Περί δικτατοριών

Στις αρχές κάθε Αυγούστου, θυµόµαστε και τον Ιωάννη Μεταξά. Όχι, όµως, µόνον αυτόν, αλλά και τη δικτατορία που τούτος επέβαλε, µε την (υπο)στήριξη του Θρόνου στην πατρίδα µας από τις 04 Αυγούστου 1936 έως τα τέλη Γενάρη του 1941.
Στο σηµερινό, λοιπόν, σηµείωµά µας θα θέλαµε να γράψουµε λίγα λόγια για τις δικτατορίες και το πώς οι επικεφαλής τους ασκούν την πολιτική εξουσία εις βάρος των πολιτών.
Ας ξεκινήσουµε συµφωνώντας όλοι πως τα δικτατορικά καθεστώτα επηρεάζουν µε τον τρόπο που ασκούν την εξουσία σηµαντικά τη ζωή στο εσωτερικό του κράτους, όσο και τις εξωτερικές του σχέσεις. Με άλλα λόγια, δεν αφήνουν ανεπηρέαστους τους καθηµερινούς αγώνες των πολιτών για τη δηµοκρατία, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την πολιτική ελευθερία, την παιδεία, τη δηµόσια υγεία και πρόνοια, την οικονοµική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή˙ ταυτόχρονα, µε τις συµφωνίες και τις συµµαχίες που συνάπτουν, καθορίζουν τη θέση του κράτους στα κάθε λογής διεθνή φόρα.
Οι δικτατορίες, για να εδραιωθούν στην εξουσία, περιορίζουν εντός συνόρων τα ατοµικά και τα κοινωνικά δικαιώµατα των πολιτών. Όταν η εξουσία και ο κρατικός µηχανισµός βρίσκονται στα χέρια ενός αυταρχικού και καταπιεστικού καθεστώτος, δεν υπάρχει πολιτική ελευθερία ή, για να είµαστε κυριολεκτικοί, κανενός είδους ελευθερία στη δηµόσια και την προσωπική ζωή των πολιτών. Οι δικτάτορες και οι παρ’ αυτοίς στρέφονται εναντίον όλων όσοι   διεκδικούν και αγωνίζονται για ελευθερία και σεβασµό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Πέραν τούτων, για να πετύχουν τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια τους, οι δικτάτορες µε κάθε τρόπο – «ο σκοπός αγιάζει τα µέσα» είναι το ευαγγέλιό τους – διαλύουν ή καταργούν τους κοινοβουλευτικούς θεσµούς και υπονοµεύουν το κράτος δικαίου, την ανεξαρτησία των δικαστηρίων και φιµώνουν την ελευθερία των ΜΜΕ και των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Την ίδια στιγµή, τα δικτατορικά καθεστώτα δεν διστάζουν να ξεκινούν ή να συµµετέχουν σε πολυαίµακτους πολέµους τους οποίους συνήθως υποκινεί το εφήµερο συµφέρον των δικτατόρων και οι οποίοι πάντα καταλήγουν εις βάρος των πολιτών που χάνουν τη ζωή ή/και το βιος τους.
Εποµένως, επειδή οι δικτατορίες – το έχει διδάξει η Ιστορία άλλωστε – µονάχα ανεπανόρθωτα δεινά προξενούν στους ανθρώπους και στις κοινωνίες τους, είναι χρέος µεγάλο κάθε πολίτη σε όλα τα µέρη του κόσµου να αγωνίζεται, µε όλες του τις ψυχοσωµατικές και πνευµατικές δυνάµεις, για τα ατοµικά και τα κοινωνικά του δικαιώµατα, για τη δηµοκρατία και την ελευθερία διαρκώς˙ συνάµα,   να µην σταµατά στιγµή τη – σε συνεργασία µε όλα τα υπόλοιπα ενεργά µέλη της κοινωνίας – δυναµική διεκδίκηση ασφάλειας για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, υπεύθυνης διακυβέρνησης, οικονοµικών ευκαιριών, παιδείας, εργασίας, κοινωνικής περίθαλψης και δικαιοσύνης.