Πάσχα σαν άνθρωπος…

«Μέχρι να τηγανίσω τις πατάτες να έχεις γυρίσει» έλεγε η μάνα μου κάθε Μεγάλο Σάββατο. Πω, πω! Θα φάμε κι ύστερα θα τρέχουμε στη χωράφα μέχρι που ο ιδρώτας να με λούσει ολάκερο, σκεφτόμουν εγώ. Κι αν χτυπήσω στα γόνατα, δεν με νοιάζει, η Παναγιά κάτι θα μου οικονομήσει.
Τότε το Πάσχα ήταν αλλιώς, η πλάση ολάκερη ήταν αλλιώς, γιατί δεν είχαμε έννοιες. Θυμούμαι στην Εύβοια όταν ήμασταν, παίζανε κι έναν μεγάλο ποδοσφαιρικό αγώνα και μετά στα οκτώ μου, στα Χανιά, οι μυρουδιές σου έσπαγαν τα ρουθούνια.
Τι καλτσούνια, τι κουλούρες, τι μπάνιο στη Χονολουλού, τι φωνές! Ακόμη και σήμερα τις ακούω εκείνες τις φωνές. Σα να με φωνάζει κοντά του το απόσταγμα της νιότης. Ολη μέρα έλειπα από το σπίτι κι όλη μέρα στο σπίτι ήθελα να γυρίσω.
Κι όταν γύριζα, με ένα μισό χαμόγελο να σου η μάνα μου να μου λέει: «Να πλυθείς, να γίνεις άνθρωπος, να πάμε στην εκκλησία».
Ηταν ένας πλήρης νοημάτων τότε προορισμός η εκκλησία. Ηταν το απαύγασμα της συνάθροισης ανθρώπων με έναν κοινό σκοπό. Τότε βλέπετε είχαμε έναν σκοπό… Εναν προορισμό…
Το βράδυ (αχ εκείνα τα μυρωδάτα βράδια με την εξ ουρανού γοητεία) πάλι φωνές άκουγα που έρχονταν από ψηλά. Φτάνανε ατόφιες, όμως, ίσαμε τη γη.
«Σε τσούζουν τα μάτια σου;». Απ’ το μύρο θα ’ναι, απ’ τη θεία πρόνοια. Τότε βλέπεις όλο και κάτι οικονομούσε η πρόνοια. Ετσι στάθηκα στα πόδια μου το Πάσχα.
Σαν άνθρωπος…