Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Ύμνος στον έρωτα

Έρωτα μελιστάλακτε χιλιοτραγουδισμένε
που ένα απαλό σου χάιδεμα μερεύει τα θεριά,
της ηδονής μονάκριβε του πλάστη χαϊδεμένε,
εσύ είσαι η χάρη της ζωής και η πιο γλυκιά ομορφιά.
Σ’ όποιας ψυχής το δάκρυ σου τον κήπο της ποτίζει
λογίς – λογίς μοσχοβολιές αμέτρητες σκορπά
και μιαν πρωτόγνωρη αυγή θαρρεί γι’ αυτή ροδίζει
και στα αιθέρια από χαρά σαν άγγελος πετά.
Ότι σκεπάσουν απαλά τ’ αγγελικά φτερά σου
κι ότι τ’ αραχνοΰφαντο μαγνάδι σου τυλίγει
μαγεύεται και δεν μπορεί να ζήσει μακριά σου
ώσπου η ψυχή του μιαν αυγή απ’ το κορμί του φύγει.
Ω, της ζωής ανάσταση, κι – ω πόθε μαγεμένε
τα πυρωμένα βέλη σου όποια καρδιά τρυπούν
θαρρεί πουλιά στα κλώνια της τραγούδια πως του λένε
κι αηδόνια γλυκοκέλαηδα που τις χαρές του υμνούν.
Στη θλίψη βάλσαμο γλυκό γίνεται τ’ άγγιγμά σου
στη μοναξιά η ανάσα σου φως και παρηγοριά
απάγκιο στους ανήμπορους η ολόθερμη η αγκαλιά σου
και σ’ όσους σ’ έχασαν… γι’ αυτούς ανάμνηση γλυκιά.

Δημήτρης Κ. Τυραϊδής

Δημοκρατία στην Ελλάδα

Απού την αρχαιότητα ως γράφει η ιστορία
οι Έλληνες πιστεύανε εις τη δημοκρατία.
Με την απελευτέρωση εκάμαμε και κράτος
όμως δεν εκτιμήσαμε τσοι νόμους κατά βάθος.
Περάσανε χρόνια αρκετά δημοκρατία γρικούμε
μα δεν κατέω αν φτάξουμε πραγματική να δούμε.
Είμαστε ανυπόμονοι μα κεινηνά ζητούμε
μαζί αφέντες και λαός ούλοι μας να χαρούμε.
Να μη θωρούμε άρχοντες κι εργάτες εξαιρέσεις
κομματικές ακρότητες νέους με διαιρέσεις.
Και μη θαρρούνε μερικοί πως είν’ καλιά που τσ’ άλλους
πως είναι οι μισοί μιτσοί και κάνουν τσοι μεγάλους.
Σα βλέπουμε τον άθρωπο να λέμε ένα γεια σου
καθ’ ένας να ‘χει μια δουλειά να βγάνει τα λεφτά ντου.
Τα σπίθια να μην κλείνουνε με κλειδαριές αράδα
ύστερα να τ’ ανοίξουμε και να μη βρούμε πράμα.
Καθ’ ένας με τον κόπο ντου να κάνει τη δουλειά ντου
ποτές να μη σκοτίζεται, μη χάνει την πρεπιά ντου.
Ετσά θα προχωρήσουμε σε πρόοδο μεγάλη
να μη μας περιπαίζουνε και να γελούν οι άλλοι.
Καιρό εδά ψηφίσαμε κυβέρνηση καινούρια
πρέπει να περιμένουμε χωρίς μεγάλη φούρια.
Θα δούμε πού θα φτάξουμε με νια νομοθεσία
και τότες θα σταθμίσουμε αν έχουνε αξία.
Δημοκρατία είναι μια έχει μεγάλη αξία
εμείς να εκτιμήσουμε θα έχουμ’ ευκαιρία.

Μαδαρίτης

Ανθρωπολογία

Το κεφάλι είναι το σήμα κατατεθέν
κάθε ανθρώπου.
Εκτίθεται και κρατάει καημούς,
βάσανα και περιπέτειες.
Προστατεύει τον εγκέφαλο και
ξέρει πως η καρδιά είναι
πιο πολύτιμη κι ευαίσθητη.
Στις μάχες και στους πολέμους
κινδυνεύει και ποτίζει με
τα δάκρυα των ματιών του
τις απαλές παρειές των κοριτσιών.
Αν το φεγγάρι κρύψει
τη θωριά του, ο έναστρος
ουρανός θα πληρώσει
με αίμα, τις λεπτές
αποχρώσεις του γκρι.
Ο “κρανίου τόπος” είναι
η κατοικία του· εκεί, που
ο Χριστός πέθανε κι ο
αγαπημένος μαθητής ήταν
στο πλάι του.
Το κεφάλι κι η καρδιά·
ο σύζυγος και το άλλο του μισό.

Στυλιανός Γ. Ξενάκης

Yγεία

Κόρη του Ασκληπιού, θεά και Θεία Λειτουργία,
όπου υπάρχεις, η ζωή γίνεται ευλογία.
Είσαι το μέγα αγαθό, σε δένδρα, ανθρώπους, ζώα
κι αλλοίμονο στον άνθρωπο που δεν σε έχει σώα.
Είσ’ αίσθηση που αντανακλά την τέλεια λειτουργία
οργάνων κάθε σώματος, πολύτιμη υγεία.
Σωματική και ψυχική μας δίνεις ευεξία
και κάνεις να ’χει η ζωή και ομορφιά κι αξία.
Μπαίνεις σε κάθε πρόποση, χαρά, επιτυχία,
χαιρετισμό, αποχωρισμό, φέρνεις την ευτυχία.
Κι όταν μας λείψεις μια στιγμή ή υπολειτουργήσεις
άψυχο ή ανάπηρο το σώμα θα αφήσεις.
Γιαυτό ζητούμε απ’ το Θεό να σ’ έχουμε παρέα
ως τα βαθιά γεράματα, να’ ν’ η ζωή ωραία!

Παύλος Πολυχρονάκης

Ο πιο αδύναμος(;) κρίκος

(Απάντηση στον Παυλή Πολυχρονάκη, Χ. Ν. 4-2-21, 40)

Αγαπητέ Παυλή,
Καλά ‘καμες κι ἀράδιασες θεριὰ μὲ τὸ καντάρι
κι ἐμέτρησες τὸ μπόι τους κι ἐζύγιασες τὴ χάρη.
Τὴν ἐμορφιά, τὴ δύναμη, τὸ πήδημα καὶ τ’ ἄλλα
μὲ τάξη ἀντάμα τά ‘βαλες σὰ μέλι μὲ τὸ γάλα.
Ψάρια, πουλιὰ καὶ γάιδαροι ἐσμίξαν μὲ λιοντάρια
κι οἱ ψύλλοι ἀποδείχτηκε πὼς εἶναι παλληκάρια.

Μπορεῖ μὲ τὸ παράπονο νὰ μείνανε καμπόσα
κι ἅμα σὲ βροῦνε μπόσικο νὰ σοῦ πετάξουν γλώσσα.
Ὁ κόρακας κι ὁ μέρμηγκας, ὁ βόας, τὸ τσακάλι
στιχάκια θὰ γυρέψουνε νὰ συνταιριάξεις πάλι.
Θὰ νἔρθουνε κι ἡ γι ἀλεπού, ὁ βαρθακός, τὸ λάφι
εἶντά ‘φταιξε νὰ σὲ ρωτοῦν καὶ μείνανε στὸ ράφι.

Μὴ σφανταχτεῖς! Γονατιστὰ μπροστά σου μὲ γλυκάδα
θὰ ποῦνε τὰ παράπονα ἀράδα τὴν ἀράδα.
Γιάντα τὰ καταχώνιασες στὸ μαῦρο σου τεφτέρι,
πὼς εἶναι δὲν ἐσκέφτηκες τοῦ κόσμου τὸ ξαθέρι.
Πὼς κουβαλοῦνε τοῦ κορμιοῦ καὶ τοῦ μυαλοῦ στολίδια
κι ἐσὺ χωρὶς νὰ τὸ σκεφτεῖς τά ‘ριξες στὰ σκουπίδια.

Κι ἐγὼ παραπονοῦμαι σου ποὺ θέλεις νὰ ξεχάσω
πὼς δὲ φοβοῦμαι τὰ θεριά, φαράγγια νὰ περάσω,
πῶς νὰ γιατρεύω τσὶ πληγές, πῶς τὴν καρδιὰ ν’ ἀνοίγω,
τὰ μάθια τσῆ πολυαγαπῶς μὲ πόθο νὰ ξανοίγω,
γιατί ‘μαι ἄθρωπος μὲ νοῦ, ποὺ τὰ θεριὰ μερώνει,
καὶ καπετάνιος εἶμ’ ἐγώ, βραδιάζει ξημερώνει!

Γ.Ἰ. Λουπάσης


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

2 Comments

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα