Πηγάδι στα Χανιά

Σκέφτομαι καμιά φορά πως εκείνο που καταφέραμε στα Χανιά είναι μια τρύπα στο νερό. Κληροδοτήσαμε το πάνθεον της απαράμιλλης ιστορικής ομορφιάς, αγορεύσαμε κοτσονάτοι επ’ αυτού και μετά χάσαμε τον προσανατολισμό μας στη νεοελληνική επιπολαιότητα των μισοτελειωμένων λύσεων.
Η εφημερίδα τολμηρά αποτυπώνει το Χανιώτικο άγος. Μπάζα, σκουπίδια, κακοτεχνίες και… στο βάθος κήπος για ένα δροσερό απεριτίφ τοπικών αρχόντων. Είδαμε και πάθαμε να καμαρώνουμε για τα μεγαλεπήβολα και χάσαμε την λιτή αίσθηση του αυτονόητου.
Το σκουπιδαριό γυρίζει τα Χανιά καμιά εκατοσταριά χρόνια πίσω.
Και οι παρεμβάσεις μικρής κλίμακας στους ταλαίπωρους δρόμους, δικό μας, σπάνιο, εφεύρημα που μοιάζει… με πηγάδι.
Στον πάτο του πηγαδιού αντί για νερό έχει χώμα. Τραβάς τον κουβά και στεγνώνει το στόμα σου πιο πολύ. Ποιός εργάζεται γι’ αυτή την πόλη;
Τι πραγματικά συμβαίνει;
Κακή νοοτροπία των πολιτών, αυτάρεσκες και πομπώδεις διακηρύξεις των αρμοδίων που έχουν μισή μέρα ζωή;
Τι πραγματικά συμβαίνει;
Το ένα από τα δυο ή και τα δύο;