Η ζωή στα Κ.Α.Π.Η.
Μπιλότα, παίζαν στο Κ.Α.Π.Η., τέσσερις που ‘χαν γνώση,
όταν κοπέλα, τσι ‘φτυσε, για να µη τσι λαβώσει.
∆εν επερνούσε, από κει, διά το θεαθήναι,
φυσικοθεραπεύτρια, εις τσι γερόντους είναι.
Μα κάνει και γυµναστική, σε µεγαλοκοπέλες,
που στο Κ.Α.Π.Η. προσέρχονται, δεν µοιάζουν µε ντεµπέλες,
Γυµνάζουνται καθηµερνά κι ύστερα καφεδάκι,
απολαµβάνουνε µαζί, ως το µεσηµεράκι.
Γυναίκες απ’ τα Παχιανά, µα και τον Αϊ – Γιάννη,
µαζεύονται σε αίθουσα, που όλους µασέ βάνει.
Η φασαρία βέβαια, που κάνουνε, στο χώρο,
εδωσ’ αιτία κι αφορµή, στο ντόπιο ριµαδόρο.
Και έγραψε τη ρίµα του κι αν δεν εβγήκ’ ωραία,
πάλι εµείς το ΚΑΠΗ., θα κάνουµε παρέα.
Υγεία και καλή καρδιά, σε όλους και σε όλες
και εις τους κουτσοµπόληδες και εις τις κουτσοµπόλες.
Εννιαχωριανός
Κραταιά ως θάνατος
αγάπη
Η µητέρα έφυγε η µητρότητα µένει.
Μεσίστιες σηµαίες της γαλανόλευκης
µες στην καρδιά µου.
Ο απογαλακτισµός ήρθε εκ των πραγµάτων.
Ο οµφάλιος λώρος κόπηκε απότοµα.
Το πρόσωπο µε µικρά σηµάδια από την ασθένεια.
Και γύρω- γύρω άνθρωποι κι εγώ να την αποχαιρετώ
µ’ ένα χάδι κι ένα φιλί.
Τώρα, ποθώ την υποµονή και το κατά Θεόν πένθος.
Η περσόνα του κατά Θεόν φιλοσόφου
ξυπνά µέσα µου κι η ζωή µε περιµένει
να τη ζήσω, πατώντας στο χώµα
που µ’ ένα κουταλάκι έριξα πάνω της.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Ψυχών ταξίδια
Καιρό τώρα, πολύ συχνά,
Οιωνοσκόποι και ναυτικοί παρατηρούν
Αµέτρητες µικρές ψυχές να συναθροίζονται, στον ουρανό της Γάζας .
Ως αποδηµητικά πουλιά σχηµατίζουν σµήνη
Και µετά πετώντας περιπλανώνται στη Μεσόγειο.
Χωρίς πυξίδα για κατεύθυνση, χωρίς Θεό για προστασία.
Με αδιανόητες αντοχές ,
∆εν έχουν βάρος – το αίµα τους το άφησαν στη γη-
Συντροφικά, ψάχνουν τώρα για τον Παράδεισο…
Όταν προσεγγίσουν παραλίες , κατέρχονται απότοµα µε χαρά
Να παίξουν µε τα παιδιά που οικοδοµούν στην άµµο.
Πάνω από τις αυλές σχολείων, περιστρέφοντα για ώρα
Αδηµονώντας να χτυπήσει το κουδούνι για διάλλειµα
Οι πιο τολµηρές µπαίνουν, όπως τα χελιδόνια,
Απ τα ανοιχτά παράθυρα στα σπίτια.
Θαυµάζουν για λίγο τα παιδικά δωµάτια.
Τα παιχνίδια τις κοιτάζουν χωρίς φόβο.
∆εν τα αγγίζουν, αυτό τους φτάνει .
Χτες βράδυ εκστασιάστηκαν, που πέτυχαν παιδικά γενέθλια
Κυκλοφορούσαν αθέατες
Χορεύοντας ανάµεσα στα βεγγαλικά
Κι ευχήθηκαν ψιθυριστά στη µικρή Ειρήνη να ζήσει.
Ξηµερώµατα, συναθροίστηκαν στον ουρανό της πόλης
Συντροφικά, πήραν το δρόµο της επιστροφής
Ανυποµονώντας να περιγράψουν όσα είδαν
Στις άλλες µικρές ψυχές, στη Λωρίδα.
Που, από τύχη, δεν έχουν “πετάξει” ακόµα .
Γιάννης Μανουσάκης
Μαντινάδες
Να ‘ταν το πλεκτό µου άστρο
θα ‘πλεκα και µες στο κάστρο.
Κύρο έλα να µε δεις
πάτα όπου έχει γης.
***
Τα παιδιά µου τρέχουν γύρω
τα σκουθιά µου τρώνε γύρο.
Μα εγώ ανθίσταµαι
και γι’ αυτό πλέον υφίσταµαι.
ΦΕΖΑ
Κατερίνα Αρχοντάκη
