Η πιο μικρή απόσταση
Ανάμεσα, σ’ ένα, σε δυο, ή και πολλούς ανθρώπους,
υπάρχει μια ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ανάλογα… τους τρόπους…
Μπορεί αυτή η απόσταση να είναι λίγα μέτρα
μπορεί και χιλιόμετρα, ή και γκρεμός με πέτρα…
Μπορεί να είν’ απόσταση ασυνεννοησίας,
μπορεί να είναι απόσταση απλής ασυμφωνίας.
Μπορεί να είναι μακρινή, της παγωνιάς ψυχρότης,
μπορεί να είναι κοντινή, νεότητας θερμότης…
Μπορεί μια άλλη απόσταση της επαφής να είναι
όμως η κοντινότερη ούτε κι αυτή δεν είναι
Γιατί από όλες πιο μικρή που πιο κοντά μας φέρνει
είν’ το γλυκό χαμόγελο που στην καρδιά μας μπαίνει
μεγάλο δώρο θεϊκό, την θαλπωρή χαρίζει
και με της ανθρωπιάς το φως κάθε καρδιά φωτίζει
Χαράς τονε τον τυχερό που τακτικά το παίρνει
κι ακόμα πιο πολύ, χαρά σ’ εκείνον που το στέλνει…
Παύλος Πολυχρονάκης
Απαξίωση Χανίων
Δεν είναι πρώτη μας φορά που διαφορές θωρούμε
στο μοίρασμα του χρήματος του κράτους απού ζουμε
Στην Κρήτη ετσά φαίνεται δυο νομοί υπάρχουν
μόνο οι δύσκολοι καιροί δείχνουνε πόσοι πάσχουν
Οι τόποι και τα φρούρια το μαρτυρούν αιώνες
τι γίνηκε παλιούς καιρούς εις τα Χανιά μ’ αγώνες
Οντε περάσει ο κίνδυνος κι έρχεται ηρεμία
πέφτουνε και τ’ αρπάζουνε και δεν αφήνουν μία
Σε ήρεμη περίοδο προς τα Χανιά στραφήκαν
για να τα γδύσουνε πολύ πράμα δε μας αφήκαν
Απού Χανιά παλιούς καιρούς ενέργειες γενήκαν
εφέρανε στην αγροθιά οφέλη και χαρήκαν
Πάντα για το συγκρητισμό υπήρχαν οργανώσεις
μα κάμανε ξεχωριστό για να τσοι δικαιώσει
Ετσά λογιώ συγκρητισμός θαρρώ πώς δεν υπάρχει
μόνο φροντίζουν μερικοί η Κρήτη δίχα ν’ άχει
Σε τούτα ρίχνουμε κι εμείς μερκοί τον οβολό μας
και τούτο δεν μπορεί να βγει μόνο για το κακό μας
Σκέφτομαι αν δεν ερχότανε ο Εβανς εις την Κρήτη
Χανιά θα είχαν τουρισμό που τόσα χρόνια λείπει;
Φροντίσανε και διώξανε βάση του Ηρακλείου
να την εγκαταστήσουνε χωριό τ’ Ακρωτηρίου
Εμείς τηνε δεχτήκαμε αντίρρηση καμία
εδά διαμαρτύρεται αριστερή κοινωνία.
Μαδαρίτης
Πόθος ωριμότητας
Μικρά ρυάκια από πούλουδα ερωτοχτυπημένων ναυαγών. Χαδιάρικα «σ’αγαπώ» να πλανώνται στον άνεμο, ακούω. Φθινοπωρινή δροσούλα στο σούσουρο του καλοκαιριού. Ασυνάρτητη μελωδία φθόγγων και ήχων πρωτόγνωρων, ξένων, αδηφάγων. Με μέλι στα σπλάχνα, γλυκά ρουφάω το νέκταρ των λουλουδιών. Τριγυρνώ στις κόκκινες πλατείες της μνήμης, για να φτιάξω στίχους που θα αντέχουν στο χρόνο. Οσφραίνομαι τους έρωτες που απ’τα μάτια τα βαμμένα, χτύπησαν την πόρτα της ψυχής. Κι ανασηκώνομαι για να ζήσω πάλι τον ήλιο, που βασιλιάς ανατέλλει πίσω από τους κάμπους και τους θάμνους της λησμονιάς.
Στυλιανός. Γ. Ξενάκης
Της φύσης τα ώρια κάλλη
Έγερνε ο ρήγας τ’ ουρανού κι εγώ στο περιγιάλι
αμέριμνος τις ομορφιές της θάλασσας τηρούσα
και πως τα ψαροκάικα στην άπλα της τη μεγάλη
λικνίζονταν, κι αχόρταγα την άλμη της ρουφούσα.
Η δύση η ροδοκόκκινη μ’ ορθάνοιχτη αγκαλιά
σαν κοπελιά την έβλεπαν τα μάτια της ψυχής μου
που καρτερεί το ταίρι της, αμέτρητα φιλιά
να του χαρίσει και γλυκά ριγούσε το κορμί μου!
