Στη χώρα µας µιλάµε πολλές φορές για έντιµο πολίτη απέναντι στο κράτος και νοιαζόµαστε ελάχιστα ότι, για να έχουµε έντιµο πολίτη, πρέπει να έχουµε και έντιµο κράτος. Υπάρχει όµως µια δυσπιστία του πολίτη απέναντι στο κράτος, ότι το κράτος δεν εξυπηρετεί τον πολίτη.
Οι αιτίες είναι πολλές για την επικράτηση µιας τέτοιας δυσπιστίας. Οι κληρονοµιές επηρέασαν τον λαό και είναι αιτίες για να εξηγηθούν τα προβλήµατα. Η διοίκηση στη χώρα µας χαρακτηρίζεται από υπέρµετρο συγκεντρωτισµό, που είναι αποτέλεσµα του εισαχθέντος στην Ελλάδα του Βαυαρικού διοικητικού συστήµατος. Επίσης έχουµε την κληρονοµιά της µακράς περιόδου της Τουρκοκρατίας, που είχε σαν αποτέλεσµα να εµπνευστεί η δυσπιστία του πολίτη απέναντι στο κράτος. ∆εν φταίνε όµως µόνο οι κληρονοµιές. Μαζί µ’ αυτές η διοίκηση έχει διαµορφωθεί από άσχηµες επιλογές των «εν υφέσει πολιτευοµένων» όπως έλεγε ο Αριστοτέλης. Η δηµόσια διοίκηση είχε µετατραπεί όχι µόνο σαν ένα µπάλωµα του προβλήµατος της ανεργίας, αλλά και σε σηµαντικό µέσο των πολιτευοµένων. Ένα µέσο που εκµεταλλεύτηκε το κοµµατικό πελατειακό σύστηµα. Η δηµόσια διοίκηση χρησιµοποιήθηκε σαν µέσο αντιπαροχής στη µεσολάβηση του πολιτικού µε τον ψηφοφόρο. Τις δηµόσιες θέσεις το κοµµατικό σύστηµα της θεωρούσε ιδιοκτησία του και τις µοίραζε για ψηφοθηρία. Και είναι γεγονός ότι µε τη µέθοδο των διορισµών στο δηµόσιο, πολλά πολιτικοί έκαναν πολιτική καριέρα!
Η διοίκηση λοιπόν δεν έφθασε στην αρνητική κοινωνική παραγωγικότητα και το κράτος στην ανυποληψία, εξαιτίας της µονιµότητας των υπαλλήλων, αλλά κυρίως εξαιτίας του κοµµατικού κράτους που οικοδοµούσαν οι κυβερνήσεις.
Και δυστυχώς το πολιτικό σύστηµα αποποιείται τις ευθύνες τους. Είναι υπεύθυνο για την χρεωκοπία της χώρας γιατί αυτό κοµµατικοποίησε την εθνική οικονοµία και ρίχνει τις ευθύνες στον λαό µας. Επτώχευσε τους Έλληνες και το πολιτικό σύστηµα, άφησε τον πολίτη ανυπεράσπιστο, για να πληρώσει τα σπασµένα της πτωχοποίησης.
Άφησε τους πολίτες να γίνουν βορά των «κορακιών»!
Οικονόµησε το πολιτικό σύστηµα ένα κράτος αντιδηµοκρατικό, αντικοινωνικό, πελατειακό, αντιπαραγωγικό και ρίχνει τις ευθύνες στους δηµόσιους υπαλλήλους. Λες και αυτοί να ‘ναι υπεύθυνοι για το κοµµατικό κράτος των κυβερνήσεων. Να καταργηθεί η µονιµότητα των υπαλλήλων, γιατί αυτοί είναι υπεύθυνοι για το «κατάντηµα» της δηµόσιας διοίκησης. Αυτά διακηρύσσει το υπεύθυνο κοµµατικό σύστηµα!
TO KOMMATIΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
Στη χώρα µας πάντοτε το κράτος ήταν το «θύµα» σε κάθε πολιτική ανωµαλία, σε κάθε πολιτική αλλαγή. Στην µετεµφυλιακή περίοδο λειτούργησε το διπλό κράτος. Είχαµε τη λειτουργία των φιλελεύθερων θεσµών για την εθνικόφρονα παράταξη και για την αριστερά τη λειτουργία των κατασταλτικών µηχανισµών. Μεταδικτατορικά πάλι λειτούργησε το διπλό κράτος. Το κράτος ήταν προσιτό για τους οπαδούς του κυβερνώντος κόµµατος. Η εκάστοτε πολιτική αλλαγή σήµαινε και άλωση του κράτους από τα «δικά µας παιδιά»!
∆εν φταίει λοιπόν η µονιµότητα των υπαλλήλων!
