Κύριε διευθυντά,
«Της γειτονιάς μας ο τρελός, μες στις κηδείες πάει γελάει, στα γεννητούρια πάει και κλαίει, κι’ όλα ανάποδα τα λέει, κι όλα ανάποδα τα λέει». Αν ο συνθέτης του τραγουδιού αυτού, που ερμήνευσε ο Κώστας Χατζής, τό ’γραψε παραβολικά υπονοώντας ότι με τη γέννηση ο άνθρωπος θα μπει στα βάσανα της ζωής, και με τον θάνατο θα απαλλαχθεί, στη κοινωνία αυτό το… ανάποδα στην αντίληψη και την αποδοχή των γεγονότων συμβαίνει στην πραγματικότητα. Στις σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι φιλήσυχοι. Θέλουν να ζουν αρμονικά, να κυκλοφορούν ελεύθερα, να απολαμβάνουν ανεμπόδιστα τη ζωή τους κι αυτά που δημιούργησαν, μέσα στο πλαίσιο της Δημοκρατίας και της νομιμότητας. Και για να θυμίσουμε άλλη μια φορά τον ορισμό της Δημοκρατίας, είναι να κάνεις ό,τι θέλεις, μέχρις εκεί που δεν θίγεις τα δικαιώματα του άλλου. Πώς γίνεται τώρα, όταν απειλούνται όλα αυτά τα δικαιώματα από κάποιους, που δεν τους αρέσει η ευταξία και η αρμονικότητα, να αντιδρούμε με απόλυτη αντίθεση στην προσπάθεια των εντεταλμένων υπηρεσιών για να καταστείλουν τις έξαλλες κινητοποιήσεις, να προστατέψουν την υγεία και τη σωματική ακεραιότητα των πολιτών και να αποσοβήσουν φθορές στις περιουσίες των και των κρατικών υπηρεσιών; Με αποσπασματικά video από κάποιους που είναι αναφανδόν υπέρ των καδρονιών και των “Μολότοφ”, συνεπικουρούμενοι από κάποιους ρεπόρτερ της ίδιας αντίληψης που νομίζουν ότι βρήκαν κάτι συνταραχτικό, προβάλλονται στα ΜΜΕ ξανά και ξανά και η κοινωνία πείθεται σ’ αυτά τα “ντοκουμέντα”, επικρατεί ένας παράλογος αυτόματος ψυχισμός και τελικά συμπεριφερόμαστε σαν να θέλουμε να υπερασπιστούμε τους “μπαχαλάκηδες”! Ε, αυτό δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς φυσιολογική συμπεριφορά και αντίληψη. Δείχνει ανθρώπους μπερδεμένους στην έννοια του σωστού και του επιβεβλημένου. Υπάρχει, βέβαια, μια υπερβολή και μια κατάχρηση από μέρους της Αστυνομίας κάποιες φορές στη χρήση δακρυγόνων, που δημιουργούν πρόβλημα και σ’ αυτούς που υποτίθεται ότι προστατεύουν και μια αλλαγή του τρόπου καταστολής είναι επιβεβλημένη. Και πρέπει να διαχωριστεί τελείως η αντιμετώπιση κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων εργασιακών και συνδικαλιστικών αιτημάτων από τις τυφλές εξορμήσεις των «όλα τα σπάω, όλα τα καίω και τα καταστρέφω». Είναι φανερό ότι τα συναισθήματα αυτά μας έχουν μείνει από παλαιότερες εποχές, από την περίοδο “του χωροφύλακα”. Αυτές που ο Γιάννης Ρίτσος τις περιγράφει με μια φράση μόνο: «Οταν ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει». Ομως οι εποχές άλλαξαν εντελώς. Ο πολίτης του ’50 του ’60 φοβόταν το χωροφύλακα και ο μαθητής έτρεμε στη θέα του καθηγητή, τώρα συμβαίνει το τελείως αντίθετο. Ομως, παραμένει στο DNA μας η παλιά “καταχώρηση”! Και είναι απόλυτη ανάγκη να βρούμε τη σωστή συναίσθηση την ορθή σκέψη και τη λογική. Εκτός κι αν δεν θέλομε να … είμαστε καταχωρημένοι στην ομάδα των πολιτισμένων και οργανωμένων λαών και επιδιώκουμε την ακαταστασία και θέλομε την επιβολή της προσωπικής μας άποψης για όλα. Να έχομε γενικά το δικό μας “μπαϊράκι”, να οδηγούμε και να παρκάρουμε όπου μας βολεύει, να καπνίζομε στη μούρη του άλλου, να μην κρατάμε τη σειρά μας στις ουρές και να κάνουμε γενικά το κέφι μας αδιαφορώντας για το τι είναι το σωστό και να είμαστε απομονωμένοι στον κόσμο μας και αδιάφοροι από το τι συμβαίνει γύρω μας.
Σήφης Μ. Βαρουξάκης,
γιατρός
