Το πιο πρόσφατο… άγχος του Έλληνα, είναι να προλάβει να πιει τον καφέ του πριν λιώσει το χάρτινο καλαμάκι. Και ξέρετε για τους συμπατριώτες μας πόσο… ευαίσθητο είναι το θέμα του καφέ. Κι όμως, το “χωνέψαμε” κι αυτό, και τους έκτακτους φόρους στις πλαστικές συσκευασίες και στις σακούλες.
Πειστήκαμε ότι πρέπει να κάνουμε κι εμείς αυτές τις μικρές καθημερινές “θυσίες” για την προστασία του περιβάλλοντος.
Παράλληλα, η Πολιτεία – εδώ και αρκετά χρόνια – μας προτρέπει να αναβαθμίσουμε ενεργειακά τα σπίτια μας, τις καλλιέργειές μας, να αλλάξουμε συσκευές, αυτοκίνητα κ.λπ.
Κι ο Έλληνας πολίτης, μέσα στις δυσκολίες του, ανταποκρίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, ίσως και για να ξεγελάσει την περιβαλλοντική του συνείδηση που του γκρινιάζει συχνά – πυκνά για τη γόπα που πετάει στην παραλία ή για το λάστιχο που με τις ώρες καταβρέχει την αυλή και το πεζοδρόμιο το καλοκαίρι.
Ορθώς τα κάνουμε όλα αυτά, αλλά αποδεικνύονται σταγόνα στον ωκεανό, την ώρα που κάθε χρόνο βιώνουμε και μια νέα οικολογική καταστροφή από τις πυρκαγιές στη χώρα μας.
Δεν το χωράει ανθρώπου νους, πώς είναι δυνατόν πέντε μέρες να καίγεται το Εθνικό Πάρκο του Δάσους της Δαδιάς. Μια από τις σημαντικότερες προστατευόμενες περιοχές σε παγκόσμιο επίπεδο(!), από τις πρώτες που τέθηκαν σε καθεστώς προστασίας. Αντιπυρικές ζώνες, σχέδια, μέσα πρόληψης και κατάσβεσης; Πού πήγαν όλα αυτά;
Ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή που θα χρειαστεί άπειρα… χάρτινα ποτήρια και καλαμάκια για να ισοσκελιστεί.
