Πίσω από τις προκλήσεις Ερντογάν

Οταν η χώρα δεν πάει καλά, πάνε όλα στραβά. Το ένα θέμα προκύπτει μετά το άλλο. Η ατζέντα δεν κλείνει ποτέ.
Αυτό οφείλεται και όταν είσαι “τζάμπα μάγκας”, αλλά και όταν η οικονομία σου έχει συνθλιβεί. Κοιτάξτε η «καλύτερη εξωτερική πολιτική της χώρας είναι η οικονομία της» έλεγε ένας παλαιός πολιτικός.
Για να διαδραματίζεις ρόλο στην ευρύτερη περιοχή πρέπει να έχεις υπόσταση και να σε παίρνουν οι άλλοι στα σοβαρά. Κάποτε πρέπει να πούμε και καμιά αλήθεια σε αυτόν τον τόπο. Για να σπάσει και η μονοτονία των θολών ψεμάτων.
Ο κ. Ερντογάν δεν είναι βλαξ. Μιλά στοχευμένα. Μέσα στο γκρίζο της κρίσης μεγαλείου του αμφισβητεί το status quo στο Αιγαίο (με έναν ανερμάτιστο τρόπο) κάτι που δεν τόλμησε να κάνει ουδείς προκάτοχός του. Γιατί τώρα να κάνει αυτό;
Πρώτον διότι τον κυνηγά το πραξικόπημα της “πιτζάμας”.
Θέλει να δημιουργήσει προφίλ εθνικού ηγέτη. Δεύτερον για να σκιαχτεί η ελληνική διπλωματία, που η αλήθεια είναι ότι έχει ακόμη σαφές δόγμα. Τρίτον για να δημιουργήσει έναν αντιπερισπασμό στο κουρδικό.
Σκέφτεται ο Ερντογάν και λέει: «Χωρίς εμένα η Τουρκία κινδυνεύει να συρθεί σε διαμελισμό». Εχω τη βαθύτατη πεποίθηση ότι τα δεδομένα της Συνθήκης της Λωζάννης δεν τα έχει μελετήσει ενδελεχώς, αν και κουβέντιαζε μέχρι πρόσφατα με τον κ. Νταβούτογλου.
Λησμονεί και τον ρόλο που έπαιξε τότε ο διεθνής παράγοντας.
Εχει μια αντικεμαλική ανησυχία που δεν ξέρει να διαχειριστεί, αφού οι Η.Π.Α. πάνε σε εκλογές τον Νοέμβριο.
Παίζει και ζαριά για το προσφυγικό. Οσο δημιουργεί θέματα στο Αιγαίο τόσο ευκολότερα -πιστεύει- θα κερδίσει για τη βίζα. Αυτό είναι λάθος.
Η Ευρώπη έχει επ’ αυτού συμπυκνωμένη πολιτική. Η Ελλάδα είναι απλά βραχίονας.
Ως εκ τούτου δεν εκβιάζεται μεμονωμένα.
Εχει στ’ αλήθεια το γούστο του ο κ. Ερντογάν.