Εφυγε από τη ζωή ο Χαράλαμπος Βιδάκης
«Όσοι ήταν καλοστεκούμενοι πέθαιναν πρώτα – πρώτα, εμείς που ήμασταν σκληραγωγημένοι είχαμε συνηθίσει στην πείνα, καταφέραμε και ζήσαμε. Όσοι δεν πέθαιναν από εξάντληση και το ξύλο πέθαιναν από την πείνα», έλεγε πριν από δύο χρόνια στην τελευταία του συνέντευξη στα “Χ.ν.” ο Χαράλαμπος Βιδάκης μεταφέροντας την κατάσταση στα ναζιστικά στρατόπεδα που είχαν μεταφερθεί εκατομμύρια σκλάβοι εργασίας ανάμεσα τους και ο ίδιος.
Ο Χ. Βιδάκης – που ήταν ο τελευταίος Χανιώτης εν ζωή που είχε επιβιώσει των ναζιστικών στρατοπέδων – έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 101 ετών με την κηδεία του να γίνεται σήμερα στις 12 στον Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου στα Παχιανά.
Άνθρωπος χαμηλών τόνων, που ποτέ δεν διεκδίκησε “δάφνες και παράσημα” για τον εαυτό του, ο Χαράλαμπος Βιδάκης μετέφερε με ειλικρίνεια μέσα από μια σειρά συνεντεύξεις του στα “Χ.ν.” όλα όσα έζησε τους μήνες της αιχμαλωσίας.
Ο Χ. Βιδάκης ήταν ένας από τους 443, εκ των οποίων οι 242 προέρχονταν από την Κρήτη που στις 2 Μαΐου του 1944 μεταφέρθηκαν στοιβαγμένοι με το τρένο στο σταθμό του στρατοπέδου συγκέντρωσης του “Μαουτχάουζεν” στην Ανατολική Αυστρία. Από τους Κρητικούς οι περισσότεροι ήταν από τον Νομό Χανίων, κυρίως αντιστασιακοί που είχαν συλληφθεί στο μεγάλο μπλόκο της 10ης Φεβρουαρίου 1944 που σάρωσε τα χωριά της ρίζας των Λευκών Ορέων (ορεινή Κυδωνία και Ανατ. Σέλινο).
«Το πρωί μας έδιναν κάτι που το έλεγαν “τσάι” αλλά μόνο τσάι δεν ήταν. Το μεσημέρι κάτι που το λέγαμε “λαχανόσουπα”. Ήταν φλούδες αγγουριού ή λάχανου, αν βρίσκαμε και κανένα καρότο καμιά φορά ήταν θαύμα, που το έβραζαν με νερό και μας το έδιναν. Το βράδυ τριάντα γραμμάρια ψωμί και λίγη μαργαρίνη. Χόρταινες δεν χόρταινες, αυτό ήταν το φαΐ! Για αυτό και είχαμε μείνει 25 κιλά, γιατί δουλεύαμε και πολύ σκληρά και αλίμονο σου αν καταλάβαινε ο φρουρός ότι δεν δούλευες καλά – με ένταση ή προσπαθούσες να λουφάρεις, σου έσπαγε τα γκλομπ που είχε στο κεφάλι σου. Εμείς οι Έλληνες κάποια στιγμή δουλεύαμε σε μια σιδηροδρομική γραμμή. Αριστερά και δεξιά είχε πάρα πολλά χόρτα, ραδίκια τα λέγαμε εμείς, και τα παίρναμε και τα τρώγαμε όπως ήταν ωμά χωρίς πλύσιμο. Φυσικά απαγορεύονταν να τα φάμε αλλά εμείς κάναμε ότι πηγαίναμε για κατούρημα και τρώγαμε ότι μπορούσαμε και κρύβαμε μέσα στα ρούχα κάμποσα για αργότερα», είχε πει ο κ. Βιδάκης, δίνοντας μια εικόνα της κατάστασης που βίωναν.
«Τα 2/3 των περίπου 400 Κρητικών που κλείστηκαν στο Μαουτχάουζεν δεν επέζησαν. Χωρίς εξαίρεση, όλοι εντάσσονταν μετά από ένα μικρό διάστημα καραντίνας ως καταναγκαστικοί εργάτες σε όλα τα υποστρατόπεδα που φιλοξενούσαν πολεμικά εργοστάσια (Μελκ, Γκούζεν Ι και Γκούζεν ΙΙ, Στάγιερ, Έμπενζεε και πολλά ακόμα), υπό συνθήκες απερίγραπτα εξοντωτικές», είχε γράψει ο επιστημονικός συνεργάτης του πανεπιστημίου του Ρέγκενσμπουργκ, Ιάσονας Χανδρινός.
