Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Μεταίχμιο

Μέσα στο σύθαμπο ασήμι
του μεταίχμιου της ζήσης μας.
Κι αν είναι φως ή ομίχλη…
Τόσο παρόν και τόσο έγγιστο
στο σύνορο του μέλλοντος αιώνος!
Τόσο η μετάνοια σαν καντήλι
ταπεινό στον θόλο τ’ ουρανού.
Στου προσιτού, στου επίγειου,
στου έγγιστου ουρανού σαν προσδοκία.
Το ταπεινό καντήλι της μετάνοιας,
το απαραίτητο μέσα στο σκότος.
Στην τόση σαφήνεια οι λόγοι μας
μες στις παρομοιώσεις και τις μεταφορές.
Μες στην παραφορά του κόσμου.
Μέσα στο υποκριτικό, στο κάλπικο.
Μέσα στον στρουθοκαμηλισμό του.
Μεσ’ τον κοινό αγώνα ελπίζουμε,
τόσων πολλών στο σύθαμπο πελάγους…
Μέσα στο αιχμηρό μεταίχμιο.
Που εισχωρεί ανάμεσα σε οστά και μυελό.
Ανάμεσα σε σώμα και ψυχή σαν Κρίσις!
Σαν Κρίσις μέλλοντος Αιώνος, σαν ενσυναίσθηση.
Ποιος δεν το νιώθει τούτο το μεταίχμιο;

Λένα Αλυγιζάκη

Ο Χιονιάς

Έφθασε το χιόνι μας/πολλοί το καρτερούσαν,/η φύση το είχε ανάγκη/παντού το ζητούσαν.
Η Μπάρμπαρα εμφανίστηκε/κάτασπρα ντυμένη,/σε πόλεις,χωριά και βουνά/φάνηκε παινεμένη.
Δέντρα και αυτοκίνητα/σπίτια αυλές και δρόμοι,/με άσπρη φιρεσιά/σε ισχύ της φύσης νόμοι.
Οι άνθρωποι κλείστηκαν/εις τα νοικοκυριά τους,/όλοι τα τζάκια άναψαν/και τα θερμαντικά τους.
Τα ζώα κούρνιαξαν/εις τις φωλιές τους,/η Θεία πρόνοια πρόβλεψε/να’χουν τις φορεσιές τους.
Όλα τα προβλήματα/καθείς αντιμετωπίζει,/οι ειδικοί φροντίζουν/με στέρηση να μην μείνει.
Μετά τα χιόνια/Άνοιξη περιμένουμε,/με πρώτη την μυγδαλιά/χελιδώνια αναμένουμε.
Η Περσεφόνη χθόνια θεά/του Πλούτωνα θα ξεφύγει,/η θεά Δήμητρα/ανθούς και βλάστηση θα σκορπίζει.
Τα οφέλη από χιονιά/βροχές θα εκμεταλλευτεί,/ο άνθρωπος νέα περίοδο/με χαρές θα δεχτεί.

Θεόδωρος Δ.Ηλιάκης
μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων
Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών. Μέλος
του Ελεγκτικού Συμβουλίου
της Ένωσης Συντακτών Κρητικού Τύπου,
μέλος της Ένωσης Πνευματικών
Δημιουργών Ν. Χανίων.

Γιώργος Σαραντάρης

Αγνή πνευματικότητα και φιλοσοφική διάθεση.
Καλλιτέχνης του Θεού, γνήσιος άνθρωπος.
Έφυγε γρήγορα, μα έλαμψε με την ψυχή του
και φώτισε ολόκληρη την Ελλάδα.
Ο Γιώργος Σαραντάρης· ο ποιητής και φιλόσοφος.
Ο μακρινός και ξένος.
Αυτός, ο γνήσιος μαθητής του Φωτός και
της υπερτάτης ωραιότητος!
Τώρα, ζει μέσα στη μνήμη κι η ιστορία τον δικαιώνει.
Τα βιβλία τους μας τρέφουν· οι σκέψεις του
μας μεταγγίζουν δίψα για ζωή και δημιουργία.
Θα μείνεις αθάνατος μες στους αιώνες και
θα δείχνεις στον κόσμο, την αληθινή ύπαρξη
που νικάει το θάνατο, που εξυψώνει τον άνθρωπο
που μας διδάσκει την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία·
ποιητή της αιωνιότητας, ας αναπαύεσαι στους
κόλπους του Αβραάμ κι ας εύχεσαι στο Θεό για μας
που θέλουμε να υπηρετήσουμε πιστά, τις Τέχνες
και τα Γράμματα.

Στυλιανός Γ. Ξενάκης

 

 

Χαρίσματα ζωής

Ο Πλάστης και δημιουργός εστόλισε τον κόσμο
για νάχουν ούλοι στη ζωή βασιλικούς και δυόσμο.
Μα η ζωή δεν είν’ ετσά που ούλοι την ποθούμε
συχνά την καταστρέφουμε όπως τήνε λαλούμε.
Ως τήνε καταντήσαμε και ως τήνε καταντιούμε
απού κακό χειρότερο μπορεί να ξαναβρούμε.
Τα πάντα μέσα στη ζωή δε γίνοντ’ ως τα θέμε
πολλές σκοτούρες και ψευτιές εμάθαμε και λέμε.
Η φύση που μασέ γροικά γεμάτη ‘ναι λουλούδια
που γίνουντ’ ομορφότερα αν ειπωθούν τραγούδια.
Πουλιά μεγάλα και μιτσά στολίσματα τση φύσης
γίνουνται ο Παράδεισος εσύ ανέ νταφήσεις.
Κόσμος ετσά σα γίνεται είναι κι ευτυχισμένος
σ’ ούλα τα μέρη ξακουστός Θεό ευλογημένος.
Ούλοι στο δικαστήριο του Πλάστη σα βρεθούμε
αλήθειες σαν δε μάθαμε μόνο ψευτιές θα πούμε.
Τελειώσανε οι κατσικλιές δεν πρέπει να τσι λέμε
χάναμε τον παράδεισο πολλοί χωρίς να φταίμε.
Φίλοι πολλοί αν φεύγουνε, μεγάλοι δημοκράτες
θα σμίξουμε κάποια στιγμή παραδείσου τσι πόρτες.
Πολλοί εζήσαν από μας ήταν λεβέντες Κρήτης
φεύγουν και ψάχνουν νάβρουνε Άγιο να τσι τιμήσει.