Αυτή η πολιτική δεν βοήθησε στην οικοδόµηση κατάλληλων επιτελικών δηµόσιων υπηρεσιών. Αυτές οι πολιτικές καθοδηγούντο από εκλογικές σκοπιµότητες και το κοµµατικό όφελος. Όµως υπάρχει και µια πραγµατικότητα που πρέπει να παραβλεφθεί. Μιλάµε σήµερα για δηµόσιους υπαλλήλους σ’ ένα κράτος που έχει σχεδόν ιδιωτικοποιηθεί.
Οι τηλεπικοινωνίες ανήκουν στους Γερµανούς, τα λιµάνια στους Κινέζους, τα αεροδρόµια ανήκουν στους Γερµανούς, οι σιδηρόδροµοι ανήκουν στους Ιταλούς, η παροχή ηλεκτρικού ρεύµατος στους ιδιώτες, οι τράπεζες στις Βρυξέλλες, η εκµετάλλευση των εθνικών δρόµων στους ιδιώτες. Προς τα εκεί κατευθύνονται η δηµόσια υγεία και η δηµόσια παιδεία. Εποµένως οι δηµόσιοι υπάλληλοι εξυπηρετούν µε τις υπηρεσίες τους (που πληρώνει ο λαός µας) ένα ιδιωτικοποιηµένο κράτος. Ίσως να ‘ναι αυτός ο λόγος της επιχειρούµενης κατάργησης της µονιµότητας. Για να υπηρετούνται και να εξυπηρετούνται ευκολότερα τα συµφέροντα αυτών που εξαγόρασαν την ελληνική οικονοµία.
Η MONIMOTHΤA
Η µονιµότητα θεσµοθετήθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο µε το σύνταγµα του 1911. Ο Βενιζέλος για να µπορέσει να πατάξει και να αποτρέψει την κοµµατική απόλυση, δηµιούργησε τη µονιµοποίηση των δηµοσίων υπαλλήλων. Τη µονιµότητα των δηµοσίων υπαλλήλων κατοχύρωσε και το άρθρο 103 του συντάγµατος του 1975, γιατί δυστυχώς το πολιτικό σύστηµα πάντοτε κυριαρχείται από τον κοµµατικό φανατισµό.
Αυτός ο φανατισµός ξεσπά στη δηµόσια διοίκηση και οι υπάλληλοι µένουν ανυπεράσπιστοι στην ανευθυνότητα ενός δήθεν κοµµατικού πατριωτισµού. Αυτός ο κίνδυνος δεν έχει εκλείψει και ενδεχόµενη κατάργηση της µονιµότητας θα αποσυνθέσει την κρατική µηχανή. Εξάλλου δεν έχει περάσει πολύς καιρός που κυβερνητικό στέλεχος δήλωνε ότι θα αλλάξει τον πρόεδρο µιας ανεξάρτητης αρχής, γιατί δεν ανήκει στο… κόµµα του!
Το άρθρο λοιπόν 103 αναφέρει τα εξής:
«Οι κατέχοντες οργανικές θέσεις δηµόσιοι υπάλληλοι
είναι µόνιµοι, εφ’ όσον υφίστανται αι θέσεις αυταί.
∆εν δύνανται να υποβιβασθούν ή να παυθούν, άνευ αποφάσεως υπηρεσιακού συµβουλίου, αποτελουµένου κατά τα δυο τρίτα αυτού, τουλάχιστον εκ µονίµων υπαλλήλων».
Και το 1911 και το 1975 υπήρχε αδυναµία στη λειτουργία των θεσµών εξαίτιας των κοµµατικών παρεµβάσεων και κρίθηκε αναγκαία η θέσπιση της µονιµότητας. Λέγεται ότι υπάρχουν χώρες που δεν υπάρχει η µονιµότητα. Ναι αλλά σ’ αυτές τις χώρες το κυβερνητικό κόµµα δεν θεωρεί το κράτος ιδιοκτησία του. Στη χώρα µας µας δεν έχει καταξιωθεί η αξιοκρατία, γιατί το κοµµατικό κράτος δεν στηρίζεται στους άριστους. Οι άριστοι έχουν αυτογνωσία, και δεν ρέπουν προς ένα δήθεν κοµµατικό πατριωτισµό για να καταξιωθούν.