Μύρια πουλιά τριγύρω μου πετούσανε με χάρη
ψάχνοντας να βρουν το δεντρί, τη νύχτα να πλαγιάσουν,
ενώ τα αιθέρια τα ‘σχιζαν άλλα πουλιά κι οι γλάροι…
να βρουν το βράχο θάρρευα να πάνε να κουρνιάσουν.
Κι ύστερα έκλεισε απαλά στον κόρφο της η δύση
τον ήλιο κι είπα ενδόμυχα με δέος ιερό
«ποιος είναι κείνος Πλάστη μου που θα τ’ αμφισβητήσει
πως δεν τον έστησες εσύ της φύσης το χορό».
Τα ψαροκάικα ανοίγονταν στης θάλασσας τα πλάτια
στον γνώριμο ψαρότοπο να ρίξουν παραγάδι,
το πλήρωμα έκθαμβο τήραγε μ’ ορθάνοιχτα τα μάτια
το μαγεμένο της νυχτιάς που απλώνονταν μαγνάδι!
Κι ενώ τ’ αστέρια τ’ ουρανού ψηλά στο ουράνιο δώμα
σιγά – σιγά το γιόμιζαν, εγώ στο περιγιάλι
τις μύριες τήραγα ομορφιές και στάλαζαν στο χώμα
δάκρυα χαράς και θαύμαζα της φύση τα ώρια κάλη!
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
Θρήνος
(Για τους θανάτους όπου γης, της πανδημίας covid)
Απόκαμα ω λύρα μου, να σέρνω το δοξάρι,
τ’ ακροδάχτυλια μάτωσαν, να σου πατώ τις κόρδες
κι ακόμα ο πόνος ο βαθύς δε λέει ν’ αλαργάρει.
Μέσα μου ακόμ’ ασφυκτιά, μαύρος καπνός ντουμάνι
κάθε χαράς μου προτινής εστέρεψε η ανάβρα
λες κι είμ’ απ’ έξω ζωντανή και μέσα έχω πεθάνει…
Βοήθησε λύρα, βοήθησε ο πόνος πια ν’ ανθίσει
να δέσει το λουλούδι του το μυστικό καρπό του
ο παιδεμός μου να χαθεί, μές στον καρπό να σβήσει.
Εχεις εσύ τη δύναμη και το μεγάλο θάρρος
στον Κάτω Κόσμο από πολλές κρυφές να φτάνεις στράτες
και ν’ ανταμώνεις μυστικά, όσους μας πήρε ο χάρος.
Εχεις εσύ τη δύναμη, τη μαγική την πλάνα,
με τ’ ακριβό τραγούδι σου ξαλάφρωση να φέρνεις
και να φιμώνεις του καημού την πένθιμη καμπάνα.
Δώσε μου λίγη δύναμη, πάρε μου λίγο βάρος
κάμε του πόνου ν’ ανοιχτεί η σφαλιχτή δικλίδα
έξω στο φως να πεταχτεί του σπλάχνου μου ο κουρσάρος
Εχεις εσύ τη δύναμη, τη μαγική, ω λύρα,
και στην πιο μαύρη σκοτεινιά, την ξαστεριά να φέρνεις
γι’ αυτό με τόση σιγουριά στα χέρια μου σε πήρα!
Μα τώρα λύρα μου, αργεί, το θάμα σου να γίνει
και μ’ όλες μου τις δοξαριές και τα πατήματά μου,
η σκοτεινάδα δεν περνά, κι ο πόνος δε μ’ αφήνει!
Δάκρυ κι αν θέλεις πιότερο, δεν απομένει στάλα.
Αδειασε η στέρνα της καρδιάς, κι ο πόνος κατακάθι…
Κάμε το θάμα σου γοργά, του τραγουδιού μου μάνα!
Eλισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Συγγνώμη!
Γονυκλινής και ικέτης,
Θεέ μου, συγνώμη
σού ζητώ, απόψε, αν θες να μου δώσεις…
Συγνώμη που
καρφί στο σταυρό σου, επάνω στο Γολγοθά,
και εγώ συμπλήρωσα ένα,
την άρνησή μου έφερα τέταρτη
πλάι σε κείνες τις τρεις του Πέτρου,
το γέλιο μου συνένωσα με του Ρωμαίου,
που στα ζάρια κέρδισε τα ρούχα σου,
τη φωνή μου πρόσθεσα στις κραυγές των Φαρισαίων
και του αγανακτισμένου όχλου…
Συγνώμη!
Μα εάν, Θεέ μου, ξαναγεννιόμουν
αύριο από την αρχή,
να το ξέρεις,
ακόμη κι αν σε μακρινές μου θάλασσες
η τριήρης σου ταξιδεύει,
εσένα πάλι θ’ αγαπώ…
Αψηφώντας τα κύματα,
που ψηλά θα ορθώνουν όλοι όσοι δε με ξέρουν,
σαρκἀζοντάς με ως σταυρωτή, αρνητή, ψεύτη, υποκριτή…
