Ο παππούς μου, ο Σκυλουραντώνης, διάβαζε εκείνα τα χρόνια την “Αθηναϊκή”. Μετά που τέλειωνε την ιεροτελεστία του διαβάσματος της εφημερίδας του, έλεγε ιστορίες για την εκστρατεία στη Μικρά Ασία και την Αντίσταση στην κατοχή.
Η φωνή του ερχόταν από μακριά, από τον φάραγγα των κρητικών βουνών. Στην κατοχή έκανε το χρέος του ως Ελληνας πατριώτης.
Από την άλλη μεριά του φεγγαριού ο κ. Χάινς Ρίχτερ επιμένει να… ξαναγράφει την ιστορία για τη Μάχη της Κρήτης. Είναι μερικής απασχόλησης παραχαράκτης ιστορίας. Αυτό καταντά ένας τραγέλαφος για γέλια. Στην κατοχή οι Κρητικοί -οι περισσότεροι τουλάχιστον- κεφάλι δεν έσκυψαν ποτέ. Τον ζυγό στον καφά τους τον αποτίναξαν.
Αυτό δεν φαίνεται να πολυαρέσει στον κ. Ρίχτερ, ο οποίος παραδίδει και δωρεάν μαθήματα ρατσιστικού συμπεριφορισμού.
Στα κρητικά βουνά δεν πίνανε νερό σκυφτοί… Στα όρθια έπιναν, στην Αντίσταση, με το όπλο για αμορόζα (αγαπητικιά). Αυτό σκιάζει ακόμη τον κ. Ρίχτερ.
Πρόβλημά του!
Διάβασα μερικά κείμενα του στα γερμανικά. Ο άνθρωπος είναι Ναζί- και με περικεφαλαία! Δεν κάνει διάκριση ανάμεσα θύτες και θύματα, επίθεση και αυτοάμυνα- απεναντίας τρέφει συμπάθεια με το χιτλερικό στρατό- που είχε σκοπό του να καταστρέψει ό, τι ανθρώπινο υπήρχε στον πλανήτη μας.