Δεν εχει καμιά λογική η φαντασίωση της μονοκομματικής αυτοδυναμίας, με την οποία δεν πορεύεσαι μέσα σε μια κατάσταση διαρκούς περιδίνησης.
Συνεπώς ποιά κυβέρνηση χρειαζόμαστε; Χρειαζόμαστε μια επιτελική κυβέρνηση -μοναχική στην δράση- του μόνου εφικτού δρόμου.
Ποιος είναι αυτός ο δρόμος;
Είναι ο δρόμος της ασφαλούς πορείας μέσα στην Ευρωπαϊκή σύγκλιση.
Αυτή η πορεία, εκ πολιτικής φύσεως, μεταρρυθμίζεται διαρκώς όχι σαν νεύρωση, αλλά σαν υπαρκτή ανάγκη ν’ απελευθερώσει, της υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες τώρα αδρανούν με κρυψίνοια.
Αυτές οι σχολάζουσες κοινωνικές δυνάμεις στο επιχειρείν, στην Παιδεία, σε ένα φιλεπενδυτικό Δημόσιο, κινητοποιούνται με την απαραίτητη εναρμόνιση κυβέρνησης – πολιτών.
Αυτή η ενιαία πορεία, η ατεμάχιστη, το ελληνικόν, δημιουργικόν όλον συνέχει την προσπάθεια.
Τώρα λείπει το “ψυχολογικό” κλικ.
Κάποιος να γυρίσει το κουμπί… Μέχρι τότε…
