Υμνούν της φύσης τσ’ ομορφιές, τον έρωτα, τ’ αστέρια,
την άνοιξη και τα πουλιά, πονούνε τη μιζέρια.
Τιμούνε την φτωχολογιά, τα νιάτα τ’ ανθισμένα
θρηνούνε για τα όνειρα τα αδικοχαμένα.
Και θέλουνε για αμοιβή, μονάχα να ελπίζουν
πως κάποιες αδειανές καρδιές, μπορεί να τις γεμίζουν…
Παύλος Πολυχρονάκης
Είμαι περήφανη
Είμαι περήφανη γιατί γεννήθηκα Ελληνίδα
γιατ’ έχω μια πανέμορφη στον κόσμο αυτό πατρίδα
γιατί στις φλέβες μου κυλά το αίμα των προγόνων
και που δεν τους γονάτισε σκλαβιά πολλών αιώνων.
Είμαι περήφανη γιατί τα τετρακόσια χρόνια
που γνώρισε η πατρίδα μας σκλαβιά και καταφρόνια,
δεν καταδέχτηκε ποτέ Τούρκους να προσκυνησει
μήτ’ έστερξε το σκλάβο “Ναι” πότε να ξεστομίσει
Είμαι περήφανη γιατί και μεις φωνάξαμ’ “Οχι”!
π’ Ακόμα τώρ’ αντιλαλεί στης Πίνδου κάθε κόχη
κι είν’ η αθάνατη φωνή του Ρήγα, του Καψάλη,
πως πάν’ από τη λετυεριά, χαρά δε βρίσκετ’ άλλη
Είμαι περήφανη γιατί γεννήθηκα Ελληνίδα
γιατ’ είναι η πατρίδα μας πολιτισμού κοιτίδα
γιατί εδώ γεννήθηκε τ’ αληθινό, τ’ ωραίο,
κι είμαστ’ εμείς συνεχιστές στο πνεύμ’ αυτό τ’ αρχαίο.
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Κάτοικοι του Πλανήτη Γη
Κάτοικοι του Πλανήτη μας, ζώα , πουλιά κι ανθρώποι,
μοιράζονται πάνω στη Γη, το ίδιο βοσκοτόπι.
Τέσσερα δις μόνο μετρούν, τα λογικά τα όντα,
που κατοικούν πάνω στη Γη, τα χρόνια τα παρόντα.
Οπως τριπλάσια θαρρώ, ίσως και παραπάνω
είναι τα ζώα και πουλιά, εις τον Πλανήτ’ απάνω.
Τα ψάρια καιτ’ αμφίβια, στις θάλασσες του κόσμου,
ακόμα περισσότερα, τον αριθμό τους δόσμου.
Μυρμήγκια διάφορων ειδών, όπως κατσουνοκώλους,
σε δέντρων βλέπομε κορμούς, να’ χουνε κάνει θόλους.
Αν πεις και για τα έντομα, ζουζούνια και σκουλήκια,
δύσκολ’ υπολογίζονται, δεν μπαίνουν σε στραλίκια.
Μα ζωντανοί οργανισμοί, σαφώς υπάρχουν κι άλλοι,
που αν και μικροσκοπικοί, μας φέρνουν παραζάλη.
Ολοι δημιουργήματα, τ’ Ουράνιου Πατέρα,
που τσι ‘στειλε να κατοικούν, στη Γήινη τη σφαίρα.
Το κάθε δημιούργημα, έχει και το σκοπό του
κι επιτελεί νυχθημερόν, το έργο το δικό του.
Κάποια από τα είδ’ αυτά, νυκτόβια λογούνται,
ημέρας φως δεν βλέπουνε, μα δεν ταλαιπωρούνται.
Αλλά για να γεννήσουνε, φεύγουν σε άλλα μέρη,
εκεί που γεννηθήκανε, τα οδηγεί τ’ αγέρι.
Αποδημητικά πουλιά, όπως τα χελιδόνια,
έρχοντ’ εδώ την Ανοιξη και φεύγουν πριν τα χιόνια.
Στο ίδιο μέρος το γνωστό, γυρίζουν κάθε χρόνο,
το πως τ’ αναγνωρίζουνε, αυτά κατένε μόνο.
Μ’ απ’ όλα όσα κατοικούν, στο Γήινο Πλανήτη,
ένα μονάχ’ ο άνθρωπος, μπαίνει στ’ αλλού τη μύτη.
Και κάθε μέρα δυστυχώς, φτάνουνε στο σημείο,
να στέλν’ ο γης τον άλλονε, εις το Νοσοκομείο.
Μα περιπτώσεις έχομε, πιο τραγικές ακόμα,
σαν μπαίν’ ο ένας φυλακή κι ο άλλος εις το χώμα.
Αυτά δεν είναι του Θεού, μα του διαβόλου έργα
και συ που είσαι λογικός, με το μυαλό ενέργα.
Εννιαχωριανός
Αφιέρωση στον μικρό Ζαχαρία που πρόσφατα έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων
Κύλισε το δακράκι του πικρό
κι άφησε τα σημάδια του στο στρώμα
σβήνοντας το γελάκι του τ’ αχνό
και στ’ ουρανού, η ψυχή του, πέταξε το δώμα.
Φτερούγισε κι η ελπίδα απ’ τα ματάκια του
το νίκησεν ο θάνατος στην μάχη
κι απόγειρε τ’ αδύναμο κορμάκι του
ωσάν κομμένο, μαραμένο στάχυ.
Όμως, ποιο να ‘ναι τ’ άστρο το λαμπρό
που από τα ψες τον ουρανό στολίζει!
Είναι η ψυχούλα απ’ το παιδάκι το μικρό
που πάλι τα φιλιά του μας χαρίζει.
Πολύ Ωραία πάλι την περασμενη εβδομάδα πήρατε πολλά χειροκροτήματα