Όταν λοιπόν ο υπάλληλος γίνει όµηρος του κοµµατικού κράτους και µείνει απροστάτευτος, τότε θα περιπέσει το κράτος σε κώµα. Τότε η εκάστοτε κεντρική εξουσία όχι µόνο θα αυθαιρετεί, αλλά µπορεί να µετατραπεί σε καθεστώς. Το κράτος θα αποσυντεθεί και θα παραµείνει πιο σαθρό και πιο καθυστερηµένο. Η τροµοκρατία και τα αστυνοµικά µέτρα δεν έχουν συµβάλει στην καλύτερη λειτουργία ενός θεσµού, αλλ’ ούτε στην αντιµετώπιση των ιδεών. Με την άρση της µονιµότητας ο κοµµατικός φανατισµός θα συµβάλει στην «χαφιεδοποίηση» της δηµοσιοϋπαλληλικής κοινότητας. Η δηµόσια διοίκηση από σύγχρονο κράτος µετατραπεί σε φαυλοκρατία. Θα κυριαρχήσει ο φόβος της απόλυσης στον µη προσκείµενο κοµµατικά δηµόσιο υπάλληλο, µε το κυβερνητικό κόµµα. Ο φόβος θα δηµιουργήσει µια τροµοκρατηµένη, αδρανοποιηµένη και καταπιεσµένη δηµόσια διοίκηση. Ο υπάλληλος θα είναι όµηρος του εκάστοτε και κοµµατικού κράτους και των κοµµατικών τοποτηρητών. Έτσι λοιπόν θα ξαναγυρίσουµε την ιστορία, στα όσα συνέβαιναν πριν από 100 χρόνια. Αυτό λέγεται οπισθοδρόµηση και αναχρονισµός! Επιθυµεί λοιπόν η κεντρική εξουσία να καταργήσει τη µονιµότητα. Μια κεντρική εξουσία που όχι µόνο οικοδόµησε ένα υδροκέφαλο κράτος, αλλά δηµιούργησε δηµόσιες όσιες υπηρεσίες µε µια αλυσίδα στεγανών. Οι υπηρετούντες σ’ ένα υπουργείο είναι απαίδευτοι για να υπηρετήσουν σε άλλο υπουργείο. Έτσι λοιπόν έχουµε υπηρεσίες µε υπερπληθωρισµό υπαλλήλων και υπηρεσίες που στερούνται υπαλλήλων.
Για όλα αυτά δεν φταίει η µονιµότητα!
Το αναχρονιστικό κράτος έφερε όµως και την κατάργησή της προσοντολογίας των δηµοσίων υπαλλήλων. Κάτι έγινε µε τον ΑΣΕΠ, αλλά πάλι το κοµµατικό κράτος τον υπονόµευσε. Το κοµµατικό σύστηµα νοιάζεται για τη συλλογή ψήφων περισσότερο και πολύ λίγο για την ανέλιξη της δηµόσιας διοίκησης. Η προσοντολογία των διορισµένων υπαλλήλων δεν βοηθά το κοµµατικό σύστηµα στην ψηφοθηρία.
Για ένα τέτοιο σύστηµα δεν φταίει η µονιµότητα!
Βέβαια υπάρχει µια παραπλανητική προπαγάνδα ότι φταίει για την ανάπτυξη το καθεστώς των µονιµότητας.
Και είναι γεγονός ότι δεν µπορεί να υπάρξει ανάπτυξη αν η δηµόσια διοίκηση παραµένει αµετάβλητη. Όµως καµιά τροµοκρατία και ευθυνοφοβία στους δηµόσιους λειτουργούς δεν θα επιφέρουν την ανάπτυξη. Η άρση των µονιµότητας θα επιτείνει ακόµη περισσότερο την αδρανοποίηση των κρατικών µηχανών. Ο δηµόσιος υπάλληλος θα µείνει απροστάτευτος από το κοµµατικό κράτος και από πάνω του θα αιωρείται η απόλυση που θα επισείει η κοµµατική νοµενκλατούρα. Το κράτος δεν θα καθοδηγείται από τους άριστους, αλλά από τους ολίγιστους ενός ψευδεπίγραφου κοµµατικού πατριωτισµού!
Ας αφήσουν λοιπόν την επικοινωνιακή προπαγάνδα της κατάργησης της µονιµότητας και αν θέλουν πραγµατικά να εκσυγχρονίσουν το ελληνικό κράτος, να προστεθεί στο άρθρο 103 η παρακάτω διάταξη.
«Χαρακτηρίζεται ιδιώνυµο αδίκηµα η ανάµιξη
ή η µεσολάβηση οποιουδήποτε πολιτικού
στον διορισµό των δηµοσίων υπαλλήλων».
Στο κοµµατικό κράτος οφείλεται η κακοδαιµονία τής δηµόσιας διοίκησης και όχι στη µονιµότητα! Η κατάργηση της µονιµότητας θα κατοχυρώσει συνταγµατικά το κοµµατικό κράτος. Το δηµόσιο θα κατακτηθεί από κοµµατικούς φρουρούς και όχι από εκσυγχρονιστές!
Ο Βασίλης Πεντάρης
είναι π. βουλευτής Χανίων