Μαδαρίτης

Πιάνω μια πένα,
ένα χαρτί

Πιάνω μια πένα ένα χαρτί, να γράψω τ όνομα σου,εξέχασα το,πέρασε πολύς καιρός φαντάσου.

Πιάνω μια πένα ένα χαρτί, να γράψω κιαμιά ρίμα,εχάθεις κι αλάργεψες κι είναι μεγάλο κρίμα.

Πιάνω μια πένα ένα χαρτί,δε γράφω μήδε λέξη,τούτη η παντέρμη η καρδιά πόσα μπορεί ν αντέξει.

Πιάνω μια πένα ένα χαρτί,μα γέμισε με αίμα που η καρδιά μου έσταξε απ το δικό σου ψέμα.

Πιάνω μια πένα ένα χαρτί,μα εδά γω βάνω τέρμα,δεν είν παιχνίδι η καρδιά γη ζάρι μήδε κέρμα.

Αντώνης Κωνσταντουλάκης

 

 

Ταξίδι προς το Παρελθόν

Τα χρόνια αν πηγαίνανε αντί για εμπρός , στα πίσω
στου Πυθαγόρα τη σχολή θάθελα να φοιτήσω
να γώριζα το Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη
και ο Ευκλείδης να έλεγε πως μαθητή με θέλει
Τον Διογένη να έβλεπα που έμενε στο πυθάρι
και το κουστούμι έραβε του καθενός καμάρι
Πούσε καημένε Περικλή να βγείς να σεργιανίσεις
και την Αθήνα σου να δείς και να μην την γνωρίσεις
Μη μου τους κύκλους τάρατε είπε ο Αρχιμήδης
τον έφαγε για λάχανο κάποιος φιλοπατρίδης
Θα ήθελα να γνώριζα το δίκαιο Αριστείδη
που τον εξοστρακίσανε, βοή εν κατακλείδη
Τον Σοφοκλή να γνώριζα που έγραφε τραγωδίες
και η Αθήνα γέμιζε με φιλοσόμελωδίες…
Στο θέατρο να απολάμβανα έργα του Αριστοφάνη
το σκότος να διέσχιζα με δάδας πυροφάνι
Πούσε Σωκράτη δάσκαλε νάκανες θεωρία
να ανέβαινες Ακρόπολη νάβλεπες τα θηρία…
Αν συναντούσα το Χριστό στη λίμνη Γαλιλλαίας
θάθελα ο πρωτόκλητος να ήμουνα Ανδρέας
Τον Αινστάιν νάβλεπα στις σκέψεις βουτηγμένο
να γράφει Σχετικότητα και θησαυρό κρυμμένο
Αν συναντούσα στο Μωριά τους Κολοκοτρωναίους
θα γνώριζα του Ελληνισμού ήρωες και γενναίους
Σαν Οδησσέας θάθελα νάμουν καραβοκύρης
του εαυτού μου εαυτός και της καρδιάς μου κύρης
τα κύματα να με χτυπούν και εγώ να τα παλεύω
να βγαίνω από πάνω τους, καρδιά μου να ζηλεύω
Να συναντούσα τον Θαλλή με το Θεώρημα του
μεγάλο το εκτόπισμα και διαμέτρημα του…
Να γνώριζα τον Ηρακλή, τούς άθλους του να ζούσα
και ένα ένα τα θεριά (δώδεκα!) να νικούσα. !
Σαν τον Θησέα νάμουνα να πήγαινα στην Κρήτη
τους Αθηναίους νάβγαζα από μεγάλη λύπη
νάπιανα το Μινώταυρο από τα κέρατα του
και καταγής να τον λυγώ κάτω απ´τα γόνατα του
Η Αριάδνη νάδινε το μήτο της καρδιάς της
και η Αθήνα νάσωνε τα διαλεχτά παιδιά της
Τον Όμηρο να έβλεπα μπροστά μου και επί τόπου
αυτόν που σκιαγράφησε την μοίρα του ανθρώπου
ερωτικό ****
Τα μάτια σου τα όμορφα είναι σαν συμπληγάδες
τα άστρα τα κατεβάζουνε σαν νάναι στις κυκλάδες
Στα μάτια σου τα όμορφα , θα γίνω Αργοναύτης
τις Συμπληγάδες να διαβώ σε μια σχεδία ναύτης..
****
Ο χρόνος τρέχει δεν γυρνά σαν το νερό, στα πίσω
αφήνει όμως τα ίχνη του και κυνηγούς ξωπίσω
που ψάχνουνε και βρίσκουνε Αετούς παλληκαρίσιους
και κυπαρίσσια αλύγιστα με τους κορμούς τους ίσιους
Ο κόσμος αυτός κτίζεται με αίμα και με δάκρυα
κάτι ψυχές τον κτίζανε, γρεμνού ,γρεμνού στην άκρια

Μιχάλης Παπαδερός


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα