Ποιo τούνελ;

Μέσα από μια επιφοίτηση ενός προφήτη έπρεπε να μας είχαν δώσει μια ημέρα τον μήνα που να ξεσκάμε και να μην ασχολούμαστε με τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Γιατί όπως έχουν πάει τα πράγματα όχι μόνο δεν υπάρχει φως στο τούνελ, μα ούτε τούνελ.
Σε γενικές γραμμές βέβαια στο ελληνικό καλοκαίρι δεν ταιριάζει η επάρατος απαισιοδοξία. Oλα κυλούν πιο δροσερά, πιο μαγικά, πιο γρήγορα.
Μα βλέπεις, το ελληνικό ζήτημα μας καίει σαν τούτο τον σημερινό λίβα.
Είναι η ζωή μας, οι αναφορές μας, είναι ένα λίπωμα στην πλάτη που απλά το κουβαλάμε.
Συνεπώς μας απασχολεί…
Βλέπω και ακούω διάφορα τούτες τις μέρες. Αυτή η αλλόκοτη κατάσταση είναι σύμπτωμα όταν…
Η κρίση “μπαίνει στα παπούτσια σου”.
Κι αυτά που ακούω απ’ τους πολιτικούς, μερικές φορές είναι λόγια ψοφοδεών. Διότι πώς αλλιώς μπορείς να εξηγήσεις αυτή την ανιαρή ανακύκλωση μοτίβων που πιο πολύ θυμίζουν προσωπικές εμμονές;
Λίγες κουβέντες ακούω (όλο και πιο λίγες τελευταία) που να έχουν ένα ειδικό βάρος να σηκώσουν τη χώρα στην πλάτη τους.
Τα πολιτικά λόγια είναι μια σκάλα. Ή θα την ανέβεις ή θα πέσεις.
Κάπου μέσα στα λόγια και στα πράγματα, χανόμαστε… Γι’ αυτό ανασκευάζουν όπως αλλάζουν πουκάμισα, οι πολιτικοί. Χάνονται μέσα στις λέξεις τους.
Από αυταρέσκεια και ένα επαρχιώτικο ηδονισμό «να προφτάσω να το πω πρώτος…».
Ποιό τούνελ; Οι λέξεις είναι άγριο θηρίο. Καταπίνουν…