Παίρνω ένα ποδήλατο …

Εκείνο το ποδήλατο που έφερε ο κ. Τσίπρας από το Πεκίνο πήρα κι αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στην Ελλάδα. Κι ανέβηκα ανηφοριές, κατέβηκα κατηφοριές, είδα “χθεσινούς” που έγιναν “σημερινοί” κι άλλους που απλά δεν κατάλαβαν και έμειναν “χθεσινοί”.
Οπως ανέβαινα είπα «στάσου να πιω νερό» και μετά λέω «άστο το νερό, έχει κι αυτό μια ταραχή· την ταραχή της δικής μας ενοχής».
Ενοχή ολίγον… όπως λέμε καφεδάκι, σαντουιτσάκι, φορεματάκι. Μιας και είπα για φόρεμα, είδα κι άλλους τον χειμώνα να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, μα τώρα λένε «άστο, είναι τα μπάνια του λαού». Και τα μπάνια μου έκαμα με το ποδήλατο και δρόσο ένιωσα και κάψα και συλλογισμό. Και σούζες έκανα και ορθοπεταλιές και στην Cosco ευγνώμων ήμουν που έγινα ποδηλάτρης. Παίρνω το ποδήλατό μου και πάω εις τόπον χλοερό και ξαπλώνω. Κι απ’ τον πολύ τον δρόσο ξέχασα την Εφορία.
Είδες το ποδήλατό μου;