Κάθε βδομάδα, μια Μεγάλη Εβδομάδα για μας… Ποιος είναι ο Ιούδας, ποιος είναι ο Πέτρος, ποιος ο Βαραββάς;
Και εκείνο το ξερόφυλλο που το σηκώνει ο αγέρας έξω από τις εκκλησιές, το δικό μας Εαρ, η εφάμαρτη, εφήμερη άνοιξη.
Η Ελλάδα είναι ωραία, μα είναι εφήμερη… Πόσα σήμερα τα αργύρια; Τριάκοντα, τεσσαράκοντα; Γέμισε το πουγκί, τρύπησε, γλίστρησαν τα αργύρια στην άκρη του δρόμου. Άντε να τα βρεις.
Ποιος είναι επάνω στον σταυρό; Ο Γιώργος, ο Αντρέας, ο Κώστας ή ο “ληστής”; Και κάτω στο έδαφος ποιος μοιρολογεί, ποιος ραίνει με άνθη τους πραιτοριανούς; Η Κασσιανή, η Παναγία, 12 απλοί ψαράδες που κήρυξαν, σήμερα σε μάτια ερμητικά κλειστά…
Και τα πασχαλινά μηνύματα των Αρχηγών, σύμπασα η επικράτεια, ο ανάδελφος Θρήνος, η μαγειρίτσα που φέτος μπορεί να πετύχει μπορεί και όχι.
Όπου κι αν γυρίσω να κοιτάξω μια προσδοκία ανάστασης βλέπω. Οχι τίποτα σπουδαία, φανταχτερά πράγματα, μα μόνο την πίστη στην ενανθρώπιση του θαύματος.